Festenal de Woodstock

Lo festenal nasquèt d'una idèa comerciala: Michael Lang (productor), jove hippie organizaire del Miami Pop festival qu'acampèt 100 000 personas, vòl ganhar amb un nòu festenal los fons necessaris percomprar lo seu estudiò d'enregistrament, Media Sounds^[5]. Ajudat per son vesin lo cantaire e parolièr Artie Kornfeld, alara vicepresident de Capitol Records (ara Laurie Records), convenquèt dos joves entreprenaires de la vila de Nòva York, amb que fondèt Woodstock Ventures, d'investir amb el. John Roberts e Joel Rosenman, vièlhs de 24 ans, publiquèron dins lo Wall Street Journal e lo New York Times l'anòncia seguenta: « Òmes joves amb un capital illimitat cercan d'escasenças d'investiment interessantas e de proposicions d'afars »^[6].

La manifestacion deguèt d'en primièr se debanar a Wallkill, a 50 quilomètres al sud de Woodstock^[7]. La populacion d'aquel vilatge refusèt aquel festenal a çò d'eles. Lo bordièr Max Yasgur (nascut en 1919 e mòrt en 1973) lor loguèt fin finals sas tèrras situadas suls massatge de White Lake, près de Bethel, un terren de 243 ha, per 50 000 dollars (après un procès intentat pels mejancièrs, foguèt condamat a lor pagar 75 000 dollars de domatges e interesses per compensar los damtges causats pels visitors^[8]).

Pasmens, lo nom de Woodstock demorèt^[9]. Lo nom complèt del festenal es The Woodstock Music and Art Fair. Deviá oficialament se tenir en omenatge a Bob Dylan, mas aquel essent alara a Bearsville, son nom foguèt retirat del naut de l'aficha.

 

S'èra pas previst ni lo nombre d'espectators evaluat a 450 000^[6],[1], ni los encombraments colossals que ne resultèron, nimai la pluèja o la faga. La programacion ne foguèt perturbada: Richie Havens obriguèt lo festenal a la plaça del grop Sweetwater, blocat dins la circulacion; los artistas que podavan pas accedir al site i foguèron menats en elicoptèrs de l'US Army, tanben utilizats per balhar a la fola d'aiga, nanjar e medicaments.

A la fin de la primièra jornada, quand las barrièras que limitavan lo site foguèron desquilhadas, los organizaires decidiguèron far l'accès liure^[10]:

From now on, this is a free concert !

A partir del dissabte 16, lo governaire de Nòva York Nelson Rockefeller decretèt la zona sinistrada^[11].

Hog Farm, comunautat hippie de joves estatsunians, s'ocupava de la restauracion, de l'animacion e de la seguritat, prenent entre autre en carga las festanalièrs victimas de bad trip^[12].

Fòrça grandas personalitats de l'scèna rock de l'epòca son presents, mas The Rolling Stones, The Beatles, Jethro Tull refusèron las condicions, The Doors podèron pas venir a causa del procès de Jim Morrison a Miami, Iron Butterfly domorèt blocat a l'aeropòrt.

Per unes artistas coma Joe Cocker o Santana, Woodstock foguèt un accelerator de carrièra. Jimi Hendrix acaba lo festenal a l'alba del diluns 18 d'agost; demarava alara pas que 30 000 espectators.

Lo festenal foguèt a l'encòp un dels punts culminants de la contracultura dels ans 1960 e de la cultura hippie e la fin del flower power.

Tres deceses (una subredòsi de dròga, un apendiciti non curat e un accident de tractor), quatre avòrtaments e doas naissanças se debanèron pendent l'eveniment, que causèt en mai l'embotelhatge mai important de l'istòria dels Estats Units d'America^[13].

Dins un primièr temps, e a causa d'un nombre important de personas qu'intrèron gratuitament (a l'origina l'intrada èra de 6 dolars per jorn)^[14], lo festenal faguèt perdre fòrça d'argent al seus organizaires mas, mai tard las ventas d'enregistraments del festenal (audio e video), venguèron beneficiaris. En efièh, se Woodstock es lo punt important de la contracultura e de l'anticapitalisme pacifista, los organisaires vendèron los drechs a la Warner per pagar lors deutes.

