Tatoatge

Un tatoatge es un dessenh decoratiu e/o simbolic realizat injectant de tinta dins la pèl. De per abans, se fasiá amb de tinta de China o de tintas a basa de carbon o de seu. Ara s'agís mai de tintas contenent de pigments industrials. Existís diferentas colors de tinta e quitament una tinta transparenta que reagís a la lutz negra: aquel tipe de tatoatge es nomenat tatoatge « UV » o « Blacklight »^[1]. Lo tatoatge es considerat coma un tipe de modificacion corporala permanenta.

La tecnica del tatoatge consistís a injectar la tinta jos la pèl a l'ajuda d'agulhas o d'objèctes puntuts. La tinta es pausada jos la pèl entre lo dèrma e l'epidèrma. La prigondor de la fissada varia de 1 a 4 mm en foncion de tipes de pèl e de las partidas del còs, las zònas mai espessas se situant dins l'esquina, los coides e los genolhs.

Lo tatoatge se practica dempuèi de milièrs d'ans per tot lo mond. Se pòt far per de rasons simbolicas, religiosas o esteticas. Dins mai d'una Civilizacions, quitament es considerat coma un rite de passatge a causa de la dolor suportada pendent la realizacion del motiu.

Es tanben un bais de marcatge utilizat per l'identificacion dels esclaus, dels prisonièrs o dels animals domestics.

Lo mot ven del tahitian tatau, que significa marcar, dessenhar o picar e deriva de l'expression « Ta-atouas ». La raiç del mot, ta significa « dessenh » e atua significa « ment, dieu ». Lo doctor Berchon, traductor del segon viatge de Cook cap a Tahiti en 1772, empleguèt pel primièr còp lo mot tattoo en 1798^[2].

Al Japon, le tatoatge tradicional practicat a la man es nomenatirezumi (入れ墨 o 入墨, irezumi^?, literalament « insercion de tinta »), lo tèrme mai general per designar lo tatoatge es horimono (彫り物 ou 彫物, horimono^?, literalament « escultura »).

Lo tatoatge es una practica atestada en Eurasia dempuèi leo neolitic. « Ötzi », l'òme de las glaças descobèrt gelat dins los Alps italoaustriacas a de tatoatges supausats terapeutics^[3] (pichons trachs parallèls lo long dels lombars e sus las cambas). Los analisis al carbòni 14 realizadas per la comunautat scientifica estiman sa mòrt vèrs 3500 AbC. En Egipte, tres momias femininas tatoadas suls braces, las cambas e lo tòrs, datant de l'an 2000 AbC., foguèron descobèrtas dins la val de Deir el-Bahari (près de Tèbas). Lor descripcion evòca fòrça tatoatges representant de linhas parallèlas e de punts alinhats^[4]. Tot coma en Egipte, de momias tatoadas foguèron descobèrtas dins la region de l'anciana Nubia. En 1910, una primièra momia, datant de l'an 1500 AbC., es descobèrt pel britanic Cecil M. Firth sul site arqueologic de Kubban (una centena al sud d'Assoan). Presenta d'elements de tatoatge sus la region abdominala en forma de lausanges puntilhats enrodat d'un doble reng de jonhents^[5],[6]. Puèi en 1961, fòrça momias tatoadas foguèron descobèrtas per André Vila sul site de l'escavacion francesa al vilatge d'Aksha al nòrd de Sodan^[7]. Totas las momias que lo sèxe podèt èsser identificat son de femnas, levat un òme tatoat sus la cara. L'estil dels tatoatges es lo mèsme qu'en Egipte e sul site de Kubban, e representa atal de motius geometrics, de punts e de linhas. André Vila estima qu'aquelas momias datan del sègle I AbC, veire al començament de l'èra crestiana^[7].

Dins lo Bacin de Tarim (Xinjiang en China), fòrça momias de tipe europèu son descobèrtas per d'arqueològs chinés. Una partida d'entre elas son tatoadas sus las mans, los braces o l'esquina^[8]. Encara mal conegudas (las solas publicacions accessibles en lenga occidentala son aqueles de Victor H. Mair e James P. Mallory^[9],[10]), unas d'elas poiriá datar de la fin del millenari 2 AbC. En mai, tres momias tatoadas foguèron escavadas del permafròst de l'Altaí dins la segonda mitat del sègle XX (« L'Òme de Pazyryk » dins los ans 1940 e « La Dama d'Ukok » e « L'Òme d'Ukok » dins los ans 1990); mòstra de motius zoomòrfs executats dins un estil curvilinha. « L'Òme de Pazyryk » es tatoat sus l'ensems dels braces, l'esquina e lo pitre^[11]. « La Dama d'Ukok » e « L'Òme d'Ukok » pòrtan tanben de tatoatges d'un estil pròche de la momia de Pazyryk e que representan d'animals, tipics de l'art animalièr dels pòbles indoeuropèus Esitas que poblavan tota l'Asia centrala dins l'antiquitat. Segon las estimacions scientificas, la datacion d'aquelas momias se situa entre le sègle V e II ^Abc..

