Kunstnar

Kunstnar kan også visa til ei spesielt hendig og fingerferdig person, som ein trapeskunstner, kortkunstnar eller tryllekunstnar. «Tonekunstnar» blir ofte brukt om komponistar og «ordkunstnar» om forfattarar og talarar. «Kunstnar» kan dessutan brukast rosande om alle som utfører eit handverk med meisterleg dyktigheit og formsans, eller som er spesielt flinke i eit fag. «Tusenkunstnar» er ei uhøgtideleg nemning for ein som har mange ferdigheiter.

I romantikken tenkte ein seg at kunstnarar var ein type geni med eit eige kunstnarisk sinnelag som følte sterkare og såg djupare enn andre. Ein snakkar framleis om «kunstnarsinn» som til dømes kan tyda at ein person er drøymande eller oppfarande.

Det er også knytt førestillingar til kunstnarar om at dei ofrar seg for kunsta si, trass fattigdom, svolt og sjukdom. Fleire kjende kunstnarar døydde fattige (til dømes Mozart, van Gogh og Rembrandt), men mange andre har tent godt på kunsta si også medan dei levde (til dømes Michelangelo, Rubens, Monet, Picasso og Dalí.^[1]

Opphavleg stammar ordet «kunstnar» frå tysk der kunst hadde tydinga 'det å kunna eit visst arbeid'. Kunstnaren var altså den som kunne utføra noko på ein fagleg og profesjonell måte. Denne grunntydinga finn ein framleis i omgrep som kokkekunst, hagekunst, legekunst, ingeniørkunst, krigskunst og liknande.

Ordet «kunstner» har vore i bruk i dansk frå 1700-talet. Først viste ordet til personar som utførte alle slags kunstferdige arbeid. Dei dyktigaste handverkarane og teknikarane arbeida den gongen også med det vi i dag vil kalla kunst, og ein skilte ikkje mellom handverkar og kunstnar slik me gjer det no. Ofte blir landskapsmålaren I. C. Dahl rekna som den første norske kunstnaren.