Se Woodstock venguèt una legenda, e demorèt tanben present dins los esperits, de segur , en mai d'èsser un eveniment musical, tanben es un eveniment istoric^[15]

Lo festenal foguèt enregistrat amb los mejans a dispausition (una taula de mescla 4 pistas e unes micròs)^[16] per Eddie Kramer e filmat per 4 cameramen, fasent un film documentari, realizat en 1970 per Michael Wadleigh assistit per Martin Scorsese, que participa tanben al montatge. Un album de 4 DVD ensag de mostrar entre scènas de concèrt, l'organizacion, los problèmas pausats e l'ambiança d'aquel festenal. De pretacions jugadas tròp mediòcres per lors auteurs tornèron èsser enregistradas mai tard.

Un triple album sortiguèt en mai de 1970, Woodstock: Music from the Original Soundtrack and More, e en 1994 sus CD doble. Un doble album, Woodstock Two, sortiguèt un an mai tard, en julhet de 1971, e en 1994 en CD doble. Pels 25 ans del festenal, un quadruple album (en CD) foguèt editat, amb d'inedits.

• Woodstock (film) de [ Michael Wadleigh], Oscar du meilleur documentari en 1970.
• Taking Woodstock d'Ang Lee, filmat en 2008 e sortit en 2009.

1. ↑ ^1,0 et ^1,1 The New York Times, 27 d'agost 1969, p. 45 : "State Investigating Handling of Tickets At Woodstock Fair".
2. ↑ (en) Woodstock in 1969 ; 50 moments that changed the history of rock & roll - Rolling Stone, 24 de junh de 2004
3. ↑ (en) 50 Moments that Changed the History of Rock & Roll - Rolling Stone, 24 de junh de 2004
4. ↑ Oscar del melhor documentari en 1970
5. ↑ Aquel estudiò se trapa a Woodstock, ont vivián fòrça estèla coma The Band e Tim Hardin
6. ↑ ^6,0 et ^6,1 Y.
7. ↑ La vila de Woodstock èra fòrça frequentada pels artistas, coma Bob Dylan (que participèt pas a l'edicion de 1969).
8. ↑ Woodstock (film)
9. ↑ (en) Woodstock, an American art colony 1902-1977, Vassar College,‎ 1977, p. 23
10. ↑ (en)https://web.archive.org/web/20070219075251/http://www.lehigh.edu/~ineng/jac/jac-history.htm
11. ↑ Guillaume Ruffat, Cyrille Archambaud, Audrey Le Bail, Révolution musicale: les années 67, 68, 69 de Penny Lane à Altamont, Le mot et le reste,‎ 2008, p. 62
12. ↑ (en) Jean Young, Michael Lang, Woodstock Festival Remembered, Ballantine Books,‎ 1979, p. 124
13. ↑ The Rolling Stones, Éditions Chronique,‎ 2014, p. 247
14. ↑ Sylvain Siclier, « Woodstock, son herbe, ses hippies, sa musique », sur emonde.fr,‎ 14 d'agost de 2009
15. ↑ Pascal Cordereix, Woodstock 40 ans après, in Chroniques n^o 49, mai-agost 2009
16. ↑ La trama sonora foguèt enregistrada amb 2 magnetofòns SCULLY 8 pistas velocitat 15 IPS bobinas 10.5 " durada 25 min.

• Georges Ayache. Une Histoire américaine, Choiseul Éditions, 2010 ISBN: 978-2-916722-93-1
• Yves Delmas, Charles Gancel. Protest Song : la chanson contestataire dans l'Amérique des Sixties, Textuel Musik, 2005, ISBN: 2-8459-7134-6
• www.lehigh.edu
• Film d'Ang Lee, "Taking Woodstock"(hotel woodstock), 2009

• (en) Musèu Woodstock
• (fr) Los 40 ans de Woodstock