Bolesław Matuszewski

Bolesław Matuszewski

Data i miejsce urodzenia	19 sierpnia 1856 Pińczów
Data śmierci	1943
Zawód	fotograf, filmowiec

Piotr Bolesław Matuszewski (używał tylko drugiego imienia, we Francji Bolesla(u)s Matuszewski^[1]; ur. 19 sierpnia 1856^[2] w Pińczowie, zm. 1943) – polski fotograf, teoretyk sztuki filmowej, operator filmowy, prekursor reportażu, filmu dokumentalnego i naukowego oraz pionier światowej i polskiej kinematografii^{[3] [4] [5][6]}.

Urodził się dnia 19 sierpnia 1856 roku w Pińczowie, w ówczesnym zaborze rosyjskim (gubernia radomska). Za dzień jego urodzin uchodzi także 21 października 1856 roku, która jest jednak datą chrztu^[2]. Był synem nauczyciela języka francuskiego Aleksandra i Stanisławy z Pochowskich. Miał trójkę rodzeństwa: dwie siostry oraz młodszego brata Zygmunta^[2].

Jego ojciec Aleksander był nauczycielem oraz tłumaczem języka francuskiego. Dzięki niemu Bolesław opanował płynnie ten język i wyjechał na studia do Francji. W latach 80. XIX wieku przebywał wraz z bratem w Paryżu, gdzie zafascynował się fotografią i doskonalił swoje umiejętności w tej dziedzinie. Działał jako fotograf w stowarzyszeniu „LUX”, a od roku 1894 stał się jednym z członków założycieli Stowarzyszenia Muzeum Francuskiej Fotografii Dokumentalnej. W 1895 roku wraz z młodszym bratem Zygmuntem założył atelier fotograficzne przy Marszałkowskiej 111 w Warszawie pod nazwą Paryska Fotografia Lux Sigismond et Comp^[7]. Firma dostarczała w latach 1897–1899 reprodukcje zdjęć dla „Tygodnika Ilustrowanego”, funkcjonując na polskim rynku do 1908 roku^[7].

W latach 1899–1904 był równocześnie właścicielem atelier fotograficznego „Benque” w Paryżu, w którym portretowano głównie aktorów teatralnych i śpiewaków. Niektóre źródła podają, że Matuszewski był jednym z operatorów firmy Lumière^[8], Jacques Rittaud-Hutinet podaje jednak to twierdzenie w wątpliwość^[9].

Od 1896 z aparatem fotograficznym oraz kinematografem śledził różne uroczystości na dworze cara Mikołaja II. Według pracy Siemiona S. Ginzburga Kinematografii dorewolucionnoj Rossiji wydanej w 1966 roku pełnił na dworze carskim funkcję nadwornego fotografa cara Mikołaja II^[2].

Matuszewski w ramach swojej firmy Lux-Sigismond zatrudnił kilku operatorów^[10] i oprócz wykonywania fotografii realizował również filmy dokumentalne – reportaże, filmy medyczne, obrazki z życia codziennego. Już w latach 1896–1898 nakręcił kilkanaście filmów z życia dworu rosyjskiego, niemieckiego i austriackiego, a także liczne scenki rodzajowe. W listopadzie 1896 sfilmował m.in. wizytę cara w Warszawie^[11].

Nieoczekiwany światowy rozgłos Matuszewski zyskał w 1897 roku, kiedy zarejestrował wizytę prezydenta Francji Félixa François Faure’a w Petersburgu. Dokument ten był szeroko komentowany w prasie europejskiej ze względu na wydarzenia polityczne. Kanclerz Rzeszy Otto von Bismarck zarzucił francuskiemu prezydentowi, że dopuścił się on podczas tej wizyty obrazy wobec Rosji, uchybiając protokółowi dyplomatycznemu i witając jeden ze sztandarów wojskowych wzniesieniem ręki zamiast zdjęciem cylindra^[12]. Z kolei Félix François Faure zarzucił niemieckiemu kanclerzowi świadome kłamstwo mające na celu wywołanie napięcia dyplomatycznego pomiędzy Francją a Rosją^[2]. Uwaga dziennikarzy skupiła się na filmie Matuszewskiego z tej ceremonii, który nie potwierdził wersji Bismarcka. Cały incydent stał się później ważnym argumentem wspierającym tezę Polaka o dokumentacyjnej wartości filmu oraz postulowanej przez niego konieczności archiwizowania materiałów wizyjnych^[2]. Film z tego wydarzenia pt. Wizyta prezydenta Faure’a w Petersburgu został podarowany Polskiej Filmotece Narodowej przez Cinémathèque française^[13].

