Micha de Winter

De Winter werd in 1951 in Oss geboren als zoon van de chemicus Max de Winter en van Bertine Meijer, en is de jongere broer van televisieproducent Harry de Winter. Hij studeerde psychologie in Utrecht. In 1986 promoveerde hij in Tilburg bij J.D. Ingleby en H.F.M. Peeters op het proefschrift Het voorspelbare kind. Vroegtijdige onderkenning van ontwikkelingsstoornissen (V.T.O.) in wetenschappelijk en sociaal-historisch perspectief.

Hij werd in 1988 aangesteld als universitair hoofddocent bij de faculteit sociale wetenschappen van de Universiteit Utrecht. Zijn benoeming tot bijzonder hoogleraar Innovaties in de primaire ouder- en kindzorg volgde in 1989. Hij wisselde in 1999 van leerstoel. Ditmaal werd hij benoemd tot bijzonder hoogleraar sociale en affectieve vorming van jeugdigen. In 2004 werd hij benoemd tot faculteitshoogleraar op de Langeveldleerstoel, genoemd naar de pedagoog Martinus J. Langeveld en in 2017 werd hij benoemd tot gewoon hoogleraar maatschappelijke opvoedingsvraagstukken. Op 31 mei 2017 was zijn afscheid als faculteitshoogleraar en de afscheidsrede was getiteld Pedagogiek over hoop: het onmiskenbare belang van optimisme in opvoeding en onderwijs.

De Winter publiceerde een groot aantal boeken en artikelen op zijn vakgebied. Daarnaast adviseerde hij het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport over jeugd- en gezinsbeleid en opvoedingsvraagstukken. De Winter was van 2001 tot en met 2012 kroonlid van de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling (RMO), een adviesorgaan van de Nederlandse regering en het Nederlandse parlement. Voor deze raad schreef hij o.a. in 2002 het nieuwjaarsessay "Over last van jongeren en de lusten van een buurtpedagogische aanpak".

Een commissie onder leiding van De Winter heeft van 2014 tot 2019 een uitgebreid onderzoek gedaan naar misstanden in de Nederlandse gezondheidszorg. In juni 2019 publiceerde de commissie haar eindrapport “Onvoldoende beschermd, geweld in de Nederlandse jeugdzorg van 1945 tot heden”. Het eindrapport werd aangeboden aan de ministers van Volksgezondheid, Welzijn en Sport en van Justitie en Veiligheid. De commissie stelde vast dat overheid en verantwoordelijke instellingen jongeren in de jeugdzorg onvoldoende hebben beschermd tegen fysiek, psychisch en seksueel geweld.^[1] De commissie beval regering en instellingen aan om de fouten uit het verleden te erkennen en om maatregelen te treffen om de jeugdzorg veiliger te maken. Per 1 oktober 2019 heeft de commissie haar werkzaamheden definitief beëindigd.^[2]

Eerder onderzocht De Winter de oorzaken van radicalisering onder jongeren.^[3]

De Winter is getrouwd en heeft een dochter en een zoon. In 2022 maakte hij met zijn broer Harry de documentaire Broertje waarin de broers de voettocht maken van het Duitse plaatsje Havelberg aan de Elbe naar kamp Sachsenhausen^[bron?]; dezelfde route die hun vader liep nadat hij bevrijd werd uit het kamp. Harry is kort daarna overleden. De Winter is via Auschwitz/Brobek (Siemens), Buchenwald, Berlijn-Haselhorst (Siemens) naar Sachsenhausen gekomen.^[bron?]

• Het voorspelbare kind (1986) uitg. Swets & Zeitlinger, Lisse (ook verschenen als proefschrift)
• De kwaliteit van het kinderlijk bestaan (1990) uitg. Landelijke Vereniging voor Thuiszorg, Bunnik (inaugurele rede Utrecht)
• Kinderen als medeburgers (1995) uitg. De Tijdstroom, Utrecht
• Het alziend oog van de leerling (1997) uitg. CPS, Amersfoort
• Beter maatschappelijk opvoeden (2000) uitg. Van Gorcum, Assen (inaugurele rede Utrecht)
• Dwarsliggers, de uitdaging (2004) uitg. Garant, Antwerpen/Apeldoorn
• Democratieopvoeding versus de code van de straat (inaugurele rede Utrecht 2005)
• Opvoeding in democratie (2006) uitg. SWP, Amsterdam
• Het kind als spiegel van de beschaving (2007) uitg. SWP, Amsterdam
• Opvoeding als spiegel van de beschaving (2008) uitg. SWP, Amsterdam
• Darwin, geschiedenis en opvoeding (2010) uitg. SWP, Amsterdam
• Verbeter de wereld, begin bij de opvoeding (2011) uitg. SWP, Amsterdam
• Wereldwijd opvoeden (2011) uitg. SWP, Amsterdam

De Winter was verantwoordelijk voor diverse adviezen van de RMO, waaronder

• Versterking voor gezinnen (2008)
• Tussen flaneren en schofferen (2008)
• Vormen van democratie (2007)