Meteor 2K: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja nieprzejrzana]

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 20:36, 22 lis 2008

Meteor 2K

Plik:Meteor-2K.jpg

Meteor-2K

Meteor-2K Rakieta Meteor-2K była rozwinięciem rakiety Meteor-2. Rakieta Meteor-2K była jednostopniową rakietą na paliwo stałe. Była to największa i najbardziej zaawansowana technologicznie polska rakieta badawcza. Do kadłuba rakiety Meteor-2, dodano dwa silniki pomocnicze będące wersją silnika rakiety Meteor-1, odrzucane po starcie na małej wysokości. Dzięki takiemu ulepszeniu rakieta przestała być zbyt czuła na podmuchy wiatru poczas startu oraz osiągneła zakładany pułap lotu 90 km. Rakieta startowała ze stałej wyrzutni typu W-120 o długości prowadnicy 14 m, stałym azymucie strzału 300° oraz kącie podniesienia regulowanym w zakresie od 75° do 92°. W chwili startu rakiety następował zapłon silników pomocniczych a po przesunięciu się rakiety o 5 cm na wyrzutni uruchamiał się silnik główny. Rakieta opuszczała stanowisko startowe z prędkością 35 m/s. Po 2,3 s, na wysokości 440 m kończyły pracę silniki pomocnicze i odpadały od rakiety. Praca silnika głównego trwała 18 s do wysokości około 14,5 km. W 120 s lotu następowało odrzucenie stożka przedniego rakiety i wyrzucenie zasobnika z dipolami oraz ich automatyczne uwolnienie z zasobników. Monitorowanie przemieszczania się dipoli w atmosferze pozwalało ocenić siłę i kierunek wiatrów. Siła bezwładności odrzuconego i oddalającego się od rakiety stożka przedniego (głowicy rakiety) powodowała wyciągnięcie na zewnątrz sondy badawczej "RAMZES", umieszonej w głowicy rakiety i jej spadochronu. Przez pierwsze 5 s po oddzieleniu od rakiety głowica pozostawała połączona z sondą. Po tym czasie odcinane były linki łączące głowicę i sondę, która następnie już samodzielnie opadała na spadochronie na ziemię. Rakieta poraz pierwszy wystartowała 10 lipca 1970 r. 7 pażdziernika tego samego roku przeprowadzono kolejne dwa, udane starty i na tym zakończono loty rakiety Meteor-2K. Całością prac nad rakietą kierował mgr inż. Jerzy Haraźny. Za próby w locie odpowiedzialny był mgr inż. Grzegorz Pawlak. Starty przeprowadzano na Stacji Sondażu Rakietowego w Łebie. Stację zlokalizowano na przesmyku lądowym pomiędzy morzem a jeziorem Łebsko. Podczas wojny mieścił się tu punkt startowy niemieckich rakiet V2.

**Dane techniczne**
Długość całkowita	4300 mm
Średnica	360 mm
Rozpiętość stateczników	1100 mm
Średnica silników pomocniczych	120 mm
Objętość komory ładunku użytecznego	1250 cm³
Całkowita masa startowa	420 kg
Masa silników pomocniczych	52 kg
Masa rakiety bez paliwa i silników pomocniczych	126 kg
Masa paliwa silnika gółwnego	242 kg
Masa paliwa silników pomocniczych	36 kg
Max. masa ładunku użytecznego	10 kg
Ciąg silnika głównego	23 534 N (2400 kG)
Ciąg silników pomocniczych	2 x 13 728 N (1400 kG)
Czas pracy silnika głównego	18 s
Czas pracy silników pomocniczych	2,3 s
Prędkość max.	5560 km/h
Przyspieszenie max.	15,6 g

Żródło

Jacek Walczewski: Polskie rakiety badawcze. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1982. ISBN 83-206-0278-5.

