Peer (geslacht)

Het geslacht kent circa veertig soorten, die voorkomen in Noord-Afrika, Azië en Europa, waaronder:

• Chinapeer (Pyrus bretschneideri)
• gewone peer (Pyrus communis)
• nashipeer (Pyrus pyrifolia)
• wilde peer (Pyrus pyraster), die in West-Europa in het wild voorkomt
• wilgpeer (Pyrus salicifolia), boom uit Zuid-Europa en Azië

De bloeiwijze van het plantengeslacht peer is een boom, die op oudere leeftijd elk jaar bloeit en, meestal ook elk jaar, vrucht draagt. Hoogstambomen bloeien op latere leeftijd dan zogenaamde spillen. De boom bloeit afhankelijk van het ras gemiddeld van half april tot begin mei. Er komen echter ook beurtjaren voor. Door de vroege bloei kan er tijdens de bloei nachtvorstschade optreden, doordat de bloemen bevriezen en dus niet kunnen uitgroeien tot vruchten.

Voor een goede bestuiving is het meestal nodig meerdere rassen bij elkaar te planten. Er zijn ook rassen, zoals Conference, die parthenocarpe vruchten kunnen vormen. Een peer groeit uit een bevruchte bloem, meestal eerst met de dikke kant naar boven, maar door het toenemende gewicht van de vrucht 'kantelt' deze geleidelijk, tot de overblijfselen van het bloemetje aan de onderkant zijn beland. De zogenaamde herfstrassen, die alleen kort bewaard kunnen worden, kunnen afhankelijk van het ras geplukt worden vanaf eind augustus tot eind september. De bewaarrassen kunnen afhankelijk van het ras geplukt worden vanaf begin september tot half oktober. Conference is het langst houdbaar en kan tot eind april bewaard worden.

Perenbomen groeien uitzonderlijk langzaam en worden vaak op onderstammen geënt.

•  
  Niet bevroren bloesem
•  
  Bruinzwarte stijlen en stampers door nachtvorst
•  
  Vruchten staan eerst rechtop en gaan pas later hangen
•  
  Rottende vrucht
•  
  Perenroest (Gymnosporangium clavariiforme)
•  
  Honderd jaar oude perenboom in bloei (2013)
•  
  Dezelfde perenboom vier jaar later

  Zie Perenrassen voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Peren zijn grofweg te onderscheiden in handperen en stoofperen. De handpeer heeft over het algemeen een groene kleur met soms een rode blos aan de zonzijde, een zachte schil die eenvoudig te verwijderen is, en sappig en zacht vruchtvlees. De stoofpeer is ook groen maar is droog en hard met zogenaamde "steencellen", en wordt alleen na lang koken eetbaar, net als sommige appels en de kweepeer.

Het areaal handperen in Nederland bedroeg in 2006 6914 ha. De belangrijkste teeltgebieden zijn de Betuwe en de Zeeuwse eilanden. De in Nederland meest geteelde handpeer is de Conference (5073 ha), daarna de Doyenné du Comice (1030 ha). De meest geteelde stoofpeer is de Gieser Wildeman.

De elf landen die de meeste peren produceren
Land	Oogst (ton/jaar)
China	12.625.000
Italië	840.516
Verenigde Staten	799.180
Spanje	537.400
Argentinië	520.000
Zuid-Korea	425.000
Turkije	349.420
België	347.000
Japan	325.000
Zuid-Afrika	325.000
Nederland	224.000
Wereld	20.105.683

^[1]

•  
  Bloeiende Gieser Wildeman
•  
  Gieser Wildeman
•  
  Doyenné du Comice
•  
  Bonne Louise d'Avranches
•  
  Beurré Alexander Lucas
•  
  Conference
•  
  Bera

Het bekende gezegde "Met de gebakken peren blijven zitten" duidt op een situatie waarin men gebukt gaat onder de negatieve gevolgen van een eerdere gebeurtenis. Volgens Van Dale woordenboek uit 1999 voert deze zegswijze terug op de situatie dat er heerlijk is gekookt (gebakken peren waren in vroeger eeuwen een delicatesse), maar dat de gasten verstek laten gaan.

• Perenpluk
• Perenwijn

•  
  Een stoofpeer als dessert
•  
  Birnenhonig
•  
  Gedroogde peren
•  
  Perenwijn Poiré de Normandie

• Perenrassen op de website van Wageningen University & Research