Garenh

Las fòrmas ancianas que son Garenh, en 1270, par. de Gareinh, en 1274, ecclesia Sancte Marie de Garreinh, cap a 1320, de Garenh, en 1336, 1340, capellanus Sancte Marie de Garreinh, cap a 1375. La prononciacion qu'ei [ga'reɲ] ^[2].

Dauzat, qui coneishèva pas las fòrmas ancianas, qu'explicava lo nom per Garin, un nom germanic d'òme ^[3]; atau que hèi Negre, per la medisha rason.

Com Miquèu Grosclaude ac demostrè, un sufixe en -enh pòt pas aver que duas originas : -*ennu, sufixe autoctòn (aquitan), qui avè a l'origina un sens d'apertenéncia, puish qu'utilizén tardivament per formar noms de personas (tèsi dehenuda per Pèire Bèc); lo sufixe latin -ignum, suggerit per M.F. Berganton dens Le dérivé du nom individuel au Moyen-Age en Béarn et en Bigorre e utilizat peus noms de personas, puish a d'autes noms, dab ua valor diminutiva e ipocoristica, a bèths còps leugèrament depreciativa ^[4],[2].

Garenh que ven doncas probablament d'un nom de persona, benlèu lo cognomen Garus, dab lo sufixe -*ennu, benlèu lo nomen Garinius emplegat sol (sense sufixe), mès i a pas de certitud sus l'etime nimèi suu sufixe ^[2].

• Avant la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna qu'èra deu canton de Labrit; qu'ei adara deu canton de Hauta Lana Armanhac (burèu centralizator Labrit).

• Comunas de las Lanas

1. ↑ Top'Òc Diccionari toponimic occitan del Congrès permanent de la lenga occitana.
2. ↑ ^{2,0 2,1} et ^2,2 Bénédicte Boyrie-Fénié, Dictionnaire toponymique des communes. Landes et Bas-Adour, ed. Institut occitan e CAIRN, Pau, 2005, p. 102-103
3. ↑ Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 311
4. ↑ Michel Grosclaude, Dictionnaire toponymique des communes du Béarn, Escòla Gaston Febus, 1991, p. 380-383

•   Portau de Gasconha