[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Mirosław Pisarkiewicz

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mirosław Pisarkiewicz
Data i miejsce urodzenia

5 stycznia 1963
Zgierz

Zawód, zajęcie

literat, nauczyciel

Alma Mater

Uniwersytet Łódzki

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej” Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”

Mirosław Pisarkiewicz (ur. 5 stycznia 1963 roku w Zgierzu) – polski literat, historyk regionalista, nauczyciel. Członek Związku Literatów Polskich - Oddział w Słupsku. Od 2023 roku należy do Oddziału Wielkopolskiego Związku Literatów Polskich w Kaliszu.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył historię na Uniwersytecie Łódzkim, studia podyplomowe z historii najnowszej i wiedzy o społeczeństwie na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, studia podyplomowe z zarządzania w oświacie i dydaktyki przedsiębiorczości na Akademii Ekonomicznej w Katowicach, Szkołę Podchorążych Rezerwy OC w Węgorzewie oraz The International School for Holocaust Studies w Instytucie Jad Waszem w Jerozolimie.

Zajmuje się badaniem zabytkowych cmentarzy oraz historią gmin żydowskich, prasy lokalnej i szkolnej. Uprawia także krytykę literacką, fotografię i rysunek.

Odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz odznakami: Zasłużony Działacz Kultury i Zasłużony dla Kultury polskiej. W 2004 otrzymał nagrodę pierwszego stopnia Rektora Uniwersytetu Łódzkiego, jako współautor książki Łęczyca. Dzieje miasta w średniowieczu i w XX wieku. W 2007 uzyskał stypendium twórcze Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 2005 zdobył I miejsce w konkursie prozatorskim im. Szaloma Asza. Wielokrotnie nagradzany w konkursach poetyckich, m.in. w 2000 I nagrodą w konkursie franciszkańskim „Brat całego świata” w Zielonej Górze, a w 2012 I nagrodą w konkursie „O Wawrzyn Sądecczyzny” w Nowym Sączu. Współautor książki Nekropolie Łęczycy (Łęczyca 2013), która otrzymała w 2014 „Złoty Ekslibris” Biblioteki Wojewódzkiej im. Marszałka J. Piłsudskiego w Łodzi[1]. W maju 2016 otrzymał Nagrodę „Superekslibris” przyznawaną przez Bibliotekę Wojewódzką im. Marszałka J. Piłsudskiego w Łodzi „za całokształt publikacji o Ziemi Łódzkiej”.

Członek Towarzystwa Naukowego Płockiego (1990-2023) – przez trzy kadencje wiceprzewodniczący zarządu oddziału TNP w Łęczycy oraz Towarzystwa Miłośników Ziemi Łęczyckiej (członek Zarządu w latach 1987–1991, od 2014 Honorowy Członek TMZŁ). W 1993 i 1995 redaktor naczelny dwutygodnika „Ziemia Łęczycka”. Do 2005 członek redakcji „Posłańca Bernardyńskiego”. Do 2010 redaktor naczelny dwumiesięcznika oświatowego „Szkolne Wieści”. Organizator Festiwali Gazetek Szkolnych w Sieradzu. W 1994 sekretarz Komitetu Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa w Łęczycy (delegowany przez Muzeum w Łęczycy, gdzie pracował jako asystent muzealny). W latach 1995–1998 przewodniczący Komitetu Ratowania Zabytków Cmentarza Parafialnego w Łęczycy. W latach 1991–1993 wiceprzewodniczący Komitetu ratowania Cmentarza Ewangelicko-Augsburskiego w Łęczycy. W latach 2009–2010 wiceprzewodniczący Społecznego Komitetu Ratowania Sieradzkich Nekropolii. W latach 2008–2017 członek Rady Muzeum w Łęczycy. Członek Rady Duszpasterskiej Parafii NP NMP w Łęczycy (oo. Bernardyni). Współzałożyciel Polskiego Stowarzyszenia Prasy Lokalnej i Stowarzyszenia „Kreatywny Sieradz”. Przez wiele lat był członkiem AMORC i Stowarzyszenia Autorów Polskich. W 1993 kandydował do Sejmu RP z listy Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Od 2009 do 2019 członek Stowarzyszenia Prasy Lokalnej. Od 2012 należy do Partii Dobrego Humoru.

