Tregrense

Det er føreslått at denne sida blir fletta med Skoggrense. (Sjå eventuelt (diskusjon))

Tregrensa er grensa for områda der tre har høve for å vekse. Bortanfor denne grensa kan ikkje trea vekse på grunn av dårlege veksttilhøve (vanlegvis kulde, for lågt lufttrykk eller mangel på fukt).

Ved tregrensa er trea ofte forkrøpla og dei siste trea veks som låge, tette buskar. Om grensa er skapt av vinden vert dette kalla krummholtz eller krummholtzformasjon frå det tyske ordet for «vridd skog».

Tregrensa ser som mange andre naturlege grenser (innsjøgrenser t.d.) skarp og tydeleg ut frå avstand, men når ein kjem nærmare kan ein som regel sjå at det er ein gradvis overgang. Trea veks kortare og kortare mot det ugjestmilde klimaet, før dei til slutt berre sluttar å vekse.

Det finst fleire typar tregrenser definert i økologi og geologi:

• Alpin tregrense Den høgaste høgda som tre kan vekse i. Høgare oppe er det som regel for kaldt, eller snøen ligg på bakken for lenge i løpet av året, til at tre kan vekse. Denne grensa finn ein vanlegvis i fjell og klimaet over tregrensa vert kalla alpint klima. I fjellområde på den nordlege halvkula er tregrensa som regel lågare på nordsida av fjella enn på sørsida på grunn av nordsida ligg i skuggen og snøen smeltar seinare. Derfor har trea på nordsida kortare vekstsesong. I område med store, lukka søkk i terrenget der kaldlufta ikkje kan strøyme ut, kan ein òg få ei nedre tregrense på grunn av dei låge temperaturane i søkket.
• Ørkentregrense Den tørraste staden eit tre kan vekse. Tørre ørkenområde får ikkje nok nedbør til at tre kan vekse. Desse vert stundom kalla «nedre» tregrense og oppstår i høgder under 1500 m i ørkenområda. Ørkentrelinja i fjellområde er som regel noko lågare på polsida enn på ekvatorsida av fjella fordi skuggen på polsida gjer at overflata vert kjøligare enn på ekvatorsida, slik at fukta i bakken ikkje fordampar like raskt.
• Ørken-alpin tregrense I enkelte fjellområde kan område over kondensasjonsgrensa, sørvendte fjellsider på den nordlege halvkula og nordvendte fjellsider på den sørlege halvkula eller på lesida av fjell i regnskugge med meir sollys ha avgrensa trevekst. Dette tørkar ut jordsmonntet og som følgje av dette vert miljøet for tørt til at tre kan vekse. Under slike tilhøve er som regel tregrensa lågare på ekvatorsida av fjella enn på polsida på grunn av meir sollys og tørrare tilhøve.
• Eksponert tregrense. På kysten og på isolerte fjell er tregrensa ofte mykje lågare enn på tilsvarande breiddegrader lenger inne i landet og i meir komplekse fjellsystem. Dette kjem av at kraftig vind reduserer treveksten. I tillegg kan vinden føre til mangel på godt jordsmonn, som langs urer eller eksponerte steinformasjonar som hindrar trea i å få godt rotfeste.
• Arktisk tregrense Den nordlege grensa som tre kan vekse på den nordlege halvula. Lenger nord er temperaturane for låge til at tre kan vekse. Ekstrem kulde kan medføre at den indre sevja i trea frys, slik at trea døyr. I tillegg kan permafrost i bakken hindre trea i å få rotfeste djupt nok til at dei kan halde seg oppreist.
• Antarktisk tregrense. Den sørlege grensa som tre kan vekse på den sørlege halvkula. Lenger sør er det for kaldt til at tre kan vekse. Denne grensa er berre teoretisk sidan det ikkje er tre i det heile teke i Antarktis eller dei subantarktiske øyane. Lenger nord er det ingen landmassar som er så langt sør at dei kjem innanfor denne tregrensa.
• Andre tregrenser. Andre miljø som er for ekstreme for at tre kan vekse. Dette kan vere skapt av geotermisk blottlegging i samband med varmekjelder eller nær vulkanar, høgt syreinnhald nær myrområde, høgt saltinnhald nær playaer eller saltsjøar, eller jord som er for metta av grunnvatn, slik at oksygenet, som trerøtene treng for å vekse, forsvinn frå jordsmonnet. I sumpområde finst det derimot treartar som sumpsypress eller mangrovetre som er tilpassa det vassriket jordsmonnet.

Nokre typiske arktiske og alpine treartar som veks nær tregrensa (merk at bartre dominerer):

• Subalpin furu (Abies lasiocarpa)
• Alpin lerk (Larix lyallii)
• Engelmanngran (Picea engelmannii)
• Kvitbarka furu (Pinus albicaulis)
• Pinus longaeva
• Pinus aristata
• Revehalefuru (Pinus balfouriana)
• Dahurisk lerk (Larix gmelinii)
• Potosi Pinyon (Pinus culminicola)
• Makedonsk furu (Pinus peuce)
• Sveitsisk furu (Pinus cembra)
• Fjellfuru (Pinus mugo)
• Hartwegs furu (Pinus hartwegii)
• Dunbjørk (Betula pubescens subsp. tortuosa)
• Polylepis (Polylepis tarapacana)
• Snøeukalyptus (Eucalyptus pauciflora)
• Antarktisk bøk (Nothofagus Antarctica)
• Lengabøk (Nothofagus pumilio)
• Svartgran (Picea mariana)

Den alpine tregrensa er avhengig av fleire lokale faktorar, som hellinga til fjellsida, regnskugge og avstanden til polområda. I tillegg vil ein i visse tropiske område eller på øyar, i mangel på biogeografisk tilgang til artar som har utvikla seg i subalpine miljø, få tregrenser som er lågare enn det ein kunne forvente ut frå klimaet.

Som med den alpine tregrensa er den polare tregrensa påverka av lokale faktorar som hellinga på bakken og om trea står i ly. I tillegg spelar permafrost ei stor rolle på om trea kan få rotfeste i bakken. Når røtene er grunne er trea utsett for å velte i kraftig vind eller erosjon. Tre kan ofte vekse i elvedalar på breiddegrader der dei elles ikkje kunne vekse om dei hadde vokse på ein meir utsett stad på same breiddegrad. Påverknad frå havet, som havstraumar, spelar ei viktig rolel i kor langt frå ekvator trea kan vekse.

Kerguelenøya, Île Saint-Paul, Sør-Georgia og andre subantarktiske øyar er så utsette for vind at ingen har naturleg trevekst, sjølv om mange av øyane får nok nedbør til at dei kunne opprettheldt ein temperert regnskog. Mangelen på tre på desse øyane er derimot ikkje på grunn av den antarktiske tregrensa, men på grunn av eksponering.

• Økoton: ein overgang mellom to tilstøytande økologiske område.
• Randeffekt: Effekten av to forskjellige miljø på eit økosystem.
• Massenerhebungeffekten
• Tundra: eit område der treveksten er avgrensa av låge temperaturar og korte vekstsesongar.