Kategoria:Rakiety sondażowe

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 == Meteor 2K ==
 [[Grafika:Meteor-2K.jpg|thumb|right|Meteor-2K]]
-'''Meteor-2K'''  [[Rakieta]] Meteor-2K była rozwinięciem rakiety Meteor-2. Rakieta Meteor-2K była jednostopniową rakietą na paliwo stałe. Była to największa i najbardziej zaawansowana technologicznie polska rakieta badawcza. Do [[kadłub|kadłuba]] rakiety Meteor-2, dodano dwa [[silnik|silniki]] pomocnicze będące wersją silnika rakiety Meteor-1, odrzucane po starcie na małej wysokości. Dzięki takiemu ulepszeniu rakieta przestała być zbyt czuła na podmuchy wiatru poczas startu oraz osiągneła zakładany [[pułap]] lotu 90 km. Rakieta startowała ze stałej wyrzutni typu W-120 o długości prowadnicy 14 m, stałym [[azymut|azymucie]] strzału 300° oraz kącie podniesienia regulowanym w zakresie od 75° do 92°. W chwili startu rakiety następował [[zapłon]] silników pomocniczych a po przesunięciu się rakiety o 5 cm na wyrzutni uruchamiał się silnik główny. Rakieta opuszczała stanowisko startowe z prędkością 35 m/s. Po 2,3 s, na wysokości 440 m kończyły pracę silniki pomocnicze i odpadały od rakiety. Praca silnika głównego trwała 18 s do wysokości około 14,5 km. W 120 s lotu następowało odrzucenie stożka przedniego rakiety i wyrzucenie zasobnika z dipolami oraz ich automatyczne uwolnienie z zasobników. Monitorowanie przemieszczania się dipoli w atmosferze pozwalało ocenić siłę i kierunek wiatrów. Siła bezwładności odrzuconego i oddalającego się od rakiety stożka przedniego (głowicy rakiety) powodowała wyciągnięcie na zewnątrz sondy badawczej "[[RAMZES]]", umieszonej w głowicy rakiety i jej spadochronu. Przez pierwsze 5 s po oddzieleniu od rakiety głowica pozostawała połączona z sondą. Po tym czasie odcinane były linki łączące głowicę i sondę, która następnie już samodzielnie opadała na spadochronie na ziemię. Rakieta poraz pierwszy wystartowała [[10 lipca]] [[1970]] r. 7 pażdziernika tego samego roku przeprowadzono kolejne dwa, udane starty i na tym zakończono loty rakiety Meteor-2K. Całością prac nad rakietą kierował mgr inż. Jerzy Haraźny. Za próby w locie odpowiedzialny był mgr inż. Grzegorz Pawlak. Starty przeprowadzano na Stacji Sondażu Rakietowego w Łebie. Stację zlokalizowano na przesmyku lądowym pomiędzy morzem a jeziorem [[Łebsko]]. Podczas wojny mieścił się tu punkt startowy niemieckich rakiet [[V2]].
+'''Meteor-2K'''  [[Rakieta]] Meteor-2K była rozwinięciem rakiety Meteor-2. Rakieta Meteor-2K była jednostopniową rakietą na paliwo stałe. Była to największa i najbardziej zaawansowana technologicznie polska rakieta badawcza. Do [[kadłub]]a rakiety Meteor-2, dodano dwa [[silnik]]i pomocnicze będące wersją silnika rakiety Meteor-1, odrzucane po starcie na małej wysokości. Dzięki takiemu ulepszeniu rakieta przestała być zbyt czuła na podmuchy wiatru poczas startu oraz osiągneła zakładany [[pułap]] lotu 90 km. Rakieta startowała ze stałej wyrzutni typu W-120 o długości prowadnicy 14 m, stałym [[azymut|azymucie]] strzału 300° oraz kącie podniesienia regulowanym w zakresie od 75° do 92°. W chwili startu rakiety następował [[zapłon]] silników pomocniczych a po przesunięciu się rakiety o 5 cm na wyrzutni uruchamiał się silnik główny. Rakieta opuszczała stanowisko startowe z prędkością 35 m/s. Po 2,3 s, na wysokości 440 m kończyły pracę silniki pomocnicze i odpadały od rakiety. Praca silnika głównego trwała 18 s do wysokości około 14,5 km. W 120 s lotu następowało odrzucenie stożka przedniego rakiety i wyrzucenie zasobnika z dipolami oraz ich automatyczne uwolnienie z zasobników. Monitorowanie przemieszczania się dipoli w atmosferze pozwalało ocenić siłę i kierunek wiatrów. Siła bezwładności odrzuconego i oddalającego się od rakiety stożka przedniego (głowicy rakiety) powodowała wyciągnięcie na zewnątrz sondy badawczej "[[RAMZES]]", umieszonej w głowicy rakiety i jej spadochronu. Przez pierwsze 5 s po oddzieleniu od rakiety głowica pozostawała połączona z sondą. Po tym czasie odcinane były linki łączące głowicę i sondę, która następnie już samodzielnie opadała na spadochronie na ziemię. Rakieta poraz pierwszy wystartowała [[10 lipca]] [[1970]] r. 7 pażdziernika tego samego roku przeprowadzono kolejne dwa, udane starty i na tym zakończono loty rakiety Meteor-2K. Całością prac nad rakietą kierował mgr inż. Jerzy Haraźny. Za próby w locie odpowiedzialny był mgr inż. Grzegorz Pawlak. Starty przeprowadzano na Stacji Sondażu Rakietowego w Łebie. Stację zlokalizowano na przesmyku lądowym pomiędzy morzem a jeziorem [[Łebsko]]. Podczas wojny mieścił się tu punkt startowy niemieckich rakiet [[V2]].
 {| class="wikitable" style="text-align:right"
@@ Linia 58: / Linia 57: @@
 | 15,6 g
 |}
 == Żródło ==
 {{Cytuj książkę | nazwisko= Walczewski | imię=Jacek | inni= | tytuł= Polskie rakiety badawcze | data=1982 | wydawca=Wydawnictwa Komunikacji i Łączności | miejsce=Warszawa | isbn=83-206-0278-5 | strony=}}
 [[:Kategoria:Rakiety sondażowe]]