Al començament de nòstra èra, los Bretons avián fòrça marcas corporalas sovent descrichas coma de tatoatges dins los recits de conquèsta de Juli Cesar. Erodian, un istorian roman del sègle III, escrich: « Los Bretons se tatoan lo còs de pinturas variadas e de figuras d'animals de totas menas. Vaquí que se vestisson pas, per amagar pas lors dessenhs corporals »^[12]. Servi, un gramatician del sègle IV, es tanben convençut que « las gents de Bretanha pòrtan de tatoatges » e qu'aquela forma de marcatge deu èsser clarament diferenciada de la pintura corporala^[13]. Al Japon, de figurinas datant de l'èra Jōmon pòrtan de simbòls pareissent a de tatoatges, mas pas cap d'estudi scientifica faguèt de pròvas concrètas mostrant d'aquelas practicas. Las primièras traças conegudas son eissidas d'escrichs chineses datant dels sègles III e VI. Aqueles tèxtes parlan de pescadors que lo còs es tot cobèrt de tatoatges^[14],[15]. Dins lo Kojiki, escrich en 712, se descriu dos diferents tipes de tatoatges, un considerat coma « prestigiós » per las personas illustras, los eròis e los nòbles, e un mai « vulgar » pels criminals e bandolièrs.

Lo judaïsme enebís tota inscripcion talhada e marcada de tinta indelebila (Deuteronòma 14.1, Levitic 19.28 « Vous ne ferez point d'incisions dans votre chair pour un mort, et vous n'imprimerez point de figures sur vous. Je suis l'Éternel. »). Al sègle VIII, lp papa Adrian bandís lo tatoatge, e totas las marcas corporalas d'inspiracion pagana. Lo tatoatge seriá donc mal considerat dins la cultura occidentala a causa de las condamnacions judeocrestianas que n'es l'objècte. E mai, los Normands, qu'envasiguèron l'Euròpa del Nòrd al sègle XI, mespresan lo tatoatge. L'ensems d'aquelas interdiccions e consideracions nefastas al subjècte del tatoatge provòcan sa « desapareisson » pendent fòrça sègles en occident del sègle IX a XVIII; levat una mencion per Marco Polo^[16].

Foguèt en 1770 que los Europèus tornèron descobrir lo tatoatge, pendent d'exploracions dins lo Pacific Sud amb lo capitani James Cook^[17]. Dins la cultura europèa, los marins subretot èra entre autre identificats amb aquelas marcas fins a la Segonda Guèrra mondiala. Aqueles quita marins europèus se tatoavan sovent un crucifix subretot dins l'esquina per se salvar de la flagellacion en cas de punicion qu'èra un crime que de damatjar un imatge piós. Aquel sistèma d'identificacion èra, abans l'arribada de la fotografia d'identitat, un mejan segur e eficaç per provesir las fichas polícia la pega^[17]. Las fichas de polícia, fins al sègle XIX, comportavan l'indication e la descripcion de cada tatoatge que permetava atal d'identificar sens error un individú^[18]. De personalitats politicas se fan tatoar, coma lo tsar rus Nicolàs II (una espatla sul pitre après d'un pelegrinatge a Jerusalèm), de reis britanics Edoard VII e Jòrdi V, del rei de Danemarc Frederic IX (un dragon chinés sul tòrs), del dirigent rus Stalin (una tèsta de mòrt su pitre), del Primièr ministre britanic Winston Churchill (una ancòra sul braç esquèrra) o encara del president american Franklin Delano Roosevelt (un escut d'ostal)^[19]. A partir de la fin del sègle XX, lo tatoatge comença a se democratizar. Totjorn mai de personas se fan tatoar,coma los esportius, musicians, comedians celèbres, que fan mòstra de lors tatoatges.

• 
  Dessen d'un cap maori, 1784 per Parkinson dins son primièr viatge del capitani James Cook en Nòva Zelanda.
• 
  Illustracion d'un lutaire tatoat (sègle XIX)
• 
  Tatoatges japonés, 1870.
• 
  Illustracion d'un cap māori (sègle XIX).
• 
  Pintura La Femna tatoada o La Teleta d'Enric de Tolosa-Lautrèc, 1894.

