Oulu (1985)
 „Oulu” w 2006 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
1985 |
 Merivoimat
| |
| Nazwa |
„Oulu” (62) |
| Wejście do służby |
1 października 1985 |
| Wycofanie ze służby |
2005 |
 Chorwacka marynarka wojenna
| |
| Nazwa |
„Vukovar” (RTOP-41) |
| Wejście do służby |
26 stycznia 2009 |
| Los okrętu |
w służbie (2020) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 250 ton |
| Długość |
całkowita: 45 metrów |
| Szerokość |
8,9 m |
| Zanurzenie |
3 m |
| Napęd | |
| 3 silniki wysokoprężne MTU o łącznej mocy 10 230 KM, 3 śruby | |
| Prędkość |
30 węzłów |
| Sensory | |
| radary Raytheon ARPA, 9GA 208, 9LV 225 sonar Simrad Marine SS 304 | |
| Uzbrojenie | |
| 8 wyrzutni pocisków rakietowych RBS-15SF (4 x II) 1 armata Bofors kal. 57 mm 4 działka plot. Sako kal. 23 mm (2 x II) 2 zrzutnie bg | |
| Wyposażenie | |
| 2 wyrzutnie pocisków oświetlających kal. 103 mm (2 x III) | |
| Załoga |
30 |
Oulu (62) – fiński kuter rakietowy z lat 80. XX wieku, jedna z czterech jednostek typu Helsinki. Okręt został zwodowany w 1985 roku w stoczni Wärtsilä w Helsinkach, a do służby w Fińskiej Marynarce Wojennej wszedł 1 października 1985 roku. Jednostkę wycofano ze składu floty w 2005 roku i została sprzedana Chorwacji, gdzie służy pod nazwą „Vukovar” (stan na 2020 rok).
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]Projekt jednostek typu Helsinki powstał w Finlandii w 2. połowie lat 70. w celu stworzenia nowoczesnych i silnie uzbrojonych okrętów patrolowych, o znacznie lepszych parametrach od eksploatowanych ówcześnie radzieckich kutrów rakietowych projektu 205[1]. Konstruktorzy stoczni Wärtsilä i specjaliści z Marynarki wzięli też pod uwagę doświadczenia płynące z eksploatacji pierwszego rodzimego kutra rakietowego – „Isku”[1]. Jednostka prototypowa – „Helsinki” przeszła wiele prób i doświadczeń, które doprowadziły do wprowadzenia ulepszeń do projektu jeszcze przed budową kolejnych okrętów tego typu[2]. Zmiany konstrukcyjne objęły m.in. zastosowanie innych śrub napędowych, przesunięcie sterów, modyfikację głównego stanowiska dowodzenia (GSD) i instalacji elektrycznej oraz montaż stępek przechyłowych[2].
Kuter rakietowy „Oulu” został zamówiony w stoczni Wärtsilä w Helsinkach 13 stycznia 1983 roku, razem z dwoma kolejnymi jednostkami seryjnymi[3]. Okręt został zwodowany i ukończony w 1985 roku[4][3].
Dane taktyczno-techniczne
[edytuj | edytuj kod]Okręt jest kutrem rakietowym o długości całkowitej 45 metrów, szerokości 8,9 metra i zanurzeniu 3 metry[2][5][a]. Gładkopokładowy kadłub jednostki oraz nadbudówka zostały wykonane ze stopu aluminium[6]. Wyporność standardowa wynosi 250 ton, zaś pełna 280 ton[2][7][b]. Siłownię okrętu stanowią trzy silniki wysokoprężne MTU 16V538 TB92 o łącznej mocy 10 230 KM, napędzające poprzez wały napędowe trzy śruby[5][8][c]. Maksymalna prędkość jednostki wynosi 30 węzłów[5][9][d].
Główne uzbrojenie okrętu stanowią cztery podwójne wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych RBS-15SF produkcji szwedzkiej, umieszczone w części rufowej[9][10]. Pocisk rozwija prędkość 0,8 Ma, masa głowicy bojowej wynosi 150 kg, zaś maksymalny zasięg sięga 70 km[5]. Na dziobie w wieży znajduje się pojedyncza armata uniwersalna Bofors kalibru 57 mm Mark 1 L/70[5][10]. Masa naboju wynosi 2,4 kg, donośność sięga 17 000 metrów, a szybkostrzelność teoretyczna 200 strz./min[5][8]. W tylnej części nadbudówki znajdują się dwie podstawy, na których są zainstalowane podwójne stanowiska działek plot. Sako kal. 23 mm L/87 (licencyjna radziecka ZU-23-2)[3][9].
Broń przeciwpodwodną stanowią dwie rufowe zrzutnie bomb głębinowych[2][8].
Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje m.in. radar nawigacyjny Raytheon ARPA, radar wykrywania celów 9GA 208, radar kontroli ognia 9LV 225, optoelektroniczny system kierowania ogniem Saab EOS 400 i sonar Simrad Marine SS 304[5][7]. Na pokładzie umieszczono też wyrzutnię pocisków zakłóceń pasywnych Philips Philax, a po obu stronach wieży Boforsa zainstalowano dwie trójprowadnicowe wyrzutnie pocisków oświetlających kal. 103 mm[5][9].
Załoga okrętu składa się z 30 oficerów, podoficerów i marynarzy[2][10].
Służba
[edytuj | edytuj kod]Merivoimat
[edytuj | edytuj kod]
„Oulu” został wcielony do służby w Fińskiej Marynarce Wojennej w dniu 1 października 1985 roku[11][5]. Kuter otrzymał numer burtowy 62[4][11]. W latach 90. na okręcie zainstalowano konsole w bojowym centrum informacyjnym (BCI), przygotowano miejsce na rufie do instalacji dodatkowego holowanego sonaru Finnyards Sonac/PTA (zamiast jednej z wyrzutni rakiet RBS-15) i zamontowano ulepszone działka plot. Sako kal. 23 mm[12]. Na początku XXI wieku dostosowano podstawy działek plot. Sako do zamiennej instalacji wyrzutni rakiet plot. Mistral (podobnie jak na nowszych okrętach typu Rauma)[5][9].
Wraz z bliźniaczymi kutrami „Oulu” wchodził w skład 6. Dywizjonu Ścigaczy (6. Ohjuslaivueeseen), bazując w Pansio (Turku)[12]. Okręt wycofano ze służby w 2005 roku i poddano konserwacji[12][13].
Hrvatska ratna mornarica
[edytuj | edytuj kod]W czerwcu 2008 roku firma Patria uzyskała zgodę rządu na sprzedaż „Oulu” (razem z wycofanym w 2007 roku kutrem „Kotka”) do Chorwacji[12]. Kontrakt podpisano 16 lipca w Zagrzebiu, zaś 13 października w Turku odbyła się uroczystość przekazania okrętów[12][13]. 16 października obie jednostki trafiły na pokład statku do przewozu ładunków wielkogabarytowych „Grietje” i zostały przewiezione do Szybeniku, gdzie poddano je remontowi stoczniowemu[12][13]. Łączny koszt pozyskania, transportu i remontu dwóch kutrów wyniósł ok. 10 mln euro[13]. 26 stycznia 2009 roku w bazie morskiej Lora koło Splitu odbyła się uroczystość wcielenia kutra w skład Chorwackiej Marynarki Wojennej pod nazwą „Vukovar” (RTOP-41)[12].
Okręt nadal służy w chorwackiej flocie (stan na 2020 rok)[14].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Według Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 93 szerokość wynosi 8,5 metra.
- ↑ Według Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 92 wyporność standardowa wynosi 280 ton, zaś pełna 350 ton; Moore 1985 ↓, s. 147, Sharpe 1989 ↓, s. 161 i Saunders 2004 ↓, s. 213 podają 280/300 ton.
- ↑ Według Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 92,Moore 1985 ↓, s. 147 i Sharpe 1989 ↓, s. 161 łączna moc maszyn wynosi 11 000 KM; Grotnik 2008 ↓, s. 89 podaje ponad 12 000 KM.
- ↑ Według Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 92,Grotnik 2009 ↓, s. 8 i Grotnik 2008 ↓, s. 89 prędkość maksymalna wynosi 32 węzły.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Grotnik 2009 ↓, s. 6.
- ↑ a b c d e f Grotnik 2009 ↓, s. 8.
- ↑ a b c Moore 1985 ↓, s. 147.
- ↑ a b Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 93.
- ↑ a b c d e f g h i j Saunders 2004 ↓, s. 213.
- ↑ Grotnik 2009 ↓, s. 7.
- ↑ a b Grotnik 2008 ↓, s. 89.
- ↑ a b c Saunders 2009 ↓, s. 182.
- ↑ a b c d e Faulkner 2004 ↓, s. 310.
- ↑ a b c Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 92.
- ↑ a b Sharpe 1989 ↓, s. 161.
- ↑ a b c d e f g Grotnik 2009 ↓, s. 9.
- ↑ a b c d Grotnik 2008 ↓, s. 88.
- ↑ Gogin 2022 ↓.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Tomasz Grotnik. Helsinki popłynęły do Chorwacji. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 12, 2008. Magnum-X. ISSN 1230-1655.
- Tomasz Grotnik. Ścigacze rakietowe typu Helsinki - historia trwa. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8 (91), 2009. Magnum-X. ISSN 1426-529X.
- Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2004. ISBN 83-7298-588-X.
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).
- Ivan Gogin: VUKOVAR fast attack craft (missile) (1985-1986/2008). Navypedia. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).