Jezioro Pilchowickie
50°57′32″N 15°38′58″E/50,958889 15,649444 Jezioro Pilchowickie widziane z zapory | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rzeka | |
| Data budowy |
do 1912 |
| Typ zapory |
kamienna |
| Pojemność całkowita |
50 mln m³ |
| Wysokość lustra wody |
287 m n.p.m. |
| Powierzchnia |
2,40 km² |
| Wysokość zapory |
62 m |
| Głębokość |
40 - 47 m |
Położenie na mapie gminy Wleń  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu lwóweckiego  | |
| 50°57′32″N 15°38′58″E/50,958889 15,649444
| |
Jezioro Pilchowickie (Pilchowicki Zbiornik Wodny) (niem. Bobertalsperre) – zbiornik zaporowy (jezioro zaporowe) na Dolnym Śląsku o długości 7 km, powierzchni 240 ha i pojemności 50 mln m³[1].
Położenie i opis
[edytuj | edytuj kod]Powstało przez przegrodzenie w latach 1902–1912 rzeki Bóbr zaporą o wysokości 62 m i długości 290 m w koronie[1]. Podstawowym celem Jeziora Pilchowickiego jest działanie przeciwpowodziowe (retencja) i produkcja energii elektrycznej[1]. Poniżej zapory znajduje się elektrownia wodna o mocy 13,364 MW[2]. Głębokość zbiornika waha się między 40 a 47 metrów ze względu na działanie elektrowni[1]. Wokół zbiornika znajduje się teren spacerowy[1].
W uroczystości oddania zapory do użytku w dniu 16.11.1912 uczestniczył cesarz Wilhelm II[3].
Nad jeziorem w 1909 roku firma B. Liebold&Co AG Holzminden wybudowała kosztem 260 tysięcy marek most kolejowy o długości 131,7 m. Most ten, wysadzony w powietrze w maju 1945, został odbudowany i oddany ponownie do użytku w listopadzie 1946.
-
Zapora Pilchowice
-
Zapora Pilchowice
-
Korona zapory
-
Most kolejowy nad Jeziorem Pilchowickim
-
Most kolejowy nad Jeziorem Pilchowickim
-
Panorama Jeziora Pilchowickiego
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 2: Pogórze Izerskie. Cz. 1: A-Ł. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, s. 305, 306. ISBN 83-85773-60-6.
- ↑ Elektrownia wodna Pilchowice I. [dostęp 2017-06-28].
- ↑ Tomasz Cylka Trochę Toskanii na końcu świata, n.p.m. październik 2016.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 2: Pogórze Izerskie (A-Ł). Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, ISBN 83-85773-60-6.