Hans Rudolf Rösing: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
int. |
kolejność, int. |
||
| Linia 24: | Linia 24: | ||
|faksymile = |
|faksymile = |
||
|opis faksymile = |
|opis faksymile = |
||
|odznaczenia = {{ |
|odznaczenia = {{order|OZRFN|WKZ}} {{Order|EK|KR}} {{order|EK|I}} {{order|EK|II}} |
||
|commons = |
|commons = |
||
|wikiźródła = |
|wikiźródła = |
||
| Linia 34: | Linia 34: | ||
'''Hans-Rudolf Rösing''' (ur. [[28 września]] [[1905]] w [[Wilhelmshaven]], zm. [[16 grudnia]] [[2004]] w [[Kilonia|Kilonii]]) − niemiecki oficer marynarki, w [[Kriegsmarine]] dowódca [[Niemieckie okręty podwodne|U-Bootów]] przed i podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]], po jej zakończeniu kontradmirał w [[Bundesmarine]]. |
'''Hans-Rudolf Rösing''' (ur. [[28 września]] [[1905]] w [[Wilhelmshaven]], zm. [[16 grudnia]] [[2004]] w [[Kilonia|Kilonii]]) − niemiecki oficer marynarki, w [[Kriegsmarine]] dowódca [[Niemieckie okręty podwodne|U-Bootów]] przed i podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]], po jej zakończeniu kontradmirał w [[Bundesmarine]]. |
||
Hans Rudolf Rösing wstąpił do [[Reichsmarine]] w kwietniu 1925 roku jako kadet, w październiku 1928 roku otrzymał promocję do stopnia [[podporucznik marynarki|podporucznika]] (''Leutnant zur See''). Służył na krążownikach [[SMS Nymphe (1900)| |
Hans Rudolf Rösing wstąpił do [[Reichsmarine]] w kwietniu 1925 roku jako kadet, w październiku 1928 roku otrzymał promocję do stopnia [[podporucznik marynarki|podporucznika]] (''Leutnant zur See''). Służył na krążownikach [[SMS Nymphe (1900)|„Nymphe”]] i [[Königsberg (1929)|„Königsberg”]], następnie wszedł w skład grupy oficerów skierowanych na przeszkolenie na [[okręt podwodny|okrętach podwodnych]]. W 1935 roku, już w stopniu ''Kapitänleutnanta'' (odpowiednik [[kapitan marynarki|kapitana marynarki]]), objął dowództwo nowo zbudowanego [[U-11 (1935)|U-11]]. Kolejno dowodził [[U-35 (1936)|U-35]] i [[U-10 (1935)|U-10]], a od grudnia 1938 roku 5. Flotyllą U-Bootów (''5. Unterseebootsflottille'') w Kilonii. |
||
Awansowany w lipcu 1939 roku do stopnia [[komandor podporucznik|komandora podporucznika]] (''Korvettenkapitän''), służył przez krótki czas w sztabie admirała [[Karl Dönitz|Karla Dönitza]], następnie dowodził 7. Flotyllą U-Bootów w Kilonii. 21 maja 1940 roku powrócił na morze, obejmując okręt podwodny [[U-48 (1939)|U-48]]. Podczas dwóch patroli bojowych zgłosił zatopienie 12 statków o łącznej pojemności 60 000 BRT, co przyniosło mu odznaczenie [[Krzyż Żelazny|Krzyżem Żelaznym I Klasy]] i [[Krzyż Rycerski|Krzyżem Rycerskim]]. W grudniu 1940 roku został oficerem łącznikowym przy bazie włoskich okrętów podwodnych w [[Bordeaux]] ([[BETASOM]]). Na krótko objął dowodzenie 3. Flotyllą U-Bootów, po czym w sierpniu 1941 roku powrócił do sztabu admirała Dönitza. W lipcu 1942 roku został mianowany ''Führer der U-Boote West'', naczelnym dowódcą wszystkich okrętów podwodnych biorących udział w [[bitwa o Atlantyk|bitwie o Atlantyk]], z kwaterami głównymi w [[Paryż]]u i [[Angers]]. W lutym 1943 roku był promowany do stopnia [[komandor porucznik|komandora porucznika]] (''Fregattenkapitän''), w marcu [[komandor]]a (''Kapitän zur See''). Swoją funkcję sprawował do jesieni 1944 roku, kiedy zwycięska ofensywa aliantów zmusiła Niemców do ewakuacji ocalałych U-Bootów do baz w Norwegii (gdzie przeniósł się ze swym sztabem także Rösing), Danii i Rzeszy. |
