Opel Ascona

Opel Ascona – samochód produkowany w latach 1970–1988, w różnych wersjach, przez firmę Opel. Pojazd ten brał udział w latach osiemdziesiątych w licznych rajdach samochodowych, odnosząc wiele sukcesów. W 1982 Walter Röhrl zdobył Mistrzostwo Europy samochodem Opel Ascona B 400. Na rynku ukazały się trzy generacje tego modelu. Występowała jako dwu- i czterodrzwiowa limuzyna oraz trzydrzwiowe kombi, a w trzeciej generacji także jako kabriolet.

W 1979 powstał wariant: Ascona 400, przeznaczony do udziału w rajdach samochodowych. Poddany tuningowi pojazd spełniał pokładane w nim nadzieje, odnosząc wiele sportowych sukcesów. Ascona miała jeszcze wiele innych sportowych wcieleń, w tym wersję GT i wersję Sprint produkowaną w firmie tuningowej Irmscher. W 1988 Ascona została zastąpiona przez Vectrę.

Źródło^[1]

Opel Ascona A

Widok od przodu - Opel Ascona A
Inne nazwy	Opel 1900, Isuzu Ascona
Producent	Opel
Okres produkcji	1970–1975
Miejsce produkcji	Bochum
Poprzednik	Opel Olympia
Następca	Opel Ascona B
Dane techniczne
Typy nadwozia	2-drzwiowy sedan 4-drzwiowy sedan 3-drzwiowe kombi
Silniki	1.2 S – 60 KM (44 kW) 1.6 N – 60–68 KM (44–50 kW) 1.6 S – 75–80 KM (55–59 kW) 1.9 S – 88–90 KM (65–66 kW)
Napęd	tylny
Masa własna	~900 kg
Zbiornik paliwa	46 l
Liczba miejsc	5
Bagażnik	422 l (sedan)
Ładowność	~460 kg
Dane dodatkowe
Pokrewne	Opel Manta
Konkurencja	Ford Taunus
Multimedia w Wikimedia Commons

We wrześniu i październiku 1970 roku Opel przedstawił swoją całkowicie nową gamę pojazdów w Rüsselsheim (kod wewnętrzny projektu 1,450) – były to dwa modele: Opel Ascona i oparte na nim coupe Opel Manta. Projektantem nadwozia był Erhard Schnell^[2].

Opel Ascona był zaprojektowany jako sedan w dwóch wersjach – cztero- i dwudrzwiowej, oraz jako kombi – Caravan lub Voyage. Pierwsza generacja była produkowana tylko w jednej fabryce w Bochum w Niemczech. W USA ten model był sprzedawany pod nazwą „Opel 1900”. Od roku 1976 do 1979, wszystkie Ople w salonach amerykańskich były sprzedawane pod marką Isuzu. Pierwsza generacja była produkowana do 1975 roku. W tym czasie wyprodukowano 691 438 samochodów^[2].

Opel Ascona 1.9 SR brał udział w sportach motorowych. Walter Röhrl za kierownicą Ascony w 1974 r. zdobył tytuł rajdowego mistrza Europy.

Tuner Steinmetz opracował wersję Ascona SR, z gaźnikiem Solex, o podniesionej mocy do 125 KM (92 kW).

Silniki

• 1.2 S – poj. 1196 cm³, 60 KM (44 kW)
• 1.6 N – poj. 1584 cm³, 60–68 KM (44–50 kW)
• 1.6 S – poj 1584 cm³, 75–80 KM (55–59 kW)
• 1.9 S – poj. 1897 cm³, 88–90 KM (65–66 kW)

Źródło^[3]

Opel Ascona B

Widok od przodu - Opel Ascona B
Inne nazwy	Vauxhall Cavalier mk1 Vauxhall Ascona mk1
Producent	Opel
Okres produkcji	1975–1981
Miejsce produkcji	Bochum Antwerpia Port Elizabeth
Poprzednik	Opel Ascona A
Następca	Opel Ascona C
Dane techniczne
Segment	D
Typy nadwozia	2-drzwiowy sedan 4-drzwiowy sedan
Silniki	1.2L; 1.2N; 1.2S; 1.3N; 1.3S; 1.6N; 1.6S; 1.9N; 1.9S; 2.0N; 2.0S; 2.0E; 2.0D; 2.4 (400)
Skrzynia biegów	4 lub 5 biegowa
Napęd	tylny
Długość	4320 mm
Szerokość	1670 mm
Wysokość	1380 mm
Masa własna	930–1030 kg
Zbiornik paliwa	50 L
Liczba miejsc	5/2(400)
Bagażnik	450 l

Druga generacja Opla Ascony ujrzała światło dzienne w 1975 na Frankfurt Motor Show. Auto oferowano wyłącznie jako 2- lub 4-drzwiowego sedana. W przypadku porównywania pierwszej i drugiej generacji Opla Ascony, widać było znaczne zmiany w stylistyce nadwozia. Wykorzystywano te same silniki co w przypadku pierwszej generacji auta. Druga generacja była produkowana w dwóch fabrykach: w Bochum (Niemcy) oraz Antwerpia (Belgia).

