Huizen in de astrologie

Huizen in de astrologie heeft betrekking op een (gewoonlijk) twaalfvoudige verdeling van de horoscoop die afhankelijk van tijd en plaats is. De huizen in de horoscoop zouden te maken hebben met de verschillende levensgebieden. De plaats waar een planeet staat geeft volgens deze opvatting weer op welk gebied de planeet werkzaam zal zijn. Er zijn verschillende huizensystemen in omloop, waarvan het meest gebruikte waarschijnlijk dat van Placidus is. Niet alle astrologische scholen maken gebruik van een huizensysteem, omdat de interpretatie van de huizen staat of valt met een precieze geboortetijd.^[1]

De indeling van de horoscoop in huizen ontstond op vergelijkbare wijze als de indeling van de 12 tekens van de ecliptica:

1. Tekens: op een jaar tijd volgt de zon een schijnbare baan langs alle 12 tekens van de dierenriem. Hieruit kwam de vierdeling voort op basis van de volgende kardinale punten: de dag- en nachteveningen en de twee zonnewenden die de 4 seizoenen markeerden. Deze vier punten zijn telkens het beginpunt van een nieuw seizoen: Ram op 0 graden voor de lente,^[2] Kreeft op 90 graden^[3] voor de zomer, Weegschaal op 180 graden voor de herfst en Steenbok op 270 graden voor de winter. Elk kwadrant beslaat dan telkens 3 maanden.
2. Huizen: op een dag tijd (24 u) komt de zon op, staat ze in haar hoogste punt, gaat ze onder en staat ze in haar laagste punt. Deze 4 punten markeren de 4 belangrijkste punten van de 12 huizen: de Ascendant (ASC, opkomst van de zon), het Medium Coeli (MC, hoogste punt 's middags), de Descendant (DESC, de zon gaat onder) en het Imum Coeli (IC, laagste punt).

Huis 1 = ASC = de Ascendant

Huis 4 = IC = Imum Coeli (ook: nadir)

Huis 7 = DESC = de Descendant

Huis 10 = MC = Medium Coeli

Zo ontstonden dus eveneens 4 kwadranten die vervolgens werden opgedeeld in 3 huizen elk, waardoor de 12 'huizen' ontstonden. Behalve het 'gelijke huizen-stelsel' zijn deze 12 huizen normaal gezien ongelijk van grootte.

Dit zijn de Latijnse namen van de huizen met hun vertaling, verwante tekens, alsook de betekenissen en associaties die er traditioneel aan verbonden zijn.

In het gelijke huizen systeem is de ecliptica ook verdeeld in twaalf parten van 30 graden, maar de huizen zijn afgemeten in stappen van 30 graden vanaf de graad van de ascendant. Het begint met de ascendant, die de 'cusp' of startpunt van het 1e huis is, dan volgt het tweede huis precies 30 graden verder in de dierenriem, dan het derde huis opnieuw precies 30 graden verder enzovoort.

Dit is het oudste systeem met de 4 kwadranten. Hoewel het wordt toegeschreven aan Porphyrius van Tyrus, werd het systeem voor het eerst beschreven door de 2e-eeuwse astroloog Vettius Valens in het derde boek van zijn compendium over astrologie (ook bekend als 'De Anthologie'). Elk kwadrant van de ecliptica wordt verdeeld in 3 gelijke delen tussen de 4 hoeken.^[4]

Alchabitius, een 10e-eeuws Arabisch astroloog, ontwierp de voorloper van het systeem van Placidus en verving grotendeels dat van Porphirius; het verschil met Placidus is dat de tijd die de ascendant nodig heeft om de meridiaan te bereiken in drie gelijke stukken wordt verdeeld. Het Alchabitius huizensysteem was heel populair voor de introductie van dat van Regiomontanus .

De Eerste verticaal (hoogtecirkel die loodrecht op de meridiaan van een plaats staat) wordt verdeeld in twaalf en deze verdelingen worden geprojecteerd op de ecliptica. Het systeem is genoemd naar Campanus van Novara.

De hemelequator wordt bij Regiomontanus in twaalf stukken verdeeld en deze verdelingen worden geprojecteerd langs grote cirkels die de noordelijke en zuidelijke horizon snijden. Het systeem is genoemd naar het Latijnse pseudoniem van de Duitse astroloog Johann Müller uit Königsberg.

Het systeem van Placidus is in de moderne westerse astrologie het meest gebruikte huizensysteem. Het is gebaseerd op een verdeling van tijd en niet van plaats. De tijd die nodig is voor iedere graad van de ecliptica om van het nadir (IC) naar de ascendant te rijzen, en van de ascendant naar de midhemel (MC), wordt getrisecteerd om de cuspen van huis 2, 3, 11 en 12 te bepalen. De cuspen van huis 8, 9, 5 en 6 liggen daar tegenover. Het Placidus systeem werkt niet goed boven de poolcirkels (bij een latitude groter dan 66° Noord of 66° Zuid), omdat planeten dan geen huis kunnen worden toegewezen op deze geografische breedtes. Dit is zowat de enige tekortkoming van het systeem.

Het Placidus systeem werd voor het eerst omstreeks de 13e eeuw vermeld in Arabische teksten, maar de eerste publicatie dateert uit 1602 en is van de hand van Giovanni Antonii Magini (1555-1617) met zijn boek "Tabulae Primi Mobilis, quas Directionem Vulgo Dicunt". In een campagne tegen de heliocentrische theorie van Copernicus trachtte de Katholieke Kerk Ptolemaeus' geocentrisch systeem te steunen. Om de geloofwaardigheid te verhogen, duidde zij Placidus, een hoogleraar in de wiskunde, aan als auteur van het huizensysteem dat nu als argument tegen het heliocentrisme werd ingezet.

Het huizenstelsel van Walter Koch (1895-1970), een Duits astroloog, is een gecompliceerde versie van die van Placidus. Het is gebaseerd op gelijke verhogingen van rechte klimming voor ieder kwadrant. Het systeem werkt eigenlijk alleen voor breedtes tussen 66 graden Noord en 66 graden Zuid. Het is vooral populair bij astrologen in de Verenigde Staten en in Duitssprekende landen. In Centraal-Europa heeft het concurrentie gekregen van het Krusinski huizensysteem.

Krusinski is een recent huizensysteem uit 1995, gebaseerd op de grote cirkel die door de ascendant en het zenith loopt. Deze cirkel wordt verdeeld in twaalf gelijke delen (1e cusp is de ascendant, 10e cusp is het MC) en de resulterende punten worden vervolgens geprojecteerd op de ecliptica via meridiaancirkels.

De tabellen voor dit huizensysteem werden voor het eerst gepubliceerd in 1995 in Polen. In de Tsjechische Republiek is het ook bekend onder de naam Amphora, waar Milan Píša het introduceerde in een studie van Manilius' "Astronomica" ("Konstelace č. 22" in: "AMPHORA - nový systém astrologických domů" (1997) en in een boekje met de titel "Amphora - algoritmy nového systému domů" (1998)).