Erich Rudorffer
Duits piloot
Erich Rudorffer (Zwochau, 1 november 1917 - Bad Schwartau, 8 april 2016) was een Duits gevechtspiloot bij de Luftwaffe uit de Tweede Wereldoorlog. Met 224 overwinningen staat hij op de zevende plaats in de top 10 van meest succesvolle Duitse jachtpiloten.
| Erich Rudorffer | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Erich Rudorffer in 1944
| ||||
| Bijnaam | "Vechter van Libau" | |||
| Geboren | 1 november 1917 Zwochau, Duitse Keizerrijk | |||
| Overleden | 8 april 2016 Bad Schwartau, Sleeswijk-Holstein, Duitsland | |||
| Land/zijde |  nazi-Duitsland
| |||
| Onderdeel |  Luftwaffe
| |||
| Dienstjaren | 1939 - 1945 | |||
| Rang |   Major | |||
| Eenheid | Jagdgeschwader 2 Jagdgeschwader 7 Jagdgeschwader 54 | |||
| Bevel | Jagdgeschwader 2 December 1942 - januari 1943 Jagdgeschwader 54 Juli 1943 - 30 juli 1943 Jagdgeschwader 54 1 augustus 1943 - februari 1945 Jagdgeschwader 7 14 januari 1945 - 4 april 1945 | |||
| Slagen/oorlogen | Tweede Wereldoorlog
| |||
| Onderscheidingen | Zie decoraties | |||
| Ander werk | Lufthansa Vlieginstructeur | |||
| ||||
Rudorffer vocht eerst tijdens de slag om Frankrijk waarbij hij vijftien vliegtuigen neerhaalde, daarna bij de slag om Engeland en vervolgens in Noord-Afrika. Vanaf 1943 ging hij met een Focke Wulf FW 190 vliegen boven het oostfront. Tegen het einde van de oorlog ging hij met een Messerschmitt Me 262 vliegen boven West-Europa. Hierbij schoot Rudorffer nog tien viermotorige bommenwerpers neer.
Rudorffer overleefde de oorlog en werd vlieginstructeur bij de moderne Duitse luchtmacht.
Militaire loopbaan
bewerkenDecoraties
bewerken- Ridderkruis van het IJzeren Kruis (nr.184) op 1 mei 1941 als Leutnant en piloot in het 6./JG 2 "Richthofen"[3][4][2]
- Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof (nr.447) op 11 april 1944 als Major en Gruppenkommandeur van de II./JG 54[5][6][4][2]
- Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof en Zwaarden (nr.126) op 26 januari 1945 als Major en Gruppenkommandeur van de II./JG 54[7][8][2]
- IJzeren Kruis 1e klasse op 28 juni 1940[9][2] en 22 mei 1940[9][2]
- Gewondeninsigne 1939 in zwart[2]
- Ehrenpokal für besondere Leistung im Luftkrieg op 20 oktober 1940[2]
- Gesp voor Gevechtsvluchten aan het Front voor jachtvliegers in goud met getal "1000"[2]
- Gezamenlijke Piloot-Observatiebadge[2]
- Orde van het Vrijheidskruis der Tweede Klasse[2]
- Anschlussmedaille[2][2]
- Duitse Kruis in goud op 9 december 1941 als Leutnant in de 2./JG 2[10][2]
- Hij werd eenmaal genoemd in het Wehrmachtsbericht. Dat gebeurde op:
- 30 oktober 1944[2]
Bronnen, noten en/of referenties
- (de) Scherzer, Veit. Die Ritterkreuzträger 1939–1945 Die Inhaber des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939 von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündeter Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchives. Jena, Duitsland: Scherzers Miltaer-Verlag. 2007, ISBN 978-3-938845-17-2.
- (de) Fellgiebel, Walther-Peer. Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939–1945 – Die Inhaber der höchsten Auszeichnung des Zweiten Weltkrieges aller Wehrmachtsteile. Friedberg, Duitsland: Podzun-Pallas. 2000, ISBN 978-3-7909-0284-6.
- (de) Patzwall, Klaus D.; Scherzer, Veit. Das Deutsche Kreuz 1941 – 1945 Geschichte und Inhaber Band II. Norderstedt, Duitsland: Verlag Klaus D. Patzwall. 2001, ISBN 978-3-931533-45-8.
- (de) Thomas, Franz. Die Eichenlaubträger 1939–1945 Band 2: L–Z. Osnabrück, Duitsland: Biblio-Verlag. 1998, ISBN 978-3-7648-2300-9.
- ↑ a b c d e f http://www.ritterkreuztraeger.info/rksc/r/SC126Rudorffer.pdf
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s https://www.tracesofwar.com/persons/26122. Gearchiveerd op 2 mei 2021.
- ↑ Fellgiebel 2000, p.367
- ↑ a b Scherzer 2007, p.643
- ↑ Fellgiebel 2000, p.81
- ↑ Volgens Scherzer als Hauptmann en niet Major.
- ↑ Fellgiebel 2000, p.47
- ↑ Scherzer 2007, p.47
- ↑ a b Thomas 1998, p.230
- ↑ Patzwall and Scherzer 2001, p.389