A l'origina, aquelas marcas sus la pèl èran de signes d'apartenéncia a un grop: tribal, religiós, de piratas, d'ancians prisonièrs o de legionaris. Mas es tanben una mena de marcar de biais indelebil de categorias de gents coma los esclaus o los prisonièrs. Mas las rasons que las gents causisson d'èsser tatoats son divèrsas: identificacion a un grop, cosmetic, ritual religiós, exemple de teoria de l'andicap^[20], e utilizacions magicas son las mai frequentas. Tanben, la sociologia del còs los ten per un objècte d'estudi important.

Dins los ans 1970, e subretot dins los ans 1990, un vam vertadièr pel tatoatge se fa jorn. Lo tatoatge es pas mai un bais de mostrar son apartenéncia a un grop, a una tribú o a un quartièr, es un mejan de revendicar son originalitat, de seduire, de se far bèl, de provocar, de compensar. D'adolescents lo vivon coma un rite de passatge e agisson a vegada sus una impulsion que regrètan mai tard^[21]. Un tatoatge correspond sovent a un moment important de la vida, agradable o dolorós: naissença, decés, capitada personala o professionala son d'exemples recurrents de rasons per de far tatoar^[22]. Alara, lo motiu mas tanben lo luòc de l'inscripcion (esquina, tòrs, braces, cambas, partidas intimas, etc.) a tanben un sens important.

De « tatoatges » son dessenhats per facilitar la reproductibilitat d'unas terapias medicalas. En radioterapia extèrna, de traçats persistents son aplicats sus la pèl (coma amb lo fuchsine) alara que los tatoatges permanents son pas que punts gravats amb una agulha banhada dins la tinta de China^[23]. La tòca d'aqueles tatoatges es de fixar los camps sus la pèl que correspondon a la zona tumorala d'irradiar. E, de tatoatges son tanben gravats sus d'animals per identificacion. Lo tatoatge decoratiu suls animals es mai sovent interdit per las leis sus la proteccion dels animals^[24].

Quinas que sián las rasons que menan una persona a se far tatoar, es fòrça important de gardar a la ment que lo tatoatge es una modificacion permanenta e indelebila.

En Asia del Sud Èst, lo tatoatge tradicional se practica pels monges bodistas o los prèires bramans^[25]. Es nomenat Iantra (สักยันต), que significa art del tatoatge magic, o tanben Sak Yant. Sak significa « tatoar » e Yant designa de dessenhs sacrats representant los Mantras e Katas bodistas^[25]. Aqueles tatoatges son considerats coma « magics » e balhan al portaires de poders de proteccion e de benediccion^[26]. Son fòrça present al Laos, Cambòtja, Birmania e subretot Tailàndia.

A l'origina, aquel art es eissit de la cultura Khmer. Los motius representan una mescla de pregàrias e psalmes bodista, e d'incantacion e sortilègi chamanic que ls guerrièrs Khmer e Taï portavan per aumentar lor poténcia e los aparar pendent los combats^[26]. Aquela tradicion contunhèt amb los sègles e fins ara encora fòrça gents se fan tatoar de Iantra.

Dins l'Istòria, se pòt destriar fòrça e divèrsas rasons a l'acte de tatoar per la fòrça un individú non consentent. Mai sovent, s'agís de castigar, o de s'assegurar qu'un individú pòsca amagar unes fachs a la societat.

Erodòt conta qu'Istièu, tiran de Milet prisonièr a la cort del rei dels Pèrses, rasèt la tèsta de son esclau puèi tatoèt un messatge per transmetre sus son crani, puèi esperèt que lo pèl torna abans d'enviar l'esclau cap a son destinatari^[27]. Dins l'Atenas antica, los esclaus èran sistematicament tatoats d'un chòt o d'una nau de guèrra sul front, per que demoren reconeissables de pertot per sempre^[28]. Los Romans eritèron de la practica del tatoatge, totjorn per castig. Los esclaus son marcats per un tatoatge mai discrèt qu'aquel dels Grècs: a la plaça un dessenh de chòt, los Romans tatoavan la primièra letra del nom de familha del mèstre entre los dos uèlhs dels esclaus. Aquela practica mòstra tanben de traças d'umor (esclavagista) dels Romans. Soetan conta un dels bons mots de l’epòca: « I a pas mai letrats que los Nubians » (la Nubia èra una font màger d’esclaus). Los generals romans espandiguèron la practica als mercenaris, que se mesfisián, per s'assegurar que los desertors sián identificats. Es a Roma que lo tatoatge prenguèt son primièr nom occidental: stigma (estigmata), la marca d'infamia^[29]. Foguèt per remplaçar de la cremadura al fèrre roge que las autoritats romanas utilizèron lo tatoatge suls condemnats, coma castig definitiu. L'astre dels panaires e pariàs de Roma ne venguèt pas melhor al sègle IV, quand Constantin I decretèt que los condemnats poirián èsser tatoats sus las cambas o las mans, mas jamai sus la cara, que, creada a l’imatge de Dieu, deu demorar verge^[28].

