[go: up one dir, main page]

Henk Hagoort

voorzitter raad van bestuur NPO, voormalig directeur EO

Hendrik Nicolaas (Henk) Hagoort (Rhoon, 26 januari 1965) is voorzitter van het College van Bestuur van de Nederlandse onderwijsinstelling Windesheim en voorzitter van de VO-raad. Daarvoor was hij omroepbestuurder: Van 1 juni 2008 tot medio 2016 was hij voorzitter van de raad van bestuur van de stichting Nederlandse Publieke Omroep. Tot die tijd was hij algemeen directeur van de Evangelische Omroep.

Henk Hagoort
Henk Hagoort
Henk Hagoort
Algemene informatie
Volledige naam Hendrik Nicolaas Hagoort
Geboren 26 januari 1965
Rhoon
Nationaliteit(en) Vlag van Nederland Nederland
Religie Christendom
Beroep(en) Voorzitter College van Bestuur Windesheim
Voorzitter VO-raad
Bekend van EO, NPO
Carrière
1997–? MT-lid van de Evangelische Omroep
2000–2008 Directeur van de Evangelische Omroep
2008–2016 Voorzitter Raad van Bestuur van de NPO
? Vicevoorzitter Vereniging Hogescholen
2016–heden Voorzitter College van Bestuur van Hogeschool Windesheim
2022–heden Voorzitter VO-raad
Overig
Politiek CDA

Levensloop

bewerken

Afkomstig uit een orthodox-hervormd gezin waarvan de vader onderwijzer was, woonde Hagoort tijdens zijn jeugd vanaf zijn vierde in Hoogeveen en vanaf zijn negende in Ermelo. Na het gymnasium op het Christelijk College Nassau-Veluwe te hebben doorlopen, studeerde hij geschiedenis aan de Universiteit Utrecht, waarbinnen hij zich specialiseerde in die van de Middeleeuwen. Vooral preken uit dit tijdvak konden hem bekoren. Cum laude sloot hij zijn universitaire studie af.[1] Hagoort ambieerde een carrière in de geschiedwetenschap, maar omdat er op dat moment geen promotieplaats te vergeven was, werd hij geschiedenisleraar, zowel als docent Middeleeuwse Geschiedenis aan de Universiteit Utrecht als bij lerarenopleidingen van de Evangelische Hogeschool in Amersfoort en de reformatorische hogeschool De Driestar in Gouda.[2] Ook was hij als onderzoeker verbonden aan het toenmalige Reformatorisch Instituut voor Cultuurwetenschappen, waarvoor hij Wijsheid van het vlees tot stand bracht, een verhandeling over 97 onbekende stellingen van Maarten Luther, waarin de Duitse kerkhervormer zich tegen de scholastiek keert.

Halverwege de jaren tachtig werd hij lid van de politieke partij het CDA.[1]

In 1992 ging hij aan de slag bij de Evangelische Omroep (EO).[3] Van 1992 tot 1997 hield hij zich daar eerst bezig met onderzoekswerk voor tv-documentaires, later fungeerde hij als hoofd van de afdeling informatieve programma's.[1] Na in 1997 in het managementteam te zijn terechtgekomen, werd hij in 2000 directeur. Nadat in maart 2006 twee directeursfuncties waren komen te vervallen (tot dan toe bekleed door Ad de Boer en Andries Knevel), bleef Hagoort als enige, algemeen directeur over, daarmee de eindverantwoordelijkheid dragende voor alles wat de Evangelische Omroep aanging.

Met ingang van 1 juni 2008 werd hij bestuursvoorzitter van de stichting Nederlandse Publieke Omroep (NPO), als opvolger van Harm Bruins Slot. Hij stopte toen als EO-directeur.[4] De benoeming gold tot juni 2013, en werd gevolgd door een herbenoeming die tot uiterlijk juni 2018 kon duren. Tot zijn portefeuille behoorden onder meer strategie en corporate communicatie. Per 1 september 2016 trad Hagoort terug als NPO-voorzitter, om bestuursvoorzitter te worden van hbo-instelling Windesheim.[5] Zijn opvolger bij de NPO was Shula Rijxman.

Hagoort is ook als schrijver en redacteur bij de totstandkoming van een aantal christelijk(-historische) boeken betrokken geweest.

Hagoort is naast zijn functie bij Windesheim voorzitter van de raad van toezicht van het Groene Hart Ziekenhuis en bestuurslid van de Vereniging Hogescholen, Studielink, Stichting Windesheim Sportaccommodaties en HANS (Huis Algemeen Nut Studenten).

Persoonlijk

bewerken

Henk Hagoort is getrouwd en vader van vier kinderen.

Kritiek

bewerken

Hagoort werd door verschillende politieke partijen bekritiseerd toen hij vroeg om een wachtgeldregeling voor bestuurders in de publieke sector, in ruil voor de voorgestelde verlaging van de salarisgrens.[6]

bewerken