Matuszewski był prekursorem reportażu filmowego oraz filmografii naukowej^[14]. Zarejestrował między innymi kilka operacji chirurgicznych w szpitalach Warszawy, Petersburga i Paryża utrwalając między innymi amputację nogi, operację głowy, skomplikowane porody oraz pacjentów z chorobami umysłowymi^[10]. Na przełomie kwietnia i maja 1898 roku w Paryżu sfilmował operacje sławnego francuskiego chirurga, doktora Eugène’a Doyena. Prosił on o zarejestrowanie operacji na taśmie filmowej w celach naukowych, aby móc pokazywać ich przebieg swoim studentom^[11].

W 1898 roku Matuszewski wysłał kilku swoich operatorów z kinematografami w różne regiony Polski, aby nagrywali filmy o tematyce folklorystycznej z zabaw, obrzędów ludowych i obyczajów na polskich wsiach, przyczyniając się do rozwoju etnografii^[2].

Firma organizowała także pokazy swoich filmów dla publiczności przy okazji festynów, zabaw czy innych wydarzeń. W 1899 roku pokaz taki odbył się na zabawie tanecznej w Dolinie Szwajcarskiej w Warszawie, gdzie Matuszewski zaprezentował „kinematograf ze scenami humorystycznymi”^[15].

Matuszewski zasłynął jako pionier myśli filmowej. Był pierwszym teoretykiem filmu, który podkreślał ogromną wagę dokumentacyjną kina, postulując jednocześnie stworzenie archiwum filmowego, gdzie materiały filmowe byłyby chronione i zachowane dla przyszłych pokoleń^[16] . Jego dwa ważne teksty na ten temat ukazały się w formie broszur w języku francuskim w Paryżu. Uchodzą one za pierwsze manifesty programowe dotyczące filmu w historii kinematografii światowej^[5].

Matuszewski zawarł w nich swoje poglądy na temat kinematografii, a także przedstawił prognozy jej rozwoju. Podkreślał wartość dokumentacyjną filmu jako zapisu rzeczywistości, który pozwala zarejestrować obraz taki jaki jest bez retuszu (wówczas był on technicznie niemożliwy). Fabularne filmy inscenizowane, realizowane w zaaranżowanych wnętrzach i sytuacjach nie przedstawiały dla niego żadnej wartości stanowiąc rozrywkę tłumu^[17]. Zwracał także uwagę na użyteczność społeczną filmu jako nośnika treści edukacyjnych mogącego znaleźć zastosowanie dla ilustracji procesów technologicznych, produkcyjnych, zagadnień naukowych oraz archiwizacji aktualnej rzeczywistości dla przyszłych pokoleń^[17].

Oprócz publikacji poświęconych teorii filmu twórczość Matuszewskiego dotyczyła także technicznych tematów związanych z filmem i fotografią:

• 1898 – Une nouvelle source de l’histoire, czyli Nowe źródło historii
• 1898 – La photographie animée, ce qu’elle est, ce qu’elle doit être (Ożywiona fotografia, czym jest, czym być powinna).
• 1901 – Les portraits sur emaux vitrifies

• W 2012 Jerzy Bezkowski nakręcił 39 minutowy film dokumentalny pt. „Bolesław Matuszewski. Nieznany pionier kinematografii”^[18].

• Zbigniew Czeczot-Gawrak: Bolesław Matuszewski i jego pionierska myśl filmowa. Warszawa: Redakcja Wydawnictw Filmowych Zjednoczenia Rozpowszechniania Filmów, 1980.
• Giovanni Grazzini: La memoria negli occhi: Bolesław Matuszewski, un pioniere del cinema. Carocci, 1999. ISBN 978-88-430-1346-3.
• Charles Ford, Robert Hammond: Polish Film: A Twentieth Century History. McFarland, 2005. ISBN 978-1-4766-0803-7.
• Praca zbiorowa: Historia filmu polskiego. T. I: 1895–1929. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1966.
• Władysław Jewsiewicki: Polska kinematografia w okresie filmu niemego, 1895-1929/30. Warszawa: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1966.
• Zbigniew Czeczot-Gawrak. Bolesław Matuszewski – filozof i twórca dokumentu. „Film na Świecie”. 307-308, s. 10–18, lipiec sierpień 1984. Warszawa: Miesięcznik Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych. 
• Tadeusz Lubelski, Historia kina polskiego. Twórcy, filmy, konteksty, wydawnictwo: VIDEOGRAF II, Katowice 2009, ISBN 978-83-7183-666-4.
• Scott MacKenzie: Film Manifestos and Global Cinema Cultures: A Critical Anthology. Univ of California Press, 2014, s. 520. ISBN 978-0-520-95741-1.
• Praca zbiorowa: L’archive-forme: Création, Mémoire, Histoire. Paris: Editions L’Harmattan, 2014. ISBN 978-2-336-34817-9.

• 100 YEARS OF CINEMA: REMEMBERING BOLESLAW MATUSZEWSKI artykuł poświęcony Matuszewskiemu na amerykańskim portalu kinema.
• Dzieła Bolesława Matuszewskiego w bibliotece Polona