L'identificacion realizada pels Nazis a Auschwitz pendent la Segonda Guèrra mondiala consistissiá a tatoar, sus l'avantbraç, lo matricul dels desportats^[30],[31]. Los tzigans, dins aqueles mèsmes camps, èran tatoats d'un Z, coma Zigeuner, tzigan en alemand^[32]. Dins aquel encastre, lo tatoatge jos constrencha participava a una entrepresa de desumanizacion. Après la guèrra, los subrevivents dels camps aguèron de reaccions diferentas: se la majoritat los conservèron, d'autres los faguèron escafar.

De l'autre costat, los soldats de la Waffen-SS èran tanben tatoats; èra escrich lor grop sanguin (Blutgruppentätowierung) sus la fàcia interiora del biceps del bras esquerra^[33],[34]. Aquel tatoatge aviá lo chafre de « Kainsmal » (« la Marca de Caín »)^{[Nota 1]} e aviá pas qu'una sola letra. Pas cap d'autra inscripcion, matricul o unitat militara èran tatoats. Après la guèrra, aquelas marcas facilitèron l'identificacion d'ancian SS.

Diferents grops del crime organizat fan del tatoatge un simbòl. Es lo cas, per exemple, dels iacuzàs als Japon^[35], de panaires dins la lei de la mafia russa o encara dels membres dels Maras al Salvador^[36]. Aquelas tres organizacions fan de tatoatges forçats sus de lors membres, a vegadas per castig. Al Japon, un iacuzà que manquèt son dever o faguèt una coardiá pòt s'automutilar o se far gravar un tatoatge desonorant^[35]. En Russia, lo tatoatge per la fòrça pòt se practicar entre prisonièrs d'un meteis mitan carceral, o d'una « familha ». Quand es un castig, l'imatge es sovent obscèn o pornografic, per far vergonha al castigat. Mas tanben una coardiá o una traïson pòt èsser gravada de biais simbolic. Es lo cas pels membres Maras accusats de traïson, ont lo nombre 187 (numèro de l'article del còdi penal de Califòrnia que definís los murtres) es gravat. L'usatge del còdi simbolic dels tatoatges pels criminals en Russia vòl qu'un prisonièr siá tatoat pels perelhs segon los davancièrs e pòt èsser d'esperel una constrencha, que lo subjècte tatoat pòt pas refusar. Çò meteis pels criminals novèls que la ierarquia atribuís de tatoatges obligats.

Lo tatoatge es un dels biais utilizats per permetre l'identificacion dels animals d'elevatge. En Euròpa, pels carnivòrs domestics aquel tipe d'identificacion ese remplaçat per una nièras electronica dempuèi lo 4 de julhet de 2011^[37].

Segon la tradicion, las culturas tribalas crèan los tatoatges mejans d'aisinas amoladas. Mai sovent fachs amb d'òs, aquelas aisinas son afiladas en forma de penche o de ponchon. Las puntas del penche son enseguida banhadas dins la tinta, puèi lo tatoaire truca amb un brocet per far penetrar las puntas dins la pèls e d'i inserir la tinta. Un autre metòde tradicional consistís a incisar la pèl puèi fregar lo talh amb de tinta, de cendres, o d'autres pigments. Aquela tecnica pòt venir en complement de l'escarificacion. Al Japon, lo tatoatge tradicional, Irezumi, se realiza amb d'agulhas fixadas al tèrme d'un margue, al biais d'un pincèl. Un còp las agulhas impregnats de tinta, lo tatoaire las fa penetrar dins la pèl per un movement d'anar e tornar^[38]. De biais general, aquelas tecnicas de tatoatge son fòrça dolorosas car las aisinas utilizadas son plan grossièrs.