Nauczyciel dyplomowany (specjalista II stopnia) – w 1987 roku pracował w Płocku zatrudniony przez Komendę Wojewódzką OHP w Oddziale Obrony Cywilnej; w latach 1988–2006 nauczyciel szkół w Łęczycy (SP nr 2, Gimnazjum, LO);w latach 2006-2021 nauczyciel-konsultant Wojewódzkiego Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli w Sieradzu.

Jeden z bohaterów książki Agaty Tuszyńskiej Rodzinna historia lęku, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2005.

Mąż malarki Ewy Golińskiej-Pisarkiewicz. W latach 1963–2008 był mieszkańcem Łęczycy. Obecnie mieszka w Sieradzu.

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Tomiki wierszy

  • Antyherostrates, Łódź 1985
  • Pozorne piękno, Łęczyca 1987
  • Zmartwychwstanie jaskółki, Warszawa 1992
  • Kolekcjoner obłoków, Łęczyca 1996
  • Dom nad Bzurą, Podłężyce 2005
  • Złodziej tataraku, Piła 2007
  • Wiersze wybrane – Wyjście, Łęczyca 2011
  • Księga powtórzonego istnienia, Kraków 2016
  • Błękit bywa zielony, Kraków 2016
  • Finisaż, Kraków 2016
  • Pamiętnik z wiatru, Kraków 2016 (wyd. 2 – Kraków 2017)
  • Po drugiej stronie tłumu, Kraków 2016
  • Obłok w paski, Kraków 2017
  • Przypowieść o ciszy, Kraków 2018
  • Gniazdo wędrowne, Kraków 2018

Zbiory opowiadań

  • Chłopiec z ulicy Żydowskiej, Warszawa 2007
  • Legendy Rodowa, Kraków 2016 - 2018 (sześć wydań)
  • Św. Icek, Kraków 2016 (dwa wydania)
  • Zapiski z każdej strony okna, Kraków 2017 (dwa wydania)
  • Rzecz o niezapisanych wierszach (wiersze i miniatury prozą), Kraków 2018
  • Pan Beneyto, Kraków 2019
  • Pan Beneyto i wiśnie, Kraków 2019
  • Autentycznie nieprawdziwe opowieści o Panu Beneyto, Kraków 2019
  • Pani K i Słoń C, Kraków 2019

Inne książki

  • Z dziejów gmin żydowskich w Łęczycy, Burzeninie i Złoczewie, Kraków 2016
  • Groby żołnierskie z 1914 roku w Ziemi Łęczyckiej i Sieradzkiej, Kraków 2016
  • Groby szlacheckie i ziemiańskie na polskich cmentarzach, Kraków 2016
  • Szkice deszczem (recenzje i eseje), Kraków 2016
  • Nie tylko Powązki, cz. I, Kraków 2017
  • Nie tylko Powązki, cz. II, Kraków 2018
  • Nie tylko Powązki, cz. III, Kraków 2018
  • Nie tylko Powązki, cz. IV, Kraków 2019
  • Nie tylko Powązki, cz. V, Kraków 2019
  • Opowieści starej Łęczycy, Kraków 2018
  • Inne opowieści starej Łęczycy, Kraków 2018
  • Szkice z dziejów prasy łęczyckiej i sieradzkiej, Kraków 2019
  • współautor około 20 książek o dziejach Łęczycy, m.in. Historii grobami pisanej – monografii cmentarza rzymskokatolickiego w Łęczycy (wydania z lat: 2004 i 2014).

Wiersze, opowiadania, recenzje i artykuły naukowe z zakresu historii i regionalizmu autorstwa Mirosława Pisarkiewicza były tłumaczone na języki: włoski, węgierski, serbski, macedoński, chorwacki, telugu, niemiecki i angielski. Opublikowano je w ponad 140 almanachach, antologiach krajowych i zagranicznych oraz naukowych i popularnonaukowych wydawnictwach zwartych.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Pisarkiewicz Mirosław, w: Elżbieta Ciborska, Leksykon polskiego dziennikarstwa, Warszawa 2000. ISBN 83-7151-330-5