Natasha Saint-Pier

Ten artykuł dotyczy zespołu. Zobacz też: Natasha St-Pier (album).

Natasha St-Pier

Natasha St-Pier (2012)
Imię i nazwisko	Natasha Saint-Pierre
Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1981 Bathurst (Nowy Brunszwik)
Instrumenty	fortepian, instrumenty klawiszowe
Gatunki	pop, pop-rock, adult contemporary, dance
Zawód	piosenkarka, kompozytorka
Aktywność	od 1996
Wydawnictwo	Sony BMG, Columbia Records, Twin Music, Guy Cloutier Communications
Powiązania	Garou, Céline Dion
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Natasha Saint-Pierre, Natasha St-Pier (ur. 10 lutego 1981 roku w Bathurst w Nowym Brunszwiku) – kanadyjska piosenkarka popowa, rockowa i jazzowa pochodzenia akadiańskiego.

Reprezentantka Francji z utworem „Je n’ai que mon âme” w 46. Konkursie Piosenki Eurowizji (2001).

Urodziła się w Bathurst w prowincji Nowy Brunszwik, jest córką dyrektora więzienia Mario St-Pierre'a i pielęgniarki położnej Rose-Marie Bard. Razem z młodszym o cztery lata bratem Jonathanem została wychowana w Saint-Hilaire Baker-Brook. Uczęszczała do szkoły średniej o profilu biologicznym.

W wieku ośmiu lat zaczęła pobierać lekcje muzyki – śpiewu klasycznego i popularnego oraz gry na fortepianie, a także tańca – baletu i jazzu. Jakiś czas później została doceniona przez swojego nauczyciela muzyki, który zaangażował ją do przedstawienia musicalowego, gdzie wykonała utwór „Mon cadeau” z repertuaru Elsy. W 1992 została dostrzeżona przez Alaina Morisoda i zaproszona do udziału w programie dla młodych talentów Sweet People Show, realizowanego przez lokalną telewizję w Quebecu. W kolejnym roku została najmłodszą finalistką konkursu Le pouvoir de la chanson, po którego zakończeniu producenci Regean i Michela Lacroix zaoferowali jej podpisanie pierwszego kontraktu płytowego z ich wytwórnią Mi Re La. W lipcu 1995 nagrała piosenkę „Le parcours du coeur”, napisaną z okazji piątej rocznicy założenia fundacji Maurice Tanguaya zajmującej się upośledzonymi dziećmi.

W sierpniu 1996 wydała swój debiutancki album studyjny pt. Emergence, nad którym pracowała ze Steve'em Baracattem. Płytę promowała singlami: „Il ne sait pas” i „Sans le savoir”^[1]. Po wydaniu płyty zerwała umowę ze swoimi agentami, co tłumaczyła rozbieżnościami w postrzeganiu dalszego rozwoju artystycznego. Po rozstaniu z firmą przerwała karierę na niecałe trzy lata. Negocjacje między prawnikami obu stron dotyczące zerwanego kontraktu trwały przeszło dwa lata. Producent Guy Cloutier postanowił wówczas pomóc St-Pier i zaproponował jej współpracę, w którą zainwestował w dalszy rozwój jej kariery ok. miliona dolarów kanadyjskich.

Pod koniec lat 90. podczas trasy koncertowej w Quebecu otrzymała propozycję zastąpienia aktorki Julie Zenatti w roli Fleur-de-lys w spektaklu Notre Dame de Paris (reż. Luc Plamondon). Dzięki występowi w spektaklu została zaangażowana w produkcję brytyjskiej wersji musicalu, gdzie zagrała u boku Tiny Areny. W 2000 nagrała piosenkę „My Heart If You Will Swear” umieszczoną na płycie zawierającej utwory ze spektaklu^[2]. W 2001, reprezentując Francji z utworem „Je n’ai que mon âme”^[3], zajęła czwarte miejsce w finale 46. Konkursu Piosenki Eurowizjiw Kopenhadze^[4][5]. Po udziale w konkursie została laureatką wielu nagród przemysłu muzycznego w Kanadzie i Francji, odbyła kilka międzynarodowych tras koncertowych. Zaśpiewała także na jubileuszu 60-lecia urodzin Johnny'ego Hallydaya. W tym samym roku wydała album pt. À chacun son histoire^[6].

W marcu 2002 wydała album pt. De l'amour le mieux^[7], z którą zadebiutowała na trzecim miejscu listy najczęściej kupowanych albumów we Francji^[8] i dotarła do trzeciej pozycji na Belgii^[9] i ósmego w Polsce^[10][11]. Płytę promowała singlami: „Nos rendez-vous”^[12][13] i „Tu trouveras”^[14][15], z którym dotarła do trzeciego miejsca listy przebojów we Francji^[16] i w Belgii^[17]. W tym samym roku została jedną z gwiazd koncertu Przeboje Jedynki organizowanego przez Telewizję Polską^[18].

W lipcu 2003 wydała album pt. L'instant d'apres^[19], z którym zadebiutowała na trzecim miejscu listy bestsellerów we Francji^[20] oraz na 11. miejscu w Belgii^[21] i na 17. w Polsce^[22]. Płytę promowała singlami: „Tant que c’est toi”^[23] i „Mourir demain”, który nagrała z Pascalem Obispo^[24].

Na przełomie 2003 i 2004 wydała dwa dwupłytowe albumy kompilacyjne, na których umieściła swoje najpopularniejsze piosenki^[25][26], a także debiutanckie wydawnictwo koncertowe pt. Un instant avec Natasha St Pier^[27]. Na początku stycznia 2006 wydała album studyjny pt. Longueur d'ondes^[28][29], z którym zadebiutowała na szczycie listy najczęściej kupowanych płyt we Francji^[30] i dotarła m.in. do drugiego miejsca notowania w Belgii^[31] i 29. miejsca w Polsce^[32]. Za krajową sprzedaż albumu w ponad 160 tys. egzemplarzy we Francji odebrała certyfikat złotej płyty^[33]. W tym samym roku przyleciała do Polski na zaproszenie tygodnika „Gala” i zagrała minikoncert podczas uroczystej ceremonii wręczenia statuetek Róże Gali.

W listopadzie 2008 wydała album, zatytułowany po prostu Natasha St-Pier^[34][35]. W kolejnym roku premierę miała trzecia składanka jej przebojów pt. 10 ans de succes, którą wydała z okazji 10-lecia działalności artystycznej^[36]. 31 marca 2015 zaśpiewała utwór „Je n’ai que mon âme” podczas koncertu jubileuszowego Eurovision Song Contest’s Greatest Hits przygotowanego przez BBC z okazji 60-lecia istnienia Konkursu Piosenki Eurowizji^[37].

9 marca 2012 w Lit-et-Mixe poślubiła Grégory'ego Quillacqa, sapera i członka paryskiej brygady strażaków specjalizujących się w gaszeniu pożarów nawodnych i podwodnych^[38]. Mają córkę, Bixente Maxime^[39]. W 2021 ogłosiła separację z mężem.

Jest wegetarianką^[40] i chrześcijanką wyznania katolickiego. Naucza też jogi^[41] i od czasu do czasu nurkuje.

• Oficjalna strona artystki