A l'ora d'ara, lo metòde mai espandit per introduire la tinta dins la pèl utiliza un dermograf. Es un aparelh compausat d'agulhas finas ligadas per una barra a un canon electric. Quand se desencadena, las puntas se desplaçan rapidament del naut cap al bas e permet l'insercion de la tinta entre lo dèrma e l'epidèrma^[39]. Existís diferentas formas d'agulhas: las aigulhas liners, per las linhas e contorns d'un tatoatge, e las magnums, per l'emplissatge^[40].

Segon lo tipe de tatoatge (negre o color), la quantitat e la concentracion de tinta utilizada se modifica. Una tinta negra diluida permet, per exemple, de far de nuanças de grises. Las tintas coloradas son mescladas per crear d'autras nuanças.

Quin que siá lo metòde emplegat, la practica del tatoatge demora quicòm de dificil a suportar. Pendent una sesilha, lo tatoat sentís mai sovent d'una simpla geina fins a una dolor aguda segon sa sensibilitat del tatoat e la zòna gravada. Mai, aquelas sensacions aumentan pendent la sesilha, çò que fa los tatoatges de grandas talhas sovent penoses de realizar d'un sol còp^[41],[42]. Los tatoaires passan pas de sesilhas de quatre oras, que l'endorfina difusada pel còs per de calmar la dolor agit pas plus longtemps.

Lo negre se produch amb de cristals de magnetita o de wustite, o amb de carbòni eissit de la combustion de matèrias organicas (negre d'òs (que pòt contenir de plomb qui s'acumula fòrça dins l'òs), carbòni amòrf de combustion (suja podent conténer de traças de metals indesirables e d’HAP dangierós (benzopirèn, benzoantracèn, d'organoclorats, eca.) e autrecòps tradicionalament amb de tinta de China^[43].

Las colors son produchas amb de metals (sals purs d’alumini, antimòni, bari, cadmi, cobalt, cròme, coire, fèrre, mercuri, manganès, niquèl, plomb, estronci, titani vanadi) eissits de l'industria quimica, o amb d'una associacion polimetallica (amb per exemple lo selèni-sulfur de cadmi o lo cromat de plomb, eca.)^[43], totes aqueles pigments podent enseguida èsser mesclats entre eles per donar de nuanças particularas, formar de degradats. Autrescòp s'utilisava de pigments d'origina vegetala. Lo « jaune curcuma » l'es encara^[43]. D'aqueles pigments son fòrça toxics (plomb, cadmi, mercuri, cròme...)^[43]. Los productors de tinta per tatoaires utilisan tanben la malaquita e de ferrocianur o de ferricianurs o lo Cu/Al ftalocianins, mai o mens toxics^[43]. De produch naturals coneguts coma non toxics pòdon èsser utilisats per l’òcre (mescla d’argil e d’oxids de fèrre). De « roges de naftòl » son sintetizats amb de nafte, mens allergèns e mens toxics que los autres roges^[43].

Los sals de metals o d'autres pigments son de polveras. Devon se far una solucion amb un solvant (mai sovent, s'agís d'aiga desmineralizada e d'apondons coma la glicerina o la listerina e d’alcoòl per la desinfeccion e la consistança)^[43].

Los tatoaires an mai d'unas possibilitats per aprendre los tatoatges sens se riscar d'en primièr sus de clients. Existís de pèls sinteticas pròchas de la textura de la pèl umana per aprene en seguretat e realizar de tatoatges vertadièrs^[44], tanben es possible de se formar sur de pòrcs qu'an de pèls s'aprochant d'aquela de l'òme^[45]. Pasmens per l'experiéncia se pòt pas passar la vertadièra formacion sus la pèl umana.

Los tatoatges temporaris e semipermanents son realizat per de menas diferentas. Son dessenhats, empegats o penchas a la superfícia de la pèl mai sovent, levat pel tatoatge semipermanent que se realiza coma lo tatoatge permanent. Aquela practica es pas totjorn acceptada per la comunautat del tatoatge, a causa de la contradiccion entre lo caractèr permanent del « vertadièr » tatoatge e aquel mai efemèr del tatoatge temporari.

Los tatoatges al henna son fachs amb d'henna tradicional o d'henna natural, e non pas amb l'henna negra qu'es fòrça dangierós per la pèl^[46]. L'utilizacion tradicionala practicada dins los païses del Magrèb es nomenat henna; en Índia e Paquistan, es designada jol nom de mehndī.

A l'origina, los tatoatges pega-solets o decalcomania son de motius publicitaris ofèrts dins de paquets de goma o de lecariás. S'escafan aisidament amb aiga o fregadís e mai sovent son de qualitat marrida. La qualitat d'aqueles tatoatges se melhorèt amb los ans. Ara, son venduts coma accessòris de mòda al biais d'un joièl. Dempuèi 2010, quitament Chanel ne propausa^[47].

