Oktanitrokuban

Oktanitrokuban
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C8N8O16
Inne wzory	C8(NO2)8
Masa molowa	464,13 g/mol
Wygląd	białe kryształy
	Identyfikacja
Numer CAS	99393-63-2
PubChem	11762357
SMILES
	O=N(=O)C12C3(N(=O)=O)C4(N(=O)=O)C1(N(=O)=O)C5(N(=O)=O)C2(N(=O)=O)C3(N(=O)=O)C45N(=O)=O
InChI
	InChI=1S/C8N8O16/c17-9(18)1-2(10(19)20)5(13(25)26)3(1,11(21)22)7(15(29)30)4(1,12(23)24)6(2,14(27)28)8(5,7)16(31)32
	InChIKey
	URIPDZQYLPQBMG-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
	Gęstość
	1,98 g/cm³; ciało stałe
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Oktanitrokuban (ONC), C₈(NO₂)₈ – organiczny związek chemiczny z grupy nitrokubanów, pernitrowa pochodna kubanu, tj. taka, w której wszystkie atomy wodoru kubanu zastąpione zostały grupami nitrowymi (–NO₂). Jest materiałem wybuchowym o dużej sile kruszącej i o niskiej wrażliwości na słabe bodźce inicjujące wybuch, np. wstrząs lub tarcie.

Po raz pierwszy został opisany w roku 2000 przez grupę Philipa Eatona z University of Chicago i Richarda Gilardiego z US Naval Research Laboratory^[1]^[3].

Związek ten ma szczególnie silne właściwości wybuchowe dzięki dużej gęstości, brakowi atomów wodoru w cząsteczce i zerowemu bilansowi tlenowemu. Rozkłada się z wydzieleniem dwutlenku węgla i azotu:

C₈(NO₂)₈ → 8CO₂↑ + 4N₂↑

Właściwości wybuchowe

Prędkość detonacji: 9900^[3]–10100^[4] m/s
Objętość gazów: 611 dm³/kg^[5]
Temperatura detonacji: 5800 °C^[5]
Ciśnienie detonacji: 48,9 GPa^[5]

Przypisy

↑ ^a ^b Zhang, Mao-Xi, Eaton, Philip E., Gilardi, Richard. Hepta- and Octanitrocubanes. „Angewandte Chemie International Edition”. 39 (2), s. 401–404, 2000. DOI: 10.1002/(SICI)1521-3773(20000117)39:2<401::AID-ANIE401>3.0.CO;2-P. (ang.).
↑ Horst H. Krause: New Energetic Materials. W: Energetic Materials. Ulrich Teipel (red.). Weinheim: Wiley-VCH Verlag, 2005, s. 1–25. DOI: 10.1002/3527603921.ch1. ISBN 3-527-30240-9.
↑ ^a ^b Synthetic Routes to Aliphatic C-Nitro Functionality. W: Jai Prakash Agrawal, Robert Dale Hodgson: Organic Chemistry of Explosives. West Sussex: John Wiley & Sons, 2007, s. 30–31. DOI: 10.1002/9780470059364.ch1. ISBN 978-0-470-02967-1.
↑ Octanitrocubane. W: Jai Prakash Agrawal: High Energy Materials: Propellants, Explosives and Pyrotechnics. Wiley-VCH, 2010, s. 137–139. DOI: 10.1002/9783527628803. ISBN 978-3-527-32610-5.
↑ ^a ^b ^c Nitrokubany. PXD explosives [Project-X vs. Detonator], 2001-08-10. [dostęp 2008-11-10]. (słow.).

[Eaton-1] Zhang, Mao-Xi, Eaton, Philip E., Gilardi, Richard. Hepta- and Octanitrocubanes. „Angewandte Chemie International Edition”. 39 (2), s. 401–404, 2000. DOI: 10.1002/(SICI)1521-3773(20000117)39:2<401::AID-ANIE401>3.0.CO;2-P. (ang.).

[Krause-2] Horst H. Krause: New Energetic Materials. W: Energetic Materials. Ulrich Teipel (red.). Weinheim: Wiley-VCH Verlag, 2005, s. 1–25. DOI: 10.1002/3527603921.ch1. ISBN 3-527-30240-9.

[OrgExpl-3] Synthetic Routes to Aliphatic C-Nitro Functionality. W: Jai Prakash Agrawal, Robert Dale Hodgson: Organic Chemistry of Explosives. West Sussex: John Wiley & Sons, 2007, s. 30–31. DOI: 10.1002/9780470059364.ch1. ISBN 978-0-470-02967-1.

[HighEn-4] Octanitrocubane. W: Jai Prakash Agrawal: High Energy Materials: Propellants, Explosives and Pyrotechnics. Wiley-VCH, 2010, s. 137–139. DOI: 10.1002/9783527628803. ISBN 978-3-527-32610-5.

[Project-X_vs._Detonator-5] Nitrokubany. PXD explosives [Project-X vs. Detonator], 2001-08-10. [dostęp 2008-11-10]. (słow.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]