[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

trumna

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
trumna (1.1)
wymowa:
?/i, IPA[ˈtrũmna], AS[trũmna], zjawiska fonetyczne: nazal.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) zazwyczaj drewniany pojemnik, do którego kładzie się ciało zmarłej osoby; zob. też trumna w Wikipedii
(1.2) pot. zamknięty bagażnik dachowy
(1.3) środ. sport. koszykówka pole pod koszem
(1.4) środ. sport. strzelectwo futerał na karabin[1]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Ciało zmarłego złożono do trumny.
składnia:
kolokacje:
(1.1) pochować w trumnie • leżeć w trumnie
synonimy:
(1.1) eufem. cztery deski, drewniana jesionka, drewniany szlafrok, sosnowa jesionka, dębowa kamizelka[2], drewniany garnitur; daw. skrzynka; gw. (Śląsk Cieszyński) tróchła, trówła, gw. (Górny Śląsk) truła
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. trumniarz mos, trumniak mrz
zdrobn. trumienka ż
przym. trumienny
związki frazeologiczne:
gwóźdź do trumnyciszej nad tą trumną
etymologia:
(1.1) st.pol. tronaskrzynia < śwn. truheskrzynia, paka, trumna[3][4]
(1.2,4) < (1.1), podobieństwo kształtu
uwagi:
Jedyną poprawną formą dopełniacza liczby mnogiej tego słowa jest „trumien”. Wariant „trumn” nie jest poprawny[5].
tłumaczenia:
źródła:
  1. Monika Sobolewska, Słownictwo z zakresu strzelectwa sportowego w polszczyźnie współczesnej – wybrane zagadnienia, w: Socjolekt, idiolekt, idiostyl. Historia i współczesność pod red. Urszuli Sokólskiej, Uniwersytet w Białymstoku, Białystok 2017, s. 335.
  2. Anna Dąbrowska, Eufemizmy współczesnego języka polskiego, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 1993, ISBN 8322910088, s. 106.
  3. Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1, s. 644.
  4. Alicja Karszniewicz-Mazur Zapożyczenia leksykalne ze źródła niemieckiego we współczesnej polszczyźnie, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 1988, s. 114.
  5. Hasło „trumna” w: Daniela Podlawska, Magdalena Światek-Brzezińska, Słownik poprawnej polszczyzny, Wydawnictwo Szkolne PWN ParkEdukacja, Warszawa-Bielsko-Biała 2009, ISBN 978-83-7446-842-8, s. 466.