En 2011, un tipe novèl de tatoatge temporari apareguèt, lo tatoatge dentari^[48]. Eissit del Japon consistís a fixar una pichona decoracion sus la dent amb una pega secada amb una lampa de LED e que se pòt levar après unes jorns.

Lo maquilhatge permanent es un tatoatge estetic dich « indelebil ». Los pigments s'altèran, en realitat, après unes meses o ans. Lo procediment es lo meteis que pel tatoatge classic, es a dire una injeccion de pigments jos l'epidèrma. Es mai sovent fach per marcar l'entorn dels uèlhs o dels pòts o dessenhar l'ussa^[49].

Lo tatoatge semipermanent se realiza coma los tatoatges tradicionals mas la tinta es inserida sonque dins l'epidèrma e s’elimina naturalament amb la renovacion de la pèl. E mai, de tintas dichas « biodegradablas » se pòdon utilizar per facilitar l'eliminacion dels pigments. Aquel tipe de tatoatge s'estompa après tres o cinc ans maxim. Dins unes cases, pòt prene mai de temps a desaparéisser, o quitament demorar en partida indelebil^[50]. Pauc d'estudis scientifics se faguèron al subjècte mas sus fòrça sites e forums se fa referéncia a aqueles tatoatges coma daissant de marcas e de crèstas permanentas.

Existís dos mejans eficaces de far desaparéisser un tatoatge: o lo far cobrir per un tatoatge novèl, o lo far levar al lasèr per un dermatològ avent un l'equipement que cal^[51]. Dins ambedós cases, las consequéncias o sequèlas pòdon èsser granda e lo prètz de l'intervencion es sovent plan superior al tatoatge d'origina.

Lo recobriment implica de segur l'alargament de la zòna tatoada e los pigments novèl son mai visibles qu'un tatoatge ancian^[52], que podèt, amb lo temps, s'estompar jos l'exposicion al solelh o las d'abrasions de l'epidèrma^[53]. Mas lo recobriment es pas totjorn possible, coma dins lo cas de tatoatges d'estil tribal.

Le destatoatge al laser consistís a levar lo tatoatge amb un rai laser que geta una lutz poderosa dins un temps fòrça brèu provocant l'efièch termomecanic que fa explosar los grans de color. Aquel tipe de tractament demanda de formacions que cal, per que siá pas damatjada de biais irreversible amb de crèstas. Lo destatoatge al lasèr es lo sol biais per realizar un escafament d'un tatoatge, mas es una tecnica longa, dolorosa e cara. Lo resultat es a vegada incomplet^[54].

Lo tatoatge consistissent a perforar la pèl per i introduire d'agents colorants, cada pichona perforacion crea una plaga susceptibla de s’infectar e de transmetre una malautiá mejans de bactèris o de virus^[55].

Mai fòrça pigments son toxics veire fòrça toxics s'èran respirats o ingerits. Coma per las tintas d'estampariá, los esmalts e pigments de veirariá alimentària, las pinturas muralas, la legislacion vòl enebir los pigments metallics o organometallics mai toxics, que protèstan de tatoaires car los roges, jaunes e iranges mai vius e estables son totes produchs amb de pigments toxics. D'incertituds toxicologics existisson per unes pigments: per exemple lo dioxid de titan èra considerat coma fòrça estable e neutre mas es tanben utilizat en industria coma catalisor, subretot quand es expausat a la lutz^[43].

Per aquelas rasons totas, se cal respectar de règlas essencialas d’igièna, pendent e après un acte tatoatge, que siá pel tatoaire o lo tatoat.

Es conselhat de consomir pas d'aspirina o d'alcoòl pendent los 24 oras precedent lo tatoatge. Aqueles produches fluidifican la sang e riscan l'aument dels sagnaments pendent lo tatoatge, provòcan geina pel tatoaire e favorizar d'infeccions. De grop deurián evitar de se tatoar^[53] coma los allergics, las personas jos tractaments medicals, alcolics, toxicomans, femnas pesas, personas patissent d’emofilia, del sida, d’epatitis B e C, de malautiás cardiovascularas, las personas amb un estimulator cardiac (risc d’interferéncia amb las ondas magneticas del dermograf) o patissent malautiás de pèl.

En mai dels indispensables lavaments e desinfeccion de las mans, lo tatoaire deu netejar e esterilizar mai que plan lo material dins cada utilizacion, netejar e desinfectar las aisinas non esterilizable e la taula de trabalh^[56]. Cal tanben analisar la textura de l'epidèrma del futur tatoat e la desinfectar minuciosament abans son acte.

