Funky Drummer

Funky Drummer – singel Jamesa Browna wydany 14 marca 1970 roku.

„Funky Drummer” został nagrany 20 listopada 1969 roku w Cincinnati. Utwór w głównej mierze składa się z powtarzających się, improwizowanych zagrywek na różnych instrumentach granych solo (takich jak saksofon, pianino Rhodes, gitara, organy Hammonda oraz perkusja). W niektórych momentach słyszalny jest głos Jamesa Browna, który zachęca zespół do gry. Pierwszy wers został napisany w tonacji C-dur, podczas gdy reszta utworu skomponowana została w tonacji d-moll.

Singel został wydany 14 marca 1970 roku^[1]. Wersja singlowa różni się od tej na albumie - wersja singlowa zawiera dodatkowe wokale Jamesa Browna w części perkusyjnej. Utwór dotarł do 20 miejsca zestawienia Billboard 100 w kategorii R&B oraz 51 miejsca kategorii Pop^[2].

Istnieje również inna wersja utworu, stworzona podczas nagrywania głównej wersji - zawiera ona tamburyn oraz inne elementy perkusyjne stworzone przez Jamesa Browna oraz grę na trąbce Freda Wesley'a, trębacza w jego zespole.

Na kompilacji „In the Jungle Groove” wydano kolejną wersję, podpisaną jako „Funky Drummer (Bonus Beat Reprise)”^[3]. Wersja ta została skrócona do niecałych trzech minut i zawiera tylko pętle perkusyjną oraz akord gitarowy na samym początku taktu z okazjonalnym uderzeniem tamburynu.

Za perkusję w utworze „Funky Drummer” odpowiada Clyde Stubblefield, osobisty perkusista Jamesa Browna w jego zespole. W 5 minucie i 21 sekundzie wszystkie instrumenty z wyjątkiem perkusji przestają grać, a Stubblefield wykonuje trwającą prawie 20 sekund solówkę przy towarzyszącym mu głosie Browna, który powtarza zwrot „Ain't it funky”. Solówka ta jest do dziś jednym z najczęściej wykorzystywanych sampli w historii muzyki i uważana jest za jedną z najlepszych solówek perkusyjnych wszech czasów^[4][5][6][7]. Po wydaniu wersji utworu na albumie „In the Jungle Groove” bez głosu Browna, solówka zaczęła być coraz częściej wykorzystywana, początkowo w hip-hopie, z czasem przechodząc do innych gatunków.

Clyde Stubblefield nie został wymieniony jako współtwórca utworu, w związku z czym nie dostał pieniędzy za wykorzystanie jego gry w utworach innych wykonawców^[8]. W wywiadzie dla New York Times w 2011 roku powiedział: „Nie poczułem się urażony i mi to nie przeszkadzało, jednak wydaje mi się, że to brak szacunku, że ludzie nie płacą za to, co używają”^[9].

• James Brown – produkcja, wokal, organy Hammonda

• Richard "Kush" Griffith – trąbka
• Joe Davis – trąbka
• Fred Wesley – puzon
• Maceo Parker – saksofon
• Eldee Williams – saksofon barytonowy
• St. Clair Pinckney – saksofon barytonowy
• Jimmy Nolen – gitara
• Alphonso "Country" Kellum – gitara
• Charles Sherrell – gitara basowa
• Clyde Stubblefield – perkusja

• Eric B. Is President, Lyrics of Fury (Eric B. & Rakim)
• South Bronx (Boogie Down Productions)
• Fuck tha Police (N.W.A)
• Bring the Noise, Rebel Without a Pause, Fight the Power (Public Enemy)
• Run's House (Run-D.M.C.)
• Shadrach (Beastie Boys)

• Let Me Ride (Dr. Dre)
• Mama Said Knock You Out (LL Cool J)
• Motyw przewodni z kreskówki Atomówki
• Freedom! ’90 (George Michael)
• The Originators (Jaz oraz Jay-Z)
• Sublime (Scarlet Begonias)
• I Am Stretched on Your Grave (Sinéad O'Connor)

• Save Me (Nicki Minaj)
• The Cool (Lupe Fiasco)
• Vibrations (Commix)

• Lovers Rock (TV Girl)
• Shirtsleeves (Ed Sheeran)
• Heaven (Emeli Sandé)