2M-3

2M-3M
	Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Rodzaj	morska automatyczna armata uniwersalna
	Historia
Prototypy	1948
Produkcja seryjna	1949-1984
	Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	25 mm
Nabój	25 × 218 mm
Długość lufy	2 m
Donośność	skuteczna przeciw celom:; powietrznym - 1700 m; morskim - 2300 m; maksymalna - 3000 m
Prędkość pocz. pocisku	910 m/s
Masa	1515 kg
Kąt ostrzału	w poziomie: 360°; w pionie: -10 +83°
Jednostka ognia	2 × 130 szt (na podstawie)
Szybkostrzelność	2 × 450 strz./min teor.; 2 × 270-300 strz./min prakt.
Obsługa	2
	Multimedia w Wikimedia Commons

2M-3M – podstawa morska z dwiema sprzężonymi uniwersalnymi armatami morskimi kalibru 25 mm/79 (110-PM) kalibru 25 mm, opracowana w ZSRR pod koniec lat czterdziestych XX w.

Wersje

ZSRR:
- 2M-3
- 2M-3M
- 2M-8M – dla okrętów podwodnych
- 2M-10
- BL-130
- BL-120 (4M-120)
Chiny:
- Typ 61

Zastosowanie

Armaty 2M-3 i 2M-3M stosowane były na licznych mniejszych okrętach i pomocniczych jednostkach pływających produkcji ZSRR, używanych przez marynarkę radziecką, a także eksportowanych. Instalowano je na jednostkach na których nie przewidywano radiolokacyjnych systemów kierowania ogniem^[1]. Eksportowane były także same armaty, a także ich klony produkowane były za granicą.

W Polsce eksploatowano łącznie na okrętach przynajmniej 146 armat 2M-3M – m.in. na kutrach torpedowych projektu 183, trałowcach projektów 151, 206F, 254M, kutrach proj. 918/918M i okrętach pomocniczych^[a]. Jako ostatni wyposażono w nie w 1984 roku trałowiec „Gardno”, po czym zastąpiły je na nowych okrętach polskie armaty ZU-23-2M, instalowane także na starszych okrętach^[1]. Na przełomie 1989/90 roku podstawy 2M-3M zamontowano jeszcze na trzech kutrach rakietowych projektu 205 przekształconych w patrolowce Straży Granicznej^[2].

Z nowszych zastosowań, armaty tego typu zostały użyte m.in. na jemeńskich okrętach patrolowych typu P-1022 zbudowanych w Australii w 2004 roku^[3].

Można oglądać

ORP „Odważny” w Muzeum im. Orła Białego w Skarżysku-Kamiennej
Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni – zdjęta z okrętu
Skansen Broni Morskiej w Helu – zdjęta z okrętu

Uwagi

↑ Liczba armat faktycznie mogła być mniejsza, gdyż mogły być demontowane z wycofywanych okrętów. Zestawienie na podstawie Ciślak 1995 ↓, s. 214-215 – liczba 146 podstaw obejmuje wszystkie okręty, na których faktycznie były zainstalowane, na stałe lub przejściowo, łącznie z 4 podstawami na okręcie ratowniczym „Piast” (Ciślak 1995 ↓, s. 140), natomiast istniała możliwość montażu jeszcze 12.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Ciślak 1995 ↓, s. 214.
↑ Ciślak 1995 ↓, s. 196.
↑ Z życia flot. Jemen. „Morza Statki i Okręty”. Nr 2/2005. X (50), s. 5-6, marzec–kwiecień 2005. Warszawa: Magnum X.

Bibliografia

Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995. Warszawa: Lampart i Bellona, 1995, seria: Ilustrowana Encyklopedia Techniki Wojskowej. 6. ISBN 83-86776-08-0.

Linki zewnętrzne

Opis: (en.) (ros.)
Amunicja: (en.)

[2] Liczba armat faktycznie mogła być mniejsza, gdyż mogły być demontowane z wycofywanych okrętów. Zestawienie na podstawie Ciślak 1995 ↓, s. 214-215 – liczba 146 podstaw obejmuje wszystkie okręty, na których faktycznie były zainstalowane, na stałe lub przejściowo, łącznie z 4 podstawami na okręcie ratowniczym „Piast” (Ciślak 1995 ↓, s. 140), natomiast istniała możliwość montażu jeszcze 12.

[CITEREFCiślak1995214-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Ciślak 1995 ↓, s. 214.

[CITEREFCiślak1995196-3] Ciślak 1995 ↓, s. 196.

[4] Z życia flot. Jemen. „Morza Statki i Okręty”. Nr 2/2005. X (50), s. 5-6, marzec–kwiecień 2005. Warszawa: Magnum X.

[1]

[a]

[2]

[3]