Un còp l'acte acabat, lo tatoaire desinfècta la zòna trabalhada amb una solucion antiseptica e aplica de la pomada e un pansament per aparar l'epidèrma e favorizar la cicatrizacion. Deu enseguida explicar clarament al tatoat cossí se cal contunha de netejar la pèl per evitar las infeccions^{[Nota 2]}.

La pèl deu demorar neta totjorn e grassa pendent la fasa de cicatrizacion que dura gaireben quinze jorns. Cal demorar vigilant de daissar pas cap d'agent infeccioses èsser en contacte amb la plaga. Lo netejament deu se far amb d'aiga tebesa e de sabon doç o d’una solucion antiseptica sens alcoòl. Un còp la zòna tatoada neta, cal aplicar una pomada cicatrizanta que cal. Es conselhat de se vestir de coton pendent la durada de la cicatrizacion. Los banhs, la piscina o la mar son d'enebir pendent 2 a 3 setmanas, tot coma lo solelh o los rais UV pendent al mens un mes^[57]. Fòrça tatoaires desconselhan d'expausar lo tatoatge al solelh pendent lo primèr an o los primièrs ans (Se lo tatoatge cobrís las partidas expausadas del còs, e qu'aquel es privat de solelh, una prescripcion de vitamina D ven necessària).

En mai la possibilitat de realizar de tatoatges en blanc e negre o en colors, existís fòrça estils e practicas diferents.

Aquela lista es pas exaustiva. L'art del tatoatge evolua de contunh.

• Tribal: lo tatoatge d'estil tribal prepausa un grafisme en linhas espessas, mai sovent en negre o mens escaç en degradats de grises. Los motius son inspirats de simbòls rituals primitius o representant mai simplament de motius abstrachs. Aquel estil de tatoatge es sovent realizat sus l'espatla o en braçalet a l'entorn del braç pels òmes e dins lo bas del l'esquina per las femnas.
• Puntilhista o Art del punt (dot-art o dot-work: lo grafisme se realiza parcialament o integralament a base de punts, donant atal d'efièches de matèria inedits en tatoatge. Aquel estil es plan inspirat del puntilhisme utilizat dins la pintura impressionista.
• Realista: l'estil realista consistís a realizar de motius de biais mai realista que siá, la tòca es donar l'impression de veire de vertadièras fotografias. Son mai sovent de retrachs.
• Asiatic: l'estil asiatic s'inspira de l'art asiatic e utiliza sovent de representacions de dragons, de peissons (carpa koï), de Boda, o encara de kanjis. Se cal diferenciar l'estil asiatic de l'Irezumi (tatoatges de granda talha realizat de biais tradicional).
• Celtic: lo tatoatge celtic es constituit de motius inspirats de l’art celtic en mai sovent en negre.
• Polinesian: lo tatoatge d'estil polinesian es caracterizat per des motius tradicionals eissits de la cultura polinesiana. Lo tatoatge se realiza pas qu'amb de tinta negra e compausat de linhas corbas e de representacion estilizadas d'animals (làmia, tartuga, clavetas, etc.).
• Old school o « tradicional » : los motius old school son realizat segon de principis tradicionals occidentals. Es realizat amb de contorns espesses, d'ombras negras fòrtas e utiliza de colors primàrias vivas. Los dessenhs son sovent d'inspiracion rock 'n' roll e utilizan de tèmas dels ans 50 e 60. De dessenhs de pin-up, de ròsa, de tigre, de cartas de jogar, o encara dels simbòls militars o maritims son d'exemples al vam.
• New school: l'estil new school es una version modernizada de l'estil old school. Los motius son totjorn fòrça colorats mas contenon mai de degradats, e d'inspiracion mai modèrne. Las linhas son largas e marcadas, e l'inspiracion es pròche de la bendas dessenhadas, dels comics o del manga.
• Biomecanic: lo tatoatge d'estil biomecanic conten de components mecanics, organics e biologics. Se pòt realizar de biais a donar l'impression que lo motiu se trapa jos la pèl o l'esquinça. L'estil es present dins la comunautat ciberpunk e s'inspira de l'univèrs de la sciéncia-ficcion.
• Gotic: los motius d'estil gotic sont d'inspiracion gotic, macabre o gore, son mai sovent realizats en negre o grises. Son presentats de monstres o de creaturas fantasticas, mas encara de demònis, de cranis o la dalhaira.
• Abstrach: lo tatoatge abstrach es pas vertadierament un estil, son de motius abstrachs realizats dins quin que siá estil.
• Water Color: Lo Water Color es una tecnica de tatoatge realizat dins un estil aqüarèla. De colors vivas mai sovent mescladas e amb efièch de transparéncia sovent utilizat per far de fons sus un motiu mai realista^[58].

