praube
Del latin paupĕr.
/ˈprawβe/
França (Bearn) - Gascon : escotar « praube »
prau | be (2)
Nom comun e adjectiu
| Declinason | ||
|---|---|---|
| Singular | Plural | |
| Masculin | praube | praubes |
| [ˈprawβe] | [ˈprawβes] | |
| Femenin | prauba | praubas |
| [ˈprawβo] | [ˈprawβos] | |
praube masculin (gascon)
- Persona qu'a tot just, o qu'a pas, çò minimum per viure.
- fig. Persona per la que se sentís cèrta pietat.
- Adiu praube, praube, Carnaval, tu t'en vas e jo demori. Praube praube, Adiu praube Carnaval! (Cançon tradicionala occitana)
- ric -a