Urząd Gminy i Miasta Ozimek

Położony jest na północ od Ozimka. Graniczy z gminami: Turawa i Zębowice.

Z przekazów wiemy, że wieś musiała istnieć już przed rokiem 1679, kiedy liczyła 12 mieszkańców. Od najdawniejszych czasów Biestrzynnik otoczony był lasami.

Wtedy mieszkańcy zajmowali się wypalaniem węgla drzewnego. Istniała tu także huta szkła "Solarnia".

Obecnie /stan na 01.10.2018 r./ wieś liczy 622 mieszkańców.

Posiada znakomite warunki do rekreacji (powyrobiskowe jeziora) oraz wędkarstwa - szczególnie w Poliwodzie, gdzie mieści się Ośrodek Szkoleniowo-Wypoczynkowy Zarządu Okręgu Polskiego Związku Wędkarskiego w Opolu.

Miejscowość położona jest na południowy wschód od Ozimka i jest obszarowo najmniejsza w gminie.

Kolonia powstała 10 czerwca 1754 r., bowiem tego dnia na zamek opolski zjechało 12 mieszkańców starego folwarku Chobie, którzy zobowiązali się tu wybudować nowe siedlisko.

Na początku wieś należała do parafii szczedrzykowskiej.

W roku 1894 w Chobiu wybudowana została kapliczka poświęcona Matce Boskiej Różańcowej, przy której odprawiane są nabożeństwa różańcowe w maju i październiku, a raz w roku msza święta w MBR, połączona z odpustem.

Wieś liczy /stan na 01.10.2018 r./ 287 mieszkańców, posiada jednostkę OSP, sklep i bar wiejski.

W katastrze z roku 1723 wymienia się pod Kadłubem przydrożny "Krug" Dillera (Krug - znaczy karczma, gospoda, oberża), gdzie mieszkało 2 ludzi.

Te nazwiska pisano jako Dylla, Tylla albo Dyhla. Były one znane w okolicznych wsiach, a w Szczedrzyku w 1618 r. był np. młynarz Adam Dilla i gospodarz Mathes Dyla.

Jednak Dyalki jako odrębna miejscowość spotykamy dopiero po roku 1900, bowiem do tego czasu istniała ona jako przysiółek Szczedrzyka.

W Dylakach już w roku 1898 powstała fabryka Artura Fuchsa "Strumpf und Wollwaren Fabrik", dająca na wiele lat zatrudnienie kobietom i dziewczynom z okolic. Jeszcze ok. 1980 roku był to drugi co do wielkości zakład w gminie, bowiem wtedy dylakowska "Opolanka" zatrudniała prawie 800 osób.

Obecnie zakład ten już nie istnieje, a na jego miejscu funkcjonuje zagraniczna spółka z o.o. "Coroplast".

Dylaki liczą obecnie /stan na 01.10.2018 r./ 1145 mieszkańców.

Miejscowość ta jest m.in. siedzibą Zarządu Głównego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Mniejszości Niemieckiej na Śląsku Opolskim, któremu przewodniczy Helga Baron oraz utytułowanego zespołu tanecznego "Dialog", działającego pod kierunkiem Barbary Baron.

Po wojnach prusko-austriackich w XVIII w. Śląsk był bardzo wyludniony i król Pruski Fryderyk Wielki ściągał na te tereny każdego chętnego osadnika. Wtedy zgłosiła się grupa Czechów z Uher, która otrzymała lokację swej osady "niedaleko Opola, rzeki Mała Panew, w terenie leśno-bagiennym". Dla uczczenia króla osadę nazwano Fredrichsgraetz, po czesku Bedrichuv Hradec (hradec - to po czesku osada). Zatem dzisiejsza nazwa nawiązuje do historycznej.

W roku 1945 wycofujący się wehrmaht zarządził ewakuację całej miejscowej ludności. Już 23 kwietnia 1945 r. dotarł tu transport repatriantów z Biłki Szlacheckiej pod Lwowem, w czerwcu tegoż roku dołączyły do nich nieliczne rodziny z Jeziernej, ponadto osiedliła się tu grupa ludności z wieluńskiego - powracająca z robót przymusowych w Niemczech.

Dużą rolę w odbudowie wsi odegrał wieloletni proboszcz miejscowej parafii p.w. Matki Boskiej Częstochowskiej, a zarazem Kapelan Krajowy Sybiraków ks. prałat Edmund Cisak.

Obecnie Grodziec zamieszkują /stan na 01.10.2018 r./ 1362 osoby.

Zapraszamy na naszą stronę internetową www.grodziec.eu

Krasiejów jest najstarszą miejscowością w gminie.

Pierwsze wzmianki na jego temat pochodzą z roku 1292, kiedy to książę opolski Bolko wystawił dokument poświadczony przez włodarza Bratacho de Crasseow.