• Flash: lo tatoatge flash consistís de realizar un motiu ja dessenhat pel tatoaire e presentat dins d'artbooks o dins un obratge especializat. Pel tatoaire s'agís de realizar un motif tal coma es, sens modificacion.
• Personalizat o Custom: lo tatoatge personalizat se fach sus mesura. Lo motiu quitament pòt èsser concebut pel client o en collaboracion amb un artista per crear un tatoatge unic e realizat dins quin que siá estil. Es un estil fòrça apreciat pels tatoaires, car permet un trabalh artistic mai grand e amb mai granda libertat.
• Tatoatge UV o Blacklight: Aquela practica consistís a inserir de tinta vesibles jos lutz negra^[1]. Es conselhat de se rensenhar plan sus las tintas utilizadas, que d'unas respèctan pas las reglamentacion e causar d'allergias.

• 
  Tatoatge d'estil tribal
• 
  Tatoatge d'estil asiatic
• 
  Entrelaces celtics
• 
  Tatoatge d'estil polinesian (Artista: Manu Farrarons)
• 
  Tatoatge abstrach
• 
  Tatoatge d'estil old school

Unes païses europèus començon a realizar una reglamentacion dedicada al tatoatge. En l'abséncia de reglamentacion, la clientèla deu mai sovent se fisar al seriós e a l'etica de cada professional, e/o a l'apartenéncia a d'associacions professionalas, coma: L'United European Tattoo Artists^[59], Syndicat national des artistes tatoueurs en France, l'Association suisse des tatoueurs professionnels en Suisse^[60][61]

: document utilizat coma font per la redaccion d'aquel article.

• Luc Renaut, Thèse de doctorat : Marquage corporel et signation religieuse dans l'Antiquité, E.P.H.E. Paris,‎ 6 décembre 2004 (legir en linha) 
  Cette thèse a reçu en 2005 le prix John Jaffé de la Chancellerie des Universités de Paris
• David Le Breton, Signes d'identité : tatouages, piercings et autres marques corporelles, Éditions Métailié, coll. « Traversées »,‎ 23 mars 2002, 224 p. (ISBN 2864244268 et 978-2864244264, OCLC 300289215) 
• Alain Pozzuoli, Tatouages : Une histoire et des histoires, Édition les Belles Lettres,‎ 2005, 288 p. (ISBN 978-2-251-49165-3, OCLC 470162501)
  Recueil collectif de 22 nouvelles qui contient la nouvelle Le Tatouage de Junichirô Tanizaki
• (en) Amy Krakow, The Total Tattoo Book, New-York, Grand Publishing Central,‎ juin 1994, 224 p. (ISBN 0-4466-7001-4 et 978-0-4466-7001-2, OCLC 29313989)
• Philippe Di Folco (ill. Philippe Vaurès Santamaria), Peau, tatouages et piercings, Fitway Publishing,‎ octobre 2004, 144 p. (ISBN 2-7528-0029-0 et 978-2-7528-0029-9, OCLC 419749834)
• Pascal Tourain, L'Homme Tatoué, Paris, Édition du Yunnan,‎ 2004, 105 mm × 175 mm, 40 p. (ISBN 2-915457-02-6 et 978-2-915457-02-5, OCLC 470494388)
• Armand Cabasson, Le Poisson Bleu Nuit, Édition Nuit d'Avril,‎ 2007, 203 p. (ISBN 2350720349 et 978-2350720340, OCLC 159954942)

• (en) Tattoo Magazine, Paisano Publications (ISSN 1041-3146)
• Tatouage Magazine, Éditions Larivière (ISSN 1289-5369)

• Dermograf
• Destatoatge al laser
• Irezumi - tatoatge japonés
• Kakau - tatoatge hawaiian
• Tatoatge al henna

• La categoria Tatouage de l'annuari dmoz.
• (dossier du ministère de la Santé français)
• Tatoueurs Tatoués (dossier de presse réalisé à l'occasion de l'exposition au Musée du quai Branly, 6 mai 2014-18 octobre 2015), 20 p.
• (de) Tattoo (livret d'accompagnement de l'exposition au Museum für Kunst und Gewerbe de Hambourg, 13 février-6 septembre 2015), 19 p.