غ

غ حرف بیست‌ودوم در الفبای فارسی و حرف نوزدهم در الفبای عربی است. نام این حرف «غَین» است و برای صدای سایشی نرمکامی واکدار که نمادش در الفبای آوانگاری بین‌المللی ⟨ʁ⟩ است به کار می‌رود. همچنین برای صدای انفجاری نرمکامی واک‌دار ⟨ɡ⟩ یا انسدادی ملازی واکدار ⟨ɢ⟩ و ترانویسی حرف لاتین G/g نیز به‌طور گسترده در عربی استفاده می‌شود و می‌تواند در فارسی نیز استفاده شود همانند واژهٔ «پرتغال».

تلفظ آن در فارسی معیار "غ فارسی "است. صدای آن در عربی و بعضی لهجه‌های فارسی چیزی میان ق و خ است. بر خلاف تصور بسیاری این حرف از حرف‌های اصیل فارسی‌است به این معنا که تنها برای نوشتن کلمه‌های بیگانه یا وامواژه‌ها استفاده نمی‌شود.[۱]

در میان واژه‌های غیرعربی در فارسی بیشتر آن دسته که از زبان سغدی و دیگر زبان‌های ایرانی خاوری به وام گرفته شده این حرف را در خود دارد، مانند: جغد، راغ، فغ، چرغشت و غیره.[۲]در کتاب فرهنگ واژه‌های اوستا این حرف یعنی غ جزو واژه‌های اوستای است. [۳]

هم‌چنین در لاتین‌نویسی فارسی، Qq برای نشان دادن این حرف و ق (قاف) به‌کار می‌رود.

۱٫۲.https://www.instagram.com/reel/C3xVqkOuhXv/?igsh=MXQzNDB2bTRxOTB4ag==

۳.https://archive.org/details/1_20221023_20221023_1515