[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Jun Tsuji

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jun Tsuji
辻 潤
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 października 1884
Tokio

Data i miejsce śmierci

24 września 1944
Tokio

Zawód, zajęcie

pisarz, poeta, tłumacz. filozof

Jun Tsuji (jap. 辻 潤 Tsuji Jun; ur. 4 października 1884 w Tokio, zm. 24 września 1944 tamże) – japoński poeta, dramaturg, eseista oraz tłumacz[1]. Jako pierwszy przetłumaczył na język japoński m.in. książki Jedyny i jego własność autorstwa Maxa Stirnera[2] oraz Geniusz i obłąkanie Cesare Lombroso[3].

W sztuce oraz pisarstwie prezentował poglądy dadaistyczne, nihilistyczne, epikureistyczne, feministyczne oraz anarchistyczne[2][4][5].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Uczył angielskiego w Szkole Średniej dla Dziewcząt Ueno, gdzie poznał Noe Itō, która była jego uczennicą. Po ukończeniu przez nią szkoły, między nimi zawiązał się romans[6], przez co Jun Tsuji stracił stanowisko nauczyciela. Para miała dwójkę dzieci: Makoto (ur. 20 stycznia 1914) oraz Ryūji (ur. 10 sierpnia 1915). Ślub wzięli oficjalnie w 1915[7], jednak niedługo potem małżeństwo się rozpadło.

Nie mogąc znaleźć innej pracy, Tsuji poświęcił się pisarstwu oraz włóczęgostwu. Zaczął uprawiać uliczny performance, m.in. wywieszając szyldy w tokijskiej dzielnicy Asakusa z napisem „Jun Tsuji, Profesor skrzypiec, shakuhachi i angielskiego”, grając na flecie czy wygłaszając przemowy na ulicach. Styl życia pijanego tułacza stał się rozpoznawalnym elementem pisarza. Zebrał on wokół siebie grupę włóczęgów, robotników i zbuntowanych intelektualistów. W 1944, u szczytu załamania gospodarczego pod koniec II wojny światowej, po tym, jak trafił kilka razy do szpitali z powodu różnych dolegliwości fizycznych i psychicznych, zmarł z głodu w mieszkaniu przyjaciela, u którego mieszkał[1].

Filozofia

[edytuj | edytuj kod]

Tsuji pozostawał pod mocnym wpływem filozofii Epikura, a wiele cech epikureizmu przejawia się w jego stylu życia. Na przykład Tsuji unikał aktywnego zaangażowania w politykę i szukał formy ataraksji, którą starał się doświadczyć poprzez włóczęgę i egoizm[8]. Spędzał także czas, starając się cieszyć prostym życiem wolnym od cierpienia[9]. Chociaż same jego pisma są znaczące, wydaje się, że Tsuji kładł nacisk na rozwój wyzwolonego stylu życia. Większość jego publikacji opisuje stojącą za tym filozofię. Jak napisał Hagiwara Kyōjirō: „Tsuji postanowił nie wyrażać siebie za pomocą pióra, ale poprzez życie, tak jak nakazywała mu osobowość. Oznacza to, że sam Tsuji był dziełem jego wyrazu”[8]. Nieprzypadkowo przypomina to anarchizm egoistyczny opisany przez Maxa Stirnera, który wydaje się najbardziej wpływowym filozofem w myśli japońskiego pisarza.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Poetry by Jun Tsuji | InTranslation [online], intranslation.brooklynrail.org [dostęp 2019-08-08].
  2. a b Underworld Amusements, Tsuji Jun: Japanese Dadaist, Anarchist, Philosopher, Monk | Erana Jae Taylor [online], Underworld Amusements [dostęp 2019-08-08] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-08].
  3. Indra Levy, Translation in Modern Japan, Routledge, 2011, s. 224, ISBN 978-0415691789.
  4. Jun Tsuji [online], Interesting stories about famous people, biographies, humorous stories, photos and videos., 19 maja 2019 [dostęp 2019-08-08] (ang.).
  5. 辻潤『絶望の書』を読む(“絶望”という仮面) - 馬込文学マラソン [online], designroomrune.com [dostęp 2019-08-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-21].
  6. Stephen Filler, Going beyond Individualism: Romance, Personal Growth, and Anarchism in the Autobiographical Writings of Itō Noe, „US-Japan's Women's Journal”, 37, University of Hawai'i Press, 2009, s. 57-90 (ang.).
  7. Thomas A. Stanley, Ōsugi Sakae, Anarchist in Taishō Japan: The Creativity of the Ego, Harvard University Asia Center, 1982, ISBN 978-0-674-64493-9.
  8. a b Jun Tsuji, Tsuji Jun Zenshū, Tokio: Gogatsushobo, 1982, s. 24-25, 220-221.
  9. Harumi Setouchi, Beauty in Disarray, Tuttle Publishing, 1993, ISBN 0-8048-1866-5.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]