Sonety (Shakespeare, 1913)/XXII

Zwierciadło wieku wskazać mi nie zdole,
Póki młodości jesteś rówieśnikiem.
Lecz kiedy widzę bruzdy na Twym czole,
To śmierci wzywam tęsknot pełnym krzykiem
Bo piękność, która płaszczem Cię okrywa,
W szatę dostojną odziewa mą duszę,
Bo dusza moja w Twej piersi tkwi żywa,
Więc Twym być zawżdy rówieśnikiem muszę.
Miej w pieczy dobrej Twoje zdrowie, proszę,
Tak ja dla Ciebie strzegę się od złego,
Odkąd w mej piersi serce Twoje noszę,
Jak niańka strzeże dziecięcia małego.
 Lecz kiedy w Tobie serce moje skona,
 Zwrotu nie żądaj serca z mego łona.