Paula Smith

Smith kwalificeerde zich in 1977 voor het Avon Futures of Portland-toernooi in Portland (VS) – in de eerste ronde van het hoofdtoernooi verloor zij van een andere kwalificante, Tracy Austin. In 1978 speelde zij haar eerste enkelspelpartij op een grandslamtoernooi, op Roland Garros – in de eerste ronde verloor zij van de West-Duitse Heidi Eisterlehner.

In februari 1980 won zij haar enige enkelspeltitel, op het Avon Futures-toernooi op Cobblestone Courts in Toronto (Canada)^[14] – in de finale versloeg zij de Britse Glynis Coles.^[15] Later dat jaar bereikte zij haar beste grandslamresultaat: de derde ronde op het US Open 1980, waarin zij niet opgewassen was tegen de als negende geplaatste Tsjecho-Slowaakse Hana Mandlíková. Ook op Roland Garros bereikte zij de derde ronde, in 1982 en 1983.

Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de 48e plaats, die zij bereikte in februari 1981.^[2]

Smith behaalde in het dubbelspel betere resultaten dan in het enkelspel. Zij debuteerde in 1976 op de Pacific Coast Indoors Championships in Portland (VS), samen met landgenote Terry Holladay – zij bereikten er de finale, die zij verloren van Cecilia Martinez en Jane Stratton.^[16] Later dat jaar speelde zij voor het eerst op een grandslamtoernooi: het US Open 1976, samen met Terry Holladay – zij bereikten er de derde ronde.

Bij haar eerste deelname aan Roland Garros, in 1978, bereikte Smith meteen de halve finale, samen met de Italiaanse Daniela Marzano. Later dat jaar stond zij voor het eerst in een WTA-finale, op het Canadian Open in Toronto, samen met de Australische Chris O'Neil – zij verloren van Regina Maršíková (Tsjecho-Slowakije) en Pam Teeguarden (VS). In januari 1979 veroverde Smith haar eerste WTA-titel, op het toernooi van Austin, samen met de Canadese Marjorie Blackwood, door het Amerikaanse koppel Betty-Ann Stuart en Valerie Ziegenfuss te verslaan.

In 1981 bereikte zij de finale op Roland Garros, samen met landgenote Candy Reynolds – dat was haar beste resultaat op de grandslamtoernooien. In de eindstrijd verloren zij van het Zuid-Afrikaanse duo Rosalyn Fairbank en Tanya Harford.

In totaal won zij zeventien WTA-titels, de laatste op de 1984/85-editie van het Tournament of Champions, samen met landgenote Betsy Nagelsen. Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de tiende plaats.^[1]

Na halvefinaleplaatsen op het US Open 1981 (met Mel Purcell) en op Roland Garros 1983 (met Mike Estep), was Smith's beste resultaat in deze discipline het bereiken van de finale, op Roland Garros 1985 samen met Paraguayaan Francisco González. Zij verloren de eindstrijd van Martina Navrátilová en Heinz Günthardt.

In 1983 maakte Smith deel uit van het Amerikaanse Fed Cup-team – zij behaalde daar een winst/verlies-balans van 3–0. In datzelfde jaar speelde zij ook op de Wightman Cup – zij versloegen de Britse dames met 6–1.

• (en) Profiel van Paula Smith op de website van de WTA
• (en) Profiel van Paula Smith op de website van de ITF
• (en) Profiel van Paula Smith op de website van de Billie Jean King Cup
• (en) Origineel profiel van Paula Smith op de website van de WTA