Awansowany w lipcu 1939 roku do stopnia [[komandor podporucznik|komandora podporucznika]] (''Korvettenkapitän''), służył przez krótki czas w sztabie admirała [[Karl Dönitz|Karla Dönitza]], następnie dowodził 7. Flotyllą U-Bootów w Kilonii. 21 maja 1940 roku powrócił na morze, obejmując okręt podwodny [[U-48 (1939)|U-48]]. Podczas dwóch patroli bojowych zgłosił zatopienie 12 statków o łącznej pojemności 60 000 BRT, co przyniosło mu odznaczenie [[Krzyż Żelazny|Krzyżem Żelaznym I Klasy]] i [[Krzyż Rycerski|Krzyżem Rycerskim]]. W grudniu 1940 roku został oficerem łącznikowym przy bazie włoskich okrętów podwodnych w [[Bordeaux]] ([[BETASOM]]). Na krótko objął dowodzenie 3. Flotyllą U-Bootów, po czym w sierpniu 1941 roku powrócił do sztabu admirała Dönitza. W lipcu 1942 roku został mianowany ''Führer der U-Boote West'', naczelnym dowódcą wszystkich okrętów podwodnych biorących udział w [[bitwa o Atlantyk|bitwie o Atlantyk]], z kwaterami głównymi w [[Paryż]]u i [[Angers]]. W lutym 1943 roku był promowany do stopnia [[komandor porucznik|komandora porucznika]] (''Fregattenkapitän''), w marcu [[komandor]]a (''Kapitän zur See''). Swoją funkcję sprawował do jesieni 1944 roku, kiedy zwycięska ofensywa aliantów zmusiła Niemców do ewakuacji ocalałych U-Bootów do baz w Norwegii (gdzie przeniósł się ze swym sztabem także Rösing), Danii i Rzeszy. |
||
Aktualna wersja na dzień 10:41, 22 lip 2023
| |
 Konteradmiral
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1925−1945 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca: |
| Główne wojny i bitwy | |
| Zatopienia: • liczba • tonaż |
|
| Odznaczenia | |
   
| |
Hans-Rudolf Rösing (ur. 28 września 1905 w Wilhelmshaven, zm. 16 grudnia 2004 w Kilonii) − niemiecki oficer marynarki, w Kriegsmarine dowódca U-Bootów przed i podczas II wojny światowej, po jej zakończeniu kontradmirał w Bundesmarine.
Hans Rudolf Rösing wstąpił do Reichsmarine w kwietniu 1925 roku jako kadet, w październiku 1928 roku otrzymał promocję do stopnia podporucznika (Leutnant zur See). Służył na krążownikach „Nymphe” i „Königsberg”, następnie wszedł w skład grupy oficerów skierowanych na przeszkolenie na okrętach podwodnych. W 1935 roku, już w stopniu Kapitänleutnanta (odpowiednik kapitana marynarki), objął dowództwo nowo zbudowanego U-11. Kolejno dowodził U-35 i U-10, a od grudnia 1938 roku 5. Flotyllą U-Bootów (5. Unterseebootsflottille) w Kilonii.
Awansowany w lipcu 1939 roku do stopnia komandora podporucznika (Korvettenkapitän), służył przez krótki czas w sztabie admirała Karla Dönitza, następnie dowodził 7. Flotyllą U-Bootów w Kilonii. 21 maja 1940 roku powrócił na morze, obejmując okręt podwodny U-48. Podczas dwóch patroli bojowych zgłosił zatopienie 12 statków o łącznej pojemności 60 000 BRT, co przyniosło mu odznaczenie Krzyżem Żelaznym I Klasy i Krzyżem Rycerskim. W grudniu 1940 roku został oficerem łącznikowym przy bazie włoskich okrętów podwodnych w Bordeaux (BETASOM). Na krótko objął dowodzenie 3. Flotyllą U-Bootów, po czym w sierpniu 1941 roku powrócił do sztabu admirała Dönitza. W lipcu 1942 roku został mianowany Führer der U-Boote West, naczelnym dowódcą wszystkich okrętów podwodnych biorących udział w bitwie o Atlantyk, z kwaterami głównymi w Paryżu i Angers. W lutym 1943 roku był promowany do stopnia komandora porucznika (Fregattenkapitän), w marcu komandora (Kapitän zur See). Swoją funkcję sprawował do jesieni 1944 roku, kiedy zwycięska ofensywa aliantów zmusiła Niemców do ewakuacji ocalałych U-Bootów do baz w Norwegii (gdzie przeniósł się ze swym sztabem także Rösing), Danii i Rzeszy.
Po kapitulacji dostał się do niewoli brytyjskiej, w której spędził kolejny rok. Po powrocie do Niemiec wszedł w skład grupy byłych oficerów Kriegsmarine, tworzących tzw. Naval Historical Team, gromadzący pod auspicjami amerykańskiego Biura Wywiadu Marynarki Wojennej doświadczenia z prowadzenia działań przeciwko Związkowi Radzieckiemu. Od 1952 roku brał udział w tworzeniu struktur przyszłego ministerstwa obrony Republiki Federalnej. Po odtworzeniu marynarki wojennej, Bundesmarine, wstąpił w jej szeregi jako dowódca obszaru operacyjnego Morza Północnego (Kommandeur des Marine-Abschnittskommandos Nordsee). Służbę zakończył w stopniu kontradmirała w 1965 roku. Był odznaczony Związkowym Krzyżem Zasługi. Zmarł w Kilonii w 2004 roku, mając 99 lat.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Gordon Williamson, Malcolm McGregor: German commanders of World War II.: Waffen-SS, Luftwaffe & Navy (2). Oksford: Osprey Publishing, 2006, s. 30-31. ISBN 1-84176-597-X.