W Wielkiej Brytanii Vauxhall rozpoczął sprzedaż Opla Ascony pod nazwą Vauxhall Cavalier – Mark I, pojazdy dla marki Vauxhall były produkowane w Antwerpii. W Ameryce Południowej model był sprzedawany pod marką Chevrolet Ascona. Co ciekawe, w RPA Vauxhall sprzedawał ten model pod marką Chevrolet Chevair, chociaż na tym samym rynku był dostępny Chevrolet Ascona, w RPA był dostępny ten sam model pod różnymi nazwami, ale pod jedną marką Chevrolet. Ascona drugiej generacji była też pierwszym Oplem klasy średniej, wyposażonym w silnik wysokoprężny. Była to jednostka o pojemności dwóch litrów i generowała moc 58 KM.

Opel Ascona B odnosił sukcesy w rajdach. 1 października 1979 roku została homologowana Ascona 400 wyposażona w 2,4 litrowy silnik dostarczający mocy ponad 200 KM. Ascona 400 została zaprojektowana przy udziale firm Irmscher i Cosworth. Wyprodukowano tylko 400 sztuk tego modelu.

Kolejną modernizacją było zainstalowanie wtrysku paliwa Bosch Manta GSi i GT / Seria E, co podniosło moc Ascony 400 do 230 KM. Na tym modelu Walter Röhrl (kierowca) i Christian Geistdörfer (pilot) wywalczyli tytuł Rajdowego Mistrza Świata WRC w 1982 r. (na modelu Ascona 400 jeździł już od 1980 roku). W tym samym roku na tym samym modelu odniósł zwycięstwo w Rajdzie Wybrzeża Kości Słoniowej.

W roku 1982 Ascona 400, którą prowadził Walter Röhrl zajęła I miejsce w Rajdzie Monte Carlo^[4], a w 1983 roku Ari Vatanen za kierownicą Ascony 400 wygrał Rajd Safari w zespole Rothmans International.

Do 1984 roku udało się podnieść moc do 340 KM bez użycia doładowania. Jednak w tym samym roku Audi Quattro wprowadziło zmiany, które spowodowały, że osiągi Ascony 400 okazały się niewystarczające i Walter Röhrl zmienił Asconę 400 w 1983 na samochód Lancia Rally 037, a w 1984 właśnie na Audi Quattro A2^[5].

W 2009 roku Opel w ramach promocji modelu Opel Insignia (odległego następcy Ascony) zorganizował pokazowe wyścigi Ascona 400 kontra Insignia 4×4.

Źródło^[6]

Opel Ascona C

Widok od przodu - Opel Ascona C
Inne nazwy	Vauxhall Cavalier Mark II Chevrolet Monza lub Ascona (USA) Vauxhall Ascona II
Producent	Opel
Okres produkcji	1981–1988
Miejsce produkcji	Bochum Antwerpia Luton, Anglia Kikinda São Caetano do Sul Valencia
Poprzednik	Opel Ascona B
Następca	Opel Vectra A, Vauxhall Cavalier Mark III
Dane techniczne
Segment	klasa średnia
Typy nadwozia	2-drzwiowy sedan 4-drzwiowy sedan 5-drzwiowy liftback 2-drzwiowy kabriolet
Silniki	1.3 N (60 KM), 1.3 S (75 KM), 1.6 N (75 KM) i 1.6 S (90 KM), silnik Diesla (1.6 – 54 KM), oraz 115 konny silnik 1.8i z wtryskiem LE Jetronic firmy Bosch, 1.6i (75 KM), 2.0i (115 i 129 KM)
Skrzynia biegów	4 biegowa manualna, 3 biegowa automatyczna (z wyj. silników 1.3 N), od 1982 r. 5 biegowa
Napęd	przedni
Liczba miejsc	5

Model Ascona C został wprowadzony we wrześniu 1981 roku. W tej generacji zastosowano już napęd na przednią oś, w porównaniu do Ascony A i B, które miały jeszcze napęd tylny.

Był sprzedawany także pod markami: Vauxhall Cavalier Mark II, Chevrolet Monza, Holden Camira, Isuzu Aska – na rynek japoński oraz Isuzu Florian Aska i Isuzu JJ – na rynek Azji południowo-wschodniej. W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1982 model zajął 2. pozycję (za Renault 9)^[7].

