Bill Ivy

Toen hij zestien jaar was werkte hij als motorfietsmonteur en begon Ivy met grasbaanracen. Met wegraces had hij niet veel op, maar hij schreef zich desalniettemin in voor een 50cc race waarin hij met een Itom derde werd. In de eerste jaren reed hij de meeste regionale en nationale races op zijn thuiscircuit, Brands Hatch.

In 1962 schreef hij zich in voor de 50 cc TT op het eiland Man, waarin hij met een "Chisholm Itom" 25e werd.

In 1963 werd hij al zevende met een "Sheene Special", een machine die getuned was door Frank Sheene, de vader van Barry. In dat jaar viel Ivy in de Lightweight 125 cc TT uit met een Bultaco. In 1964 reed hij nationale races, want hij won de 125cc "ACU-Star", maar in 1965 racete hij in de Isle of Man TT in liefst vier klassen: van 125- tot 500cc. Hij had een grote voorkeur voor zwaardere machines, maar met zijn 1,57m en slechts 50 kg had hij grote moeite om ze onder controle te houden. Zijn filosofie was echter dat hij - als hij de zware machines onder de knie had - ook veel gemakkelijker met de lichtere zou kunnen rijden. In dat jaar reed hij al enkele malen met de dure fabrieksracers van Yamaha: de RA 97 in de 125cc klasse en de RD 56 én de dure viercilinder RD 05 in de 250cc klasse. Veel optredens kreeg hij nog niet van Yamaha, want hij kreeg zijn vaste aanstelling pas in November, na afsluiting van het seizoen: Hij reed in de Lightweight 125 cc TT (7e), in de Lightweight 250 cc TT (uitgevallen), in de 125cc TT van Assen (4e), in de 125cc Grand Prix van Japan (4e) en in de 250cc GP van Japan (3e). In Japan was hij in beide klassen de snelste man van Yamaha. Hij was op het laatste moment opgeroepen omdat fabriekscoureur Mike Duff tijdens de training zijn heup gebroken had. Bill Ivy eindigde zijn seizoen als 13e in de 125cc eindstand en in de 250cc klasse werd hij 16e. Hij reed met een Matchless G50 in de Senior TT en met een AJS Boy Racer in de Junior TT, maar beide keren viel hij uit.

In 1966 werd hij volwaardig fabriekscoureur voor het Yamaha-team, met als "hoofdtaak" de 125cc klasse. Phil Read concentreerde zich op de 250cc-titel. In de GP van Spanje won Ivy zijn eerste WK-race. Read en Ivy traden in de trainingen in Assen ook aan in de 350cc-klasse, met tot 254cc opgeboorde RD 05's, maar in de race bleven die machines nog op stal. Ivy wist vier 125cc WK-races te winnen, maar kwam zes punten tekort op Luigi Taveri met de Honda RC 149. In Finland kon hij niet starten omdat hij geblesseerd was na een val in de "Hutchinson 100". In Japan kwamen Read en Ivy wél met de 254cc machines aan de start en ze werden eerste en tweede in de 350cc-race. Dat kwam ook omdat Honda dat jaar uit protest tegen het gekozen circuit niet meedeed.

In 1967 domineerde Ivy het 125cc kampioenschap: hij won acht van de twaalf races die er dat jaar gereden werden. Met een verschil van 16 punten versloeg hij Phil Read. Naast zijn enorme succes dat jaar in de 125cc, won hij ook nog eens twee 250cc races (in België en Frankrijk).

In 1968 regeerden Ivy en Read de 125- en de 250cc-kampioenschappen. Teamorders van Yamaha moesten ervoor zorgen dat Ivy en Read allebei één kampioenschap zouden winnen. Ivy de 250cc en Read de 125cc. Echter, nadat Read de 125cc-titel veilig had gesteld, negeerde hij de teamorders die Yamaha hem oplegde. Read won ook het 250cc-kampioenschap, Ivy werd tweede.

Begin januari 1969 maakte Yamaha bekend te zullen stoppen met wegraces. Phil Read en Bill Ivy kregen de nieuwe 250- en 350cc productieracers aangeboden. De tweecilinder Yamaha-productieracers konden in de 250- en zelfs de 350cc klasse uitstekend meedoen. Toen Yamaha besloot te stoppen wilde Bill Ivy dat aanvankelijk ook doen. Hij wilde beat-artikelen gaan verkopen (hij werd door zijn kapsel al jarenlang "Beatle" genoemd), maar kocht toen een Brabham Formule 2 auto. Ondanks zijn indrukwekkend debuut in de autosport kon hij het aanbod van Jawa om hun snelle motoren te racen in het wereldkampioenschap 350cc niet weerstaan. Tevens betaalden de Tsjechische bazen goed, geld dat Ivy goed kon gebruiken om zijn Formule 2-campagne mee te financieren. In mei 1969 had hij al twee auto's total loss gereden.

Het seizoen begon veelbelovend, tijdens de eerste 350cc twee races werd hij tweede achter Giacomo Agostini. Tijdens de vijfde race, op het razendsnelle stratencircuit de Sachsenring reed Ivy tijdens een vrije training terug naar de pits. Bij het ingaan van de laatste snelle bocht kreeg zijn viercilinder tweetakt een vastloper. Onderzoek wees uit dat de krukas van de onderste linker cilinder was vastgelopen. Bill Ivy en zijn motorfiets schoven een heel eind door en Bill raakte daarbij een tuinmuurtje dat niet door strobalen was afgeschermd. Mogelijk was zijn helm al bij de val afgerukt (volgens sommige bronnen had hij deze al afgenomen om naar de pit terug te rijden). Hij liep ernstig hoofdletsel op en overleed in het ziekenhuis.

Zijn lichaam werd overgebracht naar Ditton, bij Maidstone, waar een dienst plaatsvond in St Peters Church. Daarna volgde nog een besloten dienst en de crematie in het Medway Crematorium in Blue Bell Hill, (Kent).

Races in vetgedrukt geven behaalde polepositions aan; races in cursief geven een snelste ronde tijdens de race aan.

• In de James Bondfilm Thunderball (1965) wordt Graaf Lippe in zijn auto beschoten door Fiona Volpe, die vanaf haar motorfiets raketten afvuurt. Fiona Volpe werd gespeeld door Luciana Paluzzi, maar de motorstunts met de 650cc-BSA A65L Lightning deed Bill Ivy.^[1]