[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Trisul

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Trisul edytowana 21:33, 9 gru 2021 przez MBi (dyskusja | edycje).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Trisul
Ilustracja
Państwo

 Indie

Położenie

Uttarakhand

Pasmo

Himalaje

Wysokość

7120 m n.p.m.

Wybitność

1616 m

Pierwsze wejście

1907

Położenie na mapie Uttarakhandu
Mapa konturowa Uttarakhandu, blisko centrum na prawo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Trisul”
Położenie na mapie Indii
Mapa konturowa Indii, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Trisul”
Ziemia30°18′46″N 79°46′38″E/30,312778 79,777222

Trisul (7120 m n.p.m.) – szczyt górski w zachodniej części Himalajów na terytorium Indii, w stanie Uttarakhand.

W rzeczywistości jest to masyw, w skład którego wchodzą trzy szczyty: Trisul I (7120 m), Trisul II (6690 m) i Trisul III (6007 m), które oglądane z odległości układają się w kształt trójzębu. Stąd poszła nazwa szczytu: Triśula (sanskryt: त्रिशूल triśūla) oznacza trójząb, ważny symbol religijny w hinduizmie, jeden z najważniejszych atrybutów boga Śiwy. Grupa tych trzech szczytów tworzy południowo-zachodnią część pierścienia szczytów otaczającego Sanktuarium Nanda Devi, około 15 km na zachód-południowy zachód od samej Nanda Devi.

Główny wierzchołek (Trisul I) został zdobyty po raz pierwszy w 1907 roku przez uczestników brytyjskiej wyprawy w składzie: Thomas G. Longstaff, A. L. Mumm i Charles Bruce. Uczestnikiem wejścia szczytowego był także tragarz z Garhwalu, Karbir Burathoki[1]. Był to pierwszy zdobyty przez człowieka siedmiotysięcznik. Wyczyn ten został odnotowany w annałach himalaizmu również z powodu pierwszego użycia dodatkowego tlenu podczas wspinaczki na dużych wysokościach[2].

Wierzchołki Trisul II i Trisul III zostały zdobyte w 1960 r. przez zespół himalaistów jugosłowiańskich.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jan Kiełkowski: Burathoki, Karbir. W: Małgorzata i Jan Kiełkowscy (red.): Wielka encyklopedia gór i alpinizmu. T. 6: Ludzie gór. Katowice: Wydawnictwo STAPIS, 2013, s. 124. ISBN 978-83-61050-89-6.
  2. John B. West:George I. Finch and his pioneering use of oxygen for climbing at extreme altitudes [w:] Journal of Applied Physiology, 2003 [1]