Tapirs

Jonge tapirs zijn gestreept, pas op latere leeftijd kleuren ze donkerbruin, waarbij de Indische soort een witte achterkant krijgt.

De nog voorkomende tapirs zijn planteneters die met hun korte slurf behendig bladeren en twijgen van bomen en struiken kunnen grissen. Alleen in de voortplantingstijd zoeken tapirs contact met soortgenoten. In gevangenschap kunnen ze zonder problemen met meerdere dieren bij elkaar gehouden worden, maar van sociaal gedrag is geen sprake.

Een tapir kan zichzelf alleen verdedigen door hard weg te rennen. Ondanks zijn logge voorkomen, is een tapir een snelle sprinter, zelfs voor zijn grootste vijand, de poema. Verder heeft een tapir een erg dikke, taaie huid, waardoor zijn vijand zeer moeilijk dodelijke verwondingen aan het lichaam kan veroorzaken. De huid rond de nek is het dikst. Dat is een goede bescherming, omdat zijn vijanden voornamelijk grote katachtigen zijn die hun prooi doden door in hun nek te bijten.

Ook in Nederland worden regelmatig tapirfossielen gevonden. Zo zijn er drie gebitselementen gevonden in de kleigroeven van Tegelen, bij Venlo. In Noord-Brabant zijn er enkele vondsten gedaan, waarbij ook een bot uit een achtervoet is gevonden. Begin 2021 is er voor het eerst een hoefbotje gevonden op de Tweede Maasvlakte. Deze is ongeveer twee miljoen jaar oud.^[1]

De familie omvat de volgende levende soorten:

• Bergtapir (Tapirus (Pinchacus) pinchaque)
• Indische tapir (Tapirus (Acrocodia) indicus)
• Laaglandtapir (Tapirus (Tapirus) terrestris)
• Midden-Amerikaanse tapir (Tapirus (Tapirella) bairdii)
• Tapirus kabomani

De volgende geslachten zijn bij de familie ingedeeld:

• Hesperaletes †
• Miotapirus †
• Protapirus †
• Tapiriscus †
• Tapirus