Józef Konrad Gorski

Józef Konrad Gorski^[1]

major dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia	12 lutego 1897 Kalwaria
Data i miejsce śmierci	1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Dowództwo OPL Kraju
Stanowiska	I oficer sztabu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Józef Konrad Gorski (ur. 12 lutego 1897 w Kalwarii (Litwa Kowieńska)^[2], zm. 1940 w Charkowie) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

Urodził się 12 lutego 1897 w Kalwarii, w rodzinie Konrada i Franciszki ze Skarbek-Ważyńskich^[3].

W latach 1923–1924 pełnił służbę w Departamencie III Artylerii i Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych, pozostając oficerem nadetatowym dywizjonu artylerii zenitowej, a później 1 pułku artylerii przeciwlotniczej w Warszawie. Został zweryfikowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku^[4][5].

W 1928 roku został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku^[6]. Z dniem 4 stycznia 1932 roku został powołany na dwuletni kurs 1931/1933 do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie^[7]. Z dniem 1 października 1933, po ukończeniu kursu i otrzymaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 4 pułku artylerii lekkiej w Inowrocławiu.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku początkowo pełnił służbę w Dowództwie OPL Kraju na stanowisku I oficera sztabu, a 11 września został przydzielony do sztabu gen. bryg. Piotra Skuratowicza^[8]. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku^[3]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[3], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[9]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 677^[3].

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika^[10][11][12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[13][14][15].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 5001
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)^[16]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Mieczysław Lipiński, Zbigniew Moszumański. Polska artyleria przeciwlotnicza w wojnie obronnej 1939 r. Sprawozdanie dowódcy Obrony Przeciwlotniczej Kraju, płk dypl. Włodzimierza Juliusza Ludwiga z działalności w czasie wojny. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4 (204), 2004. Warszawa: Wojskowe Biuro Badań Historycznych. ISSN 1640-6281.