Ascona C początkowo była dostępna w trzech wersjach nadwoziowych (dwu- i czterodrzwiowy sedan), oraz pięciodrzwiowy hatchback, a dodatkowo, w Wielkiej Brytanii produkowany była wersja kombi Vauxhall Cavalier Estate.

Początkowo w Asconie montowane były cztery silniki: 1.3 N (60 KM), 1.3 S (75 KM), 1.6 N (75 KM) i 1.6 S (90 KM), które współpracowały z czterobiegową skrzynią manualną, lub trzybiegową automatyczną (z wyj. silników 1.3 N).

W roku 1982 zaczęto montować pięciostopniową skrzynię biegów, w ofercie pojawił się także silnik Diesla (1.6 – 54 KM), oraz 115 konny silnik 1.8i z wtryskiem LE Jetronic firmy Bosch.

W roku 1983 wprowadzono niewielkie zmiany konstrukcyjne oraz zaprezentowano wersję cabrio, a także usportowioną wersję „SR” z silnikiem 1.8i (115 KM).

W 1984 roku zmieniono nazewnictwo modeli: „LS” (dawna wersja BASIC), „GL” (dawna LUXURY (LUXUS)), „GLS” (dawna BERLINA), „GT” (wcześniej SR). Najlepiej wyposażona wersja oznaczona była jako „CD”. Lekko zmodyfikowano deskę rozdzielczą – zmieniono półkę tunelu środkowego, wprowadzono nową regulację lusterek od wewnątrz (również elektryczną), poprawiono także układ wydechowy^[8].

W roku 1985 wprowadzono katalizatory spalin do wszystkich wersji. Był to pierwszy niemiecki samochód wyposażony w katalizator^[9].

W roku 1986 przeprowadzono lekki face lifting: pojawiła się nowa atrapa chłodnicy, zastosowano przeźroczyste klosze kierunkowskazów, zmieniono również tylne lampy i zderzaki. Spojlery zaczęto malować w kolorze nadwozia.

W 1987 roku wprowadzono silnik 1.6i o mocy 75 KM z systemem wtryskowym Multec. Rozpoczęto także montowanie silnika 2.0i w dwóch odmianach: pierwsza z nich osiągała moc 115 KM, druga wersja, bez katalizatora, osiągała moc 129 KM. Był to najmocniejszy seryjny silnik montowany w Asconie C. Oba silniki 2.0i miały jeden wałek rozrządu w głowicy (OHC) i wyposażone były w system wtryskowy Motronic firmy Bosch^[10].

W sierpniu 1988 roku zakończono produkcję Ascony C. Zastąpił ją nowy model – Vectra. Wyjątkiem jest firma Vauxhall, dla której Vectra A, była kolejną generacją Opla Ascona, stąd w latach 1988–1995 Vauxhall produkował model: Cavalier Mark III (na kontynencie model nosił nazwę Vectra. Ponadto zarząd firmy obawiał się, że nazwa „Vauxhall Vectra” może kojarzyć się z modelem „Vauxhall Victor”, który miał złą opinię w Wielkiej Brytanii.

Firma Isuzu model Aska drugiej generacji (1990–1993) oparła o współpracę z Subaru (Subaru Legacy). O ile Isuzu Aska I generacji to Ascona C, to już Isuzu Aska II generacji to Subaru Legacy.

Na bazie Opla Ascony C powstało Daewoo Espero^{[potrzebny przypis]}.

• Opel Ascona B 400

• „Geneva Motor Show report”. Autocar 128 (nbr 3762): 50–56. 21 March 1968.
• „Kurztest: Opel Ascona 2.0 S: Mehr Mumm - Spitzenmodell der Ascona-Baureihe jetzt mit Zweiliter-Motor (Top Ascona now with 2-litre engine)”. Auto Motor u. Sport Heft 2 1978: 1978.
• Auto Katalog 1984. Stuttgart: Vereinigte Motor-Verlage GmbH & Co. KG. 1983.
• Auto Katalog 1988. Stuttgart: Vereinigte Motor-Verlage GmbH & Co. KG. 1987.
• World Cars 1982. Pelham, NY: The Automobile Club of Italy/Herald Books. 1982. ISBN 0-910714-14-2.
• World Cars 1985. Pelham, NY: The Automobile Club of Italy/Herald Books. 1985. ISBN 0-910714-17-7.
• Auto Katalog 1987. Stuttgart: Vereinigte Motor-Verlage GmbH & Co. KG. 1986.
• Auto Katalog 1986. Stuttgart: Vereinigte Motor-Verlage GmbH & Co. KG. 1985.