Pierwszy kościół stanął we wsi w roku 1518, a parafię utworzono w roku 1867. Dzisiaj w Krasiejowie istnieje piękny neobarokowy kościół katolicki, wybudowany w latach 1911-1913. Jego wyposażenie (organy, ołtarze, ambona) zostały wykonane w bawarskim Regensburgu W kościele tym mieści się także ołtarz boczny, pochodzący jeszcze z poprzedniej świątyni, w którym znajduje się kopia obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej z XVII w.

Szybki rozwój wieś zawdzięcza przede wszystkim uruchomieniu w połowie XIX w. linii kolejowej, łączącej Opole z Tarnowskimi Górami.

Przed II wojną światową Krasiejów był siedzibą władz gminnych, miał własną Radę Wiejską i mógł szczycić się dobrze rozwiniętą siecią prywatnych przedsiębiorstw.

Miejscowość powoli odzyskuje swe dawne zanczenie.

Obecnie liczy /stan na 01.10.2018 r./ 1958 mieszkańców.

Zapraszamy na naszą stronę internetową www.krasiejow.pl

Wieś powstała w roku 1771 w głębokich lasach na pograniczu powiatów opolskiego i strzeleckiego. Pierwsi koloniści zaczęli od karczowania drzew żeby uzyskać ziemię pod uprawy. Jako materiału do budowy domów używano wyłącznie drewna. Układano grube, obciosane bale i tak powstawały ściany. Dachy też były drewniane, jedynie kominy układano z kamieni polnych i gliny.

Na początek po każdej stronie drogi wybudowano po 10 takich domów. Koloniści produkowali węgiel drzewny dla huty, a inni w koszach go do huty wozili. Z biegiem lat wytworzyło się tu wiele zawodów związanych z lasem. Krzyżowa Dolina od najstarszych czasów słynie z wyrobu gontu "sędziołu". Z całej okolicy przyjeżdżali tu ludzie po te pokrycie dachowe.
Obecnie mieszka tu 683 osób /stan na 01.10.2018 r./.

Honorowy dobroczyńca i aktywni mieszkańcy

Ksiądz Helmut Golletz 7 października uchwałą Rady Miejskiej otrzymał tytuł "Honorowego Obywatela Gminy Ozimek". Tytuł ten przyznano mu za całokształt pomocy duchowej i finansowej udzielonej mieszkańcom Krzyżowej Doliny.
Ks. Helmut Golletz pochodzi z Krzyżowej Doliny, ale obecnie jest proboszczem w parafiach Bredenborn i Kollerbeck w diecezji Paderborn w Niemczech.
Jednak od lat aktywnie działa na rzecz naszej wioski. Otóż w roku 1998 miejscowa szkoła podstawowa została zlikwidowana - ze względu na zbyt małą ilość dzieci (w sumie Krzyżowa Dolina liczy dzisiaj ok. 640 mieszkańców). Rada Sołecka wystąpiła do Urzędu Gminy i Miasta w Ozimku o użyczenie mieszkańcom wsi części starego budynku szkolnego, którą zaadaptowano w roku 2001 na Dom Spotkań i Modlitw wraz z Kaplicą poświęconą ku czci św. Liboriusa - Biskupa. Wygospodarowano też salkę oraz sanitariaty. Głównym sponsorem adaptacji kaplicy był ksiądz H. Golletz - została wyposażona we wszystkie szaty liturgiczne, naczynia, figurki i literaturę liturgiczną. Głównymi prowadzącymi remonty i adaptacje są mieszkańcy Krzyżowej Doliny: Maksymilian Sklorz i Rudolf Widera.

W latach 2004 - 2006 zbudowano dzwonnicę z 3 dzwonami: św. Józef ma 130 kilogramów, św. Maria - 220 kg, św. Liborius - Biskup waży aż 420 kg.
Dzwony 22 maja 2006 roku zostały poświęcone przez biskupa opolskiego Pawła Stobrawę.
Sponsorami dzwonów byli: ksiądz Helmut Golletz wraz z parafianami z Bredenborn i Kollerbeck, mieszkańcy Krzyżowej Doliny (w tym byli, obecnie mieszkający w Niemczech), znajomi z okolicznych wsi i innych miejscowości. Budowę prowadzili Rudolf Widera i Maksymilian Sklorz.

Kolonia leśna Mnichus powstała w 1774 r. Wtedy żyło tam 20 kolonistów. Jej pierwsza nazwa to Munchhausen, prawdopodobnie pochodząca od nazwiska ówczesnego pruskiego ministra finansów - von Munchhausena.

Wkrótce w środku lasu powstało 20 drewnianych domków krytych słomą. Rozwijająca się huta "Małapanew" potrzebowała dużo węgla drzewnego do topienia żelaza, toteż tutejsi koloniści zajmowali się także wyrębem lasu i produkcją węgla drzewnego. W roku 1830 w osadzie powstała szkoła ewangelicka.

Ta stara i piękna osada, która liczy 133 mieszkańców /stan na 01.10.2018 r./, i dziś nie jest pozbawiona uroku.

Jak na początku swego istnienia, otoczona jest lasami zasobnymi w jagody i grzyby. Tu nie dochodzą hałasy tego świata i kominy fabryczne nie zanieczyszczają powietrza.

Pierwsze wzmianki o tej wsi pochodzą z roku 1809, kiedy została umiejscowiona w "Atlas von Schlesien", jako Pustków-Hauser - było to kilka domow między Szczedrzykiem a Schodnią.

Na mapie późniejszej z roku 1825 widać, że wykarczowano już tu lasy (na węgiel drzewny dla huty) i tak powstały pastwiska, łąki i pola orne między Szczedrzykiem, Schodnią, Jedlicami i Antoniowem.

Dzisiaj Pustków jest samodzielnym sołectwem, ma ok. 120 domów mieszkalnych, w których żyje blisko 496 osób. (stan na dzień 01.10.2018 r.)

Z pobliskim Szczedrzykiem łączy go szkoła i parafia.

Pierwsza wzmianka o tej wsi pochodzi z roku 1485. Wtedy pisano nazwę tej wsi tak jak dzisiaj - bez dodatku - Stara.

Było tu 10 domostw. W roku 1783 mieszkało w niej 13 kmieci, 9 zagrodników, 6 chałupników, były 2 młyny wodne, palarnia potażu i 4 samodzielnych rzemieślników.

Mieszkańcy wsi przede wszystkim zajmowali się uprawą roli. Po zajęciu Śląska przez Fryderyka II na miejscu młynów zadymiły pierwsze kominy pioeców do topienia żelaza.

Miejscowi chłopi musieli podjąć wiele nowych czynności, a w tym zaczęli dowozić rudę darniową i wypalać węgiel drzewny, który był potrzebny dla huty. W roku 1779 król pruski Fryderyk II, wizytując Śląsk, przybył też do huty "Małapanew" i przenocował w Schodni u ówczesnego soltysa Goli.

Obecnie wieś liczy 855 mieszkanców (stan na 01.10.2018 r.).

Miejscowość powstała w roku 1828, jako przysiółek Schodni Starej.

Odrębną wieś stanowi od roku 1945 i obecnie liczy 238 mieszkańców. (stan na dzień 01.10.2018 r.)

Pierwsze wzmianki o niej pochodzą z roku 1485, kiedy traktowana była jako część Starej Schodni (Wschodnia).

O Szczedrzyku zrobiło się głośno w roku 1933, gdy rozpoczęto tu gigantyczną hydrobudowę - Jezioro Turawskie.

Nim znaczną część wsi pokryły wody jeziora, były tu tereny typowo rolnicze (pola, łąki, pastwiska) oraz lasy. Podczas owej budowy natrafiono na ślady osady, datowanej na IV i V wiek naszej ery. W odległej przeszłości zamieszkujący tu ludzie byli wielkimi producentami miodu i wosku.

Początki wsi sięgają XIII w.

Według danych historycznych z lat 1566-1567 było tu 27 bartników i 1157 barci. Od roku 1400 wieś nazywała się Scedrzik, 1 1532 - Stedryk, w 1644 - Zrzendrzik. Nazwa ta wywodzi się od polskiego miana "Szczodry". W latach 1936-1945 Szczedrzyk nazywał się Hitlersee.

Dzisiaj Szczedrzyk liczący 1427 mieszkańców (stan na dzień 01.10.2018 r.) to piękna wieś letniskowa, położona obok Jezior Turawskich, znana daleko poza Opolszczyzną, także przez turystów z Europy.

Początek tego osiedla datowany jest na rok 1775, kiedy to powstała tu filia ozimskiej huty. W roku 1778 huta spaliła się doszczętnie, ale zaraz ją odbudowano. Około roku 1800 wzrósł popyt na blachę i w Jedlicach urządzono pierwszą na Górnym Śląsku walcownię. Obecnie znajduje się tu huta szkła. W Jedlicach można spotkać fabryczne budynki mieszkalne z XIX w. (najstarszy z 1805 r.) i słynny dworek „Beatka” z 1780 roku.

Przez Jedlice przepływa rzeka Mała Panew. Obszar sołectwa został zaliczony do ostoi ptactwa wędrownego, jest miejscem odwiedzanym przez ornitologów. W Jedlicach krzyżują się rowerowe szlaki turystyczne, których trasy przebiegają przede wszystkim wokół Jeziora Turawskiego.

Dodatkowymi zabytkami są: pozostałości osiedla hutniczego i huty, założenie urbanistyczne, z XVIII-XIX w. (domy mieszkalne, ul. Feniks nr 2, 3, 4, 5, kanał roboczy z Małej Panwi, budynek huty - obecnie magazyn).

Obecnie wieś liczy 98 mieszkańców (stan na dzień 01.10.2018 r.)