Platkopvissen

Platkopvissen
Platycephalus fuscus
Taxonomische indeling
Rijk: Animalia (Dieren) Stam: Chordata (Chordadieren) Superklasse: Osteichthyes (Beenvisachtigen) Klasse: Actinopterygii (Straalvinnigen) Onderklasse: Neopterygii (Nieuwvinnigen) Infraklasse: Teleostei (Beenvissen) Superorde: Acanthopterygii (Stekelvinnigen) Orde: Scorpaeniformes (Schorpioenvisachtigen)
Familie
Platycephalidae Swainson, 1839
Geslachten
Ambiserrula Cociella Cymbacephalus Elates Eurycephalus Grammoplites Inegocia Kumococius Leviprora Onigocia Papilloculiceps Platycephalus Ratabulus Rogadius Solitas Sorsogona Suggrundus Sunagocia Thysanophrys
Afbeeldingen op Wikimedia Commons
Platkopvissen op Wikispecies
(en) World Register of Marine Species
Portaal    Biologie Vissen

De familie platkopvissen (Platycephalidae) zijn zeevissen en zijn verwant aan de schorpioenvissen (Scorpaenidae) waarmee ze tot de orde der Schorpioenvisachtigen (Scorpaeniformes) horen.

De familienaam Platycephalidae is afgeleid van het Oudgrieks πλατύς (platus), 'plat' en κεφαλή (kephalē), 'hoofd/kop'. Samengevat is de benaming Platycephalidae Grieks voor "platte kop". Bepaalde soorten platkopvissen die in de buurt van koraalriffen worden aangetroffen, worden ook aangeduid als krokodilvissen. Het betreft hier met name de volgende soorten: Cociella crocodila, Papilloculiceps longiceps en Cymbacephalus beauforti.

Platkopvissen zijn vissen van klein tot medium formaat. De meeste soorten zijn klein en bereiken een gemiddelde lengte van 10 centimeter. Echter, van een paar soorten, zoals van in het geslacht Platycephalus en Papilloculiceps is bekend dat ze tot een meter in lengte groeien. Hun meest opvallende karakteristiek (waarnaar ze zijn genoemd) is de afgeplatte kop aan de voorkant. Dit terwijl de rest van hun lichaam vergelijkbaar gevormd is als andere vissen die deze gebieden bewonen. Hun ogen bevinden zich boven op het oppervlak van hun kop, overeenkomstig hun ingegraven levensstijl. Zij bezitten twee volledige rugvinnen, de eerste gesteund door zes-tot-negen sterke stekels.

Leden van de familie worden aangetroffen in natuurlijke kustwateren verspreid over de Indische en Stille Oceaan. Een paar soorten zijn er gevangen in de oostelijke Middellandse Zee, die van de Rode Zee via het Suezkanaal gereisd zijn.

De meeste leden van de familie der platkopvissen zijn zeevissen. Ze rusten vaak direct op de zeebedding en begraven zich soms gedeeltelijk in zand of modder. Zij kunnen in een brede waaier van diepten worden gevonden, die zich van diepten van 10 meters aan de rand van het continentaal plat bij diepten van bijna een derde van een kilometer uitstrekken.

Platkopvissen zijn vooral vleesetend, zich voedend met kleine vissen en schaaldieren. Zij liggen in het zand begraven en te wachten, met slechts hun ogen boven het zand uitstekend. Wanneer de voorziene prooi voor de bek zwemt, wordt deze snel overrompelt in de grote bek van de platkopvis.

Er is actieve commerciële visserij ten behoeve van leden van de familie, vooral in oostelijke landen. In Japan zijn sommige soorten het onderwerp van experimentele aquacultuurprogramma's.

De volgende geslachten zijn ingedeeld in de familie:

• Ambiserrula Imamura, 1996
• Cociella Whitley, 1940
• Cymbacephalus Fowler, 1938
• Elates Jordan & Seale, 1907
• Eurycephalus
• Grammoplites Fowler, 1904
• Inegocia Jordan & Thompson, 1913
• Kumococius Matsubara & Ochiai, 1955
• Leviprora Whitley, 1931
• Onigocia Jordan & Thompson, 1913
• Papilloculiceps Fowler & Steinitz, 1956
• Platycephalus Bloch, 1795
• Ratabulus Jordan & Hubbs, 1925
• Rogadius Jordan & Richardson, 1908
• Solitas Imamura, 1996
• Sorsogona Herre, 1934
• Suggrundus Whitley, 1930
• Sunagocia Imamura, 2003
• Thysanophrys Ogilby, 1898

• "Platycephalidae". FishBase. Ed. Rainer Froese and Daniel Pauly. January 2007 version. N.p.: FishBase, 2007.
• Platycephalidae (TSN 167131). Integrated Taxonomic Information System. Accessed on February 21, 2007.
• Myers, P.; R. Espinosa, C. S. Parr, T. Jones, G. S. Hammond, and T. A. Dewey. (2006). Platycephalidae (html). Animal Diversity Web. University of Michigan Museum of Zoology. Retrieved on February 21, 2007.