Frankriek

Frankriek un de franzöösche Name France koomt van den germaanschen Franken, de een Riek in den tovöör gallischen Deel van den daalgaan Röömschen Riek grünnen. „Franken“ kümt weder uut oorgermaansche *frankon, wat Piek oder Speer heet oder na een anner Versöök dat Woord to verklören „friege Männer“ heet.^[4][5]

Up Arpitaansch heet dat Land ook France, up Basksch Frantzia, up korsisch Francia, Okzitaansch un Katalaansch heet dat Land França, de na de Woordafkumst ook alle met den Franken tohoophangt. De bretoonsche Naam för dat Land is Bro-C’hall, wat van „Gallien “afstammt oder Frañs, dat ook wedder med den Franken tohoophangt.^[6] Up Elsässisch heet dat Land Frànkrich, up westflämmsch Frankrijk, de beide just so as platddütsche Naam dat „Riek van den Franken“ sind.

De Bewoners van den Land heet „Franzosen“ un de Fruundlüde „Franzööschen“ oder „Französinnen“. Up Platt givt dat man ook den oolden Uutdruck „Franschmann/Franzmann“ oder „Franschen/Franzen“ för Mannslüde un „Fransche/Franze“ för Fruunslüde.^[7]

 

De Flach van Frankriek is 632.733,9 km² groot. Dat „franzöösch Moderland“ in Westuropa (France métropolitaine) hett een Flach van 543.939,9 km² un de Form van enen Sösseck. Frankriek is, bloot dat Modderland tellt, de drüddgröttste Staat in in Europa, na Russland un de Ukraine, dat tweedgröttste in Europa med Överseegebeden un dat gröttste Land binnen de Europääsche Unioon. Frankriek beheerscht över 11 Millionen Quadraatkilometer up See, in dree verscheden Ozeanen, de to 97 % in sienen Överseegebeden ligget^[8] Se bild de tweedgröttste exklusive Weerschopszone weltwied.^[9]

De natüürliken Grenzen van’n franschen Moderland bild Strööm un Bargen: de Rhien, de Vogesen un Genfer See in’n Oosten, de Alpen in’n Süüdwesten un de Pyrenäen in’n Süden. Na Noorden hen in’n platten Land givt dat kene natüürliken Grenzen.

Frankriek siene Küsten ligget in’n Süüdoosten an de Middellannsche See, in’n Westen an de Biskay, bi’n Hoorn van de Bretagne na Westnoordwest hen an’e Keltsche See, in’n Noorden an den Engelschen Kanal un de Noordsee.

Frankriek grenzt in’n Süüdwesten an Spanien un Andorra, in’n Südoosten an Monaco un Italien, in’n Oosten an Düütschland un de Swiez un Richte Noordoost hen an Luxemborg un Belgien. Bovendem grenzt Frankriek dör dat Översee-Département Franzöösk-Guayana an Surinam un Brunsilgen un dör de Överseekuntrei Saint-Martin an dat autonoom Land Sint Maarten binnen den Köningriek van den Nedderlannen.

De franzööschen Överseegebe sind unner uplist un ligget in:

• Noordamerika : Saint-Pierre-et-Miquelon ;

• Süüdamerika : Franzöösch-Guayana ;
• Karibik : Guadeloupe, Martinique, Saint-Barthélemy un Saint-Martin ;
• Pazifik: Niekaledonien, Franzöösch Polynesien, Wallis un Futuna un dat Clipperton-Eiland ;
• Indische Ozean : La Réunion un Mayotte, îles Éparses, Kerguelen, dat Archipel des Crozet un de Eilannen Saint-Paul un Amsterdam, de dat Gebeed Terres australes et antarctiques françaises (TAAF) bild ;
• Antartika : Terre Adélie, up dat ook Australien enen Anspröök stellt.

 

 

De europääsche Deel van Frankriek wiest vele topograafsch unnerscheedlike Landschoppen un Gebede.^[10] Grote Dele van den europääschen Landsdeel schuven sik in verscheden tektoonschen Tieden to Bargen rup: eerstmaal de variszischen Bargen uut den laten Paläozoikum, as Laurussia med annern Eerdelen tohoopstödde, so dat sik amorikaansche Massiv in de Bretagne, dat Zentraalmassiv, de Morvan, de Vogesen, de Ardennen un ook de Barge up Korsika rupschoven.^[11] De Barge in den Alpen, Pyrenäen un Jura sind jünger un so ook nich so stark verweddert un afdregen^[11] – de Alpen, de höögste Barggrupp mang de dree, reckt sik bet to den 4.806 Meter hogen Mont Blanc rup, de ook de höögste Barg in Frankriek un Europa is.^[12]

De Barggrupen ümmegeevt verscheden Sedimentbeken, to’n Bispeel dat auquitaansche Beken in’n Süüdoosten un dat Pariser Beken in’n Noorden^[11] – in den lesten ligget verscheden Regionen med sunnerlik fruchtbaren Ackerland, vör al de Hoochflachen ümme Beauce un Brie.^[13] Wege dör de Bargen dör büd to’n Bispeel dat Rhônedaal. ^[11] De Küsten beed vele verscheden Landschoppen, to’n Bispeel hoge Barge, de bet an de Küste langt (Côte d’Azur), Hoogland, dat medenns in Klippen an de Küste end (Côte d'Albâtre) oder ook wiede Sandstränne (Languedoc).^[14]

Veer grote Ströme bestimmt de Landschop in Frankriek: de Loire, de Seine, de Garonne un de Rhône.^[11] Bovento koomt de Maas un de Rhien, Waterwege van europääschen Belang, de man an’n Rand van Frankriek ligget. De eersten veer maket gemeensam rund 62 % van den Afstroomgebeed in den franschen Moderland.^[10]

De Överseegebede, de sik up verscheden Kontinente un Ozeane verdeelt, wiest alle heel verscheden topgraafsche Kennteken. Bet up Franzöösch-Guyana un dat Antarktisgebeed sind alle Gebede Eilannen.^[15] De grote Deel sind vulkaansche Eilannen in Subduktschoonsgebeden (Guadeloupe, Martinique, Saint-Barthélemy un Saint-Martin in den lütten Antillen, de Eilannen Matthew un Hunter in’n Süden van den Eilandbogen van Vanuatu oder de îles Loyauté in Niekaledonien), anner Eilannen formen sik dör Hotspots unner de ozeaansche Köst. (de Archipel in Franzöösch Polynesien, de TAAF, La Réunion, Mayotte, Clipperton), daalsunken Bergmasiive up de kontinentale Köst sind to’n Bispeel Saint-Pierre-et-Miquelon de sik just so as de Appalaches hoogschuven.^[16]

De verscheden Tieden, in de de vulkkanschen Eilannen upkemen, verklöört de verscheden starke Eroschoon. So sind up enigen Eilannen noch stenige Rester van den oolden Vulkanen to seen (Hoogeilanen med oder sunner Korallenreven), of nu inaktive (to’n Bispeel Tahiti, de Eilannen Matthewint Hunter in Niekaledonein, Wallis un Futuna, Mayotte, de Kerguelen), potentschell aktiv (de île de la Possession), oder aktiv sind (up Soufrière up Basse-Terre in Guadeloupe, de Pelée in Martinique, de Piton de la Fournaiseup La Réunion, Mehetia in den Archipel de la Société in Franzöösch Polynesien, de Eilannen Saint-Paul un Amsterdam in den TAAF)^[16]. Up düssen Hoogeinalnnen ligget ook de höögsten Punkte in den franschen Överseegebeden. De enigen Överseegebede de Barge över 2000 m hebbet sind La Réunion (3070,5 m) un Tahiti (de Mont Orohena med 2241 m).

Nie-Kaledonien is besunner mang med den franschen Överseegebenden, denn de Eilandgruppe hangt nich med Vulkanen tophope, man kam wegen de Subduktschoon up un is een Deel van den Mikrokontinent Zeelandia, wat ook de rieken Nickelvörkomen up den Eiland verklöört. De Grand Terre is dat gröttste französche Eiland. De Eilandgruppe ümgevt Korallenreven, de över 1600 km lang sind un so na den Great Barrier Reef, dat dat tweedgröttste Riff weltwied sind.

De Överseegebeed up den Fastland sind Franzöösch-Guyana un de Terre Adèle up Antarktika. Bede sind to enen groten Deel Natuur, de Minschen meest nich anröget hebbet: De Amazonasregenwoold in Guyana un de Ieslandschop in de Antarktis.^[16]

 

Up dat Klima in den franzööschen Modderland nimt dat Azorenhoogdruckgebeed starken Inflood, man ook de Gulfstroom, as up dat överige Westeuropa.^[17]

Dat Klima an de Westküste un Noordwestküste is een Seeklima un streckt sik van Flannern in’n Noorden bet in dat Baskenland in’n Süden Dat aquitaansche Seeklima is wärmer as in’n Noorden .^[18] Dat Klima an’e Noordwestküste is küller as in Aquitanien un de Oostwinde blaast hier ook veel stärker.

Dat Flachland in’n Noorden un dat Pariser Beken sind een Seeklima, up dat’t Landklima al stäker Inflood nimt. In’n Oosten is dat Klima een semikontinentaal Landklima.

 

 

De Inwoners in’t franzöösche Modderland verdeelt sik ungliekmatig. In de Höövdstad Paris leevt sessmaal so vele Minschen as in tweedgröötste Region in’n Land, een Veerdel van ollen franzööschen Studenten leevt in de Höövdstad un meest alle groten Unnernemens hebbet den Sitt in Paris.^[19][20] De Linie, de een twischen Le Havre un Marseille trecken kann, deelt Frankriek in den Oosten, in den lange Tied Buerie de Böverhand hadde, un de Westen in den de Swaarindustrie satt.

Van den Ardennen in’n Noordoosten bet in den franzööschen Süden reckt sik ene Diagonale med ringe Inwonerdicht – de leddige Diagonale (franzöösch Diagonale du vide), in de vergleken wenig Minschen leevt un Weerdschop dat swaar het.^[21]

Na ene lange Tied, in Lüde uut den Land in de Städen flüchten, treckt sied den 1990er Jaren wedder meer Minschen uut den groten Städen weg. De Tabelle unner wiest gröttsten Aire d’attraction (Metrolpoolregionen), Unité urbaine (steedsche Sedeleenheid) un Gemenen (franzöösch comunes):

Dat franzöösche Moderland sett sik uut velen verscheden Landschoppen tohoop, med Plattland för de Buerie oder Woold, Bargkeden, Middelbargen, Küsten un Däler. De Överseegebede wiest ene grote Aardenveefoold, besunners de Woold van Franzöösch Guyana oder de Eilanden van Neekaledonien up de vele endeemsche Aarden leevt.^[23] Frankriek is dat wooldriekst Land in Westeuropa; 31 % van den franzööschen Modderland bedeckt Woold. De Woold sett sik to uu 67 % de Loovwoold, 21 % uut Nadelwoold un to 12 % uut Mischwoold tohoop.^[24] Fuchtgebede, de maal een Veerdel van dat Land bedecken, sind sied den 19. jaarhunderd stark torüchgaan.^[25]

• Landschoppen in Frankriek
•  
  De Loire bi Montsoreau, Val de Loire.
•  
  Klippen van Étretat, Normandie.
•  
  Lac des Perches, Vogesen, Elsass
•  
  Châtenois, Elsass
•  
  Bargtopp van Dru, Haute-Savoie.
•  
  Dat Dörp Usson, Zentraalmassiv.
•  
  Bargstroom, Haute-Maurienne.
•  
  Lavennelfeld, Provence.
•  
  Fuchtgebeed bi Marais poitevin.
•  
  Calanques de Piana, Korsika.
•  
  De Strand bi Sainte-Anne, Guadeloupe.
•  
  Troopsche Regenwoold, Guyana.
•  
  De Cook-Gletscher, Kerguelen.
•  
  Dune du Pilat in Nouvelle-Aquitaine.
•  
  De Pointe du Van, in de Bretagne.
•  
  Calanque des Pierres-Tombées Cassis.
•  
  Savanne bi Niaouli, Neekaledonien

 

→ Kiek ook bi: Spraken in Frankriek

De Amtsspraak is Franzöösch un ook de Spraak, de meest alle in’n Land spreekt. Se is sied 1992 offitschell „la langue la République“ (plattdüütsch Sprake van de Republik). Frankriek is dat franschsprakige Land med den tweedmeesten Sprekers, up den eersten Platz liggt de Demokraatsche Republik Kongo.^[26] In de Organisation internationale la francophonie (Frankphonie) wakrt Frankriek med franschsprakigen Länner tohope un versöcht datFranzöösche weltwied wedder meer Belang to geven.

De Académie française, de up dat Jaar 1634 trorüggeet, is ene Organisatschoon, de för de fransche Sprake Stütt givt un versöcht sunnerlik engelsche Leenwöör buten dat Franzöösche to hoolden.^[27][28][29]

Dat gifft bannig vele Dialekten un Spraken in Frankriek. In Süden, na Middellannsche See hen, wärd ok Okzitaansch küürt, wat en romaansch Spraak is. In de Bretagne snackt se ook Bretoonsch, wat ene keltsche Spraak is. In’t Elsass snackt se Elsässerdüütsch, wat en hoochdüütschen Dialekt is un to’n Nederalemannisch tellt. Up dat Eiland Korsika wärd Koors’sch snackt, un heel in d’ Südwesten leven Basken, de Basksch snacken. In’n Noordoosten bi de Stadt Dünkerk, driekt an de Grenze to Belgien, leven Flamen, de en nedderlandsch Dialekt küürt. Frankriek bedrivt ene aktive Spraakpolitik för dat Franzöösche, wieldess anner Spraken keen Stüüt kriegen, wat Regionaal- un Minnerheidenspraken in den Land schaad.^[30] Na Bernard Cerquiglini (1999) givt dat in Frankriek noch 75 anner Spraken, Regionaalspraken, Spraken van Migranten un Dialekte uut den franzööschen Överseeterritorien tohoop tellt.^[31] Regionaalspraken sind kene Amtsspraken, de Artikel 75-1 in de fransche Verfatung achtet Spraken bloot symboolsch as een Arv, dat to Frankriek höört.

In Frankriek hett dat bis to Franzöösche Revolutschoon jümmers ne Monarkie geben. Nadem 1870 Republikaners Bobenhand kregen hett, gifft dat nu eene Republik in Frankriek. Siet 1958 hett Präsident van Frankriek böberste exekutive Gewalt.

 

De eersten Minschen leven sied de Ooldsteenstied in den Gebeed, dat vandage Frankriek is; de öldsten Sporen sind wat bi 1,8 Millionen Jaren oold.^[32] In Frankriek ligget verscheden wichtige uutsmückt un bemaalt Hölen uut de Ooldsteenstied, daar mang de Höle van Lascaux (In de Dordonge, rund 20.000 Jare oold) un de Höle van Chauver (bi Pont d’Arc rund 38 jaren oold).^[32][33]

Vör rund 7000 Jaren in Westeuropa de Buerie up un de Jungsteentied beginnt.^[34] Vör rund dree bet veerdusend Jaren find sik de eersten Sporen för Metall in Europa, eerst Kopper un Bronze läter ook Iesen.^[35]

600 v. Chr. gründ Greken uut Phokaia in Lüttasien an de middelandsche Küste de Stad Marseille.^[36] In de glieke Tied trocken verscheden keltsche Völker in dat fransche Gebeed, man se beheerschen eerst ümme 400 oder 300 v. Chr heel dat Land.^[37] Ümme de Tied kümt ook de Begreep Gallien dat eerste Maal as ooldgreeksch Γαλατία Galatía up un betekent de keltschen Gebede twischen Rhien, Pyrenäen, Atlantik un Middellansche See.^[38] Annerster as Cäsar, dat in sienen Wark De Bello Gallica vertellt, was düt groot Gebeed man een Mosaik uut velen verschen Völker, de Buere un Hannel driven, in Städen leven un groot künstlersch Könen un Weten in’t Handwark wiesen.^[39]

Van 125 v. Chr an, verövert de röömsche Republik den Süden van Gallien un gründ de Städe Aix-en-Provence, Toulouse un Narbonne.^[40] Uplest verövert Gaius Julius Cäsar 58 v. Chr heel Gallien. De nie innomen Gebede deelt Kaiser Augustus in niegen Provinzen, daar mang veer de sik ruugweg med den franschen Moderland vandage deckt: Gallia narbonensis in’n Süden, Gallia Aquitana in’n Süüdoosten,Gallia Lugdunensis in de Midde un Gallia Belgica in’n Noorden. ^[41] Vele niege Städe werden gründ, to’n Bispeel Lyon 43 v. Chr..^[41]

Van den 3. Jaarhunderd n. Chr. an dringt germaansche Stämme över den Limes na Gallien in.^[42] De röömsche Macht konnte de Stamme eerstmaal betwingen un n de eerste Halve van den 4. Jaarhunderd hadde de röömsche Provinz Gallien noch een Maal ene Tied lang Frede.^[43] As in de twede Halve van den 4. Jaarhunderd wedder meer germaansche Stämme na Gallien indrüngen un läter de germaanschen Vandalen, Sueben, un de Alanen den Rhien övertweren un bet up dat ibeersche Halveinalnd trocken güng de röömsche Macht jümmerto sträker daal.^[44] In de Midde van den 5. Jaarhunnerd trocken de Alamannen un Franken in dat Land un brochten de Römers in’n Noordoosten van Gallien in de Berdouille.^[44]

In den franschen Överseegebeden het in de Tied in Franzöösch-Guayanna Jägers un Sammlers leevt; up Saint-Pierre-et-Miquelon leven Paläoeskimo;^[45] Guandeloupe bewonen amerindsche Völker; ^[46] de eersten Minschen up Niekaledonien un Wallis un Futuna kemen daar vör rund 5.000 Jaren an, de eerste Kultuur weren de Lapita, de in den eersten Jaardusend v. Chr de Hoogteid hadden: in den annern Territorien schient to Tied noch kene Minschen to leven.

 

 

 

e de hillige Remigius van Reims den frankschen Köning Chlodwig I. den 24. Dezember 496 döpe, verbinne dat de christlike Kark un dat Frankriek in ene Allianz, so dat Chlodwig grote Deele van Gallien bet 500 verövern konn.^[47] Dat sik dat gallo-röömsche Arve, germaanschen Bruuk un Christendom verbind, bruuk lange Tied to een to versmölten: de Franken weren in de Oorsprung een kiregersch Stamm, de röömschen Gesette un christliken Prinzipien wied darvun af.^[48] Wiels de Städen in de Tied daalgüngen breed sik dat Christendoomup·n Lanne uut un Klööster worden gründ.^[48] De Merowingers, de Dynastie van Chlodwig I., konn sik bet 751 an de Macht hoolden, as Pepin de Korte Frankenkönig worde un de Karolingers begünnre.^[49]

Verfaten is demokraatsch un heft en Präsident. Dat Land is vanwegen Verwaltung updeelt in 26 Regionen un 100 Départements.

1. ↑ CFP-Franc(deelwiese in Översee)
2. ↑ Constitution du 4 octobre 1958. (gouv.fr [afropen an’n 11. Mai 2021]). 
3. ↑ World Economic Outlook Database October 2019. Afropen an’n 11. Mai 2021. 
4. ↑ frank | Etymology of frank by etymonline. Afropen an’n 8. Juni 2024 (engelsch). 
5. ↑ Tarassuk, Leonid; Blair, Clau(1982). The Complete Encyclopedia of Arms and Weapons: the most comprehensive reference work ever published on arms and armor from prehistoric times to the present with over 1,250 illustrations. Simon & Schuster. p. 186. ISBN 978-0-671-42257-8. Retrieved 5 July 2011.
6. ↑ Conroy, Joseph, and Joseph F. Conroy. Breton-English/English-Breton: dictionary and phrasebook. Hippocrene Books, 1997. Page 38.
7. ↑ Frantse, WWb: Digitale Uutgave in’n Wöördebooknett van den Trier Center for Digital Humanities, afropen den , In: Westfälisches Wörterbuch (WWb) 2, bearbeed van , Kolumn 850. Heruutgeven van de Kommission für Mundart- und Namenforschung van den Landschaftsverband Westfalen-Lippe. Kiel/Hamborg: Wachholtz Verlag . ISBN 978-3-529-04610-0 (hoogdüütsch) Frantsōse, WWb: Digitale Uutgave in’n Wöördebooknett van den Trier Center for Digital Humanities, afropen den 07.06.2024, In: Westfälisches Wörterbuch (WWb) 2, bearbeed van , Kolumn 850. Heruutgeven van de Kommission für Mundart- und Namenforschung van den Landschaftsverband Westfalen-Lippe. Kiel/Hamborg: Wachholtz Verlag . ISBN 978-3-529-04610-0 (hoogdüütsch)
8. ↑ La Polynésie : La mer, source de vie et d’énergie - Le Grenelle Environnement. 12. September 2012, afropen an’n 11. Juni 2024. 
9. ↑ Quelle puissance la France tire-t-elle de son espace maritime ? 14. Juli 2018, afropen an’n 11. Juni 2024 (franzöösch). 
10. ↑ ^{a b} Vincent Adoumié, Christian Daudel, Didier Doix, Jean-Michel Escarras et Catherine Jean: Géographie de la France. Paris, Hachette, 2007, S. 38-39.
11. ↑ ^{a b c d e} Vincent Adoumié, Christian Daudel, Didier Doix, Jean-Michel Escarras et Catherine Jean: Géographie de la France. Paris, Hachette, 2007, S. 39.
12. ↑ INFOGRAPHIE. Le mont Blanc a perdu plus de deux mètres en deux ans et culmine désormais à 4 805,59 mètres. 5. Oktober 2023, afropen an’n 10. Juni 2024 (fr-FR). 
13. ↑ Vincent Adoumié, Christian Daudel, Didier Doix, Jean-Michel Escarras et Catherine Jean: Géographie de la France. Paris, Hachette, 2007, S. 178.