[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Konwencja Polska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Konwencja Polskaklub parlamentarny działający w Sejmie I kadencji i Senacie II kadencji. Został utworzony 2 października 1992[1] i funkcjonował do końca kadencji (tj. do 31 maja 1993), wchodząc w skład koalicji popierającej rząd Hanny Suchockiej.

Klub połączył parlamentarzystów Stronnictwa Ludowo-Chrześcijańskiego (SLCh), Partii Chrześcijańskich Demokratów (PChD) i Partii Konserwatywnej (założonej przez grupę posłów UD i KLD) oraz niezależnych. Liczył pod koniec kadencji 28 posłów i 7 senatorów. Przewodniczył mu Ireneusz Niewiarowski.

W wyborach parlamentarnych w 1993 pod szyldem komitetu wyborczego Konwencja Polska wystartowała grupa kandydatów do Senatu (m.in. Józef Ślisz i Jerzy Stępień), z których żaden nie zdobył mandatu[2].

Jednocześnie większość posłów kandydowała z Katolickiego Komitetu Wyborczego „Ojczyzna”, który nie przekroczył 8% progu wyborczego dla koalicji. Pojedynczy posłowie znaleźli się na listach innych ugrupowań (m.in. z BBWR kandydowali Andrzej Gąsienica-Makowski i Mieczysław Gil).

Członkowie

[edytuj | edytuj kod]
Posłowie
Senatorowie

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jacek Biernacki, Beata Chromik (red. nacz.): Encyklopedia historii Polski: dzieje polityczne. T. 2. Warszawa: Agencja Wydawnicza Morex, 1995, s. 104. ISBN 83-904121-2-8.
  2. M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 471

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]