Music Week

Music Week er ein fagpublikasjon for den britiske platebransjen som blir distribuert via ein nettstad og eit månadleg trykt magasin. Det blir gitt ut av Future.

Det vart skipa i 1959 som Record Retailer, og relansert 18. mars 1972 as Music Week.^[1] 17. januar 1981 vart tittelen igjen endra, denne gongen til Music & Video Week. Rivalen Record Business, skipa i 1978 av Brian Mulligan og Norman Garrod, vart absorbert inn i Music Week i februar 1983. Seinare det året vart avleggjaren Video Week lansert og tittelen på den opphavlege publikasjonen gjekk attende til Music Week.

Music Week inneheld desse britiske hitlistene: Official Top 75 Singles of the month, Official Top 75 Albums of the month (til liks med listene som vart brukte av Top of the Pops^[2] tidleg på 1990-talet og Absolute 80s på søndagar)^[3][4] og Official Vinyl Charts. Spesialiserte hitlister inkluderer Official Top 20 Americana, Official Top 20 Classical, Official Top 20 Hip-Hop & R&B, Official Top 20 Jazz, Official Top 20 Country, Official Top 20 Dance, Official Top 20 Folk og Official Top 20 Rock & Metal. Music Week inneheld òg hitlister for strøyming og ulike albumsamlingar, medan James Masterton si vekevise spalte Official UK Chart Analysis no berre er tilgjengeleg på nettet for abonnentar.^[5]

Då magasinet vart gitt ut kvar veke, inkluderte det topp 75-singlar, topp 75-artistalbum, topp 20-nedlastingar, topp 20-ringjetonar, topp 20-kompilasjonsalbum, topp 50-radioavspeling, topp 40-TV-avspeling og ei rekkje format- og sjangerlister (musikk-DVD, rock, indie osb.). Det inneheldt òg bakgrunnsinformasjon om sal og radiospelingsanalyser frå Alan Jones. Etter ei omlegging i oktober 2008 introduserte magasinet live-lister basert på Tixdaq-data, ei Box Office-liste og prediktive lister basert på informasjon frå Amazon.com, Rakuten.co.uk, Shazam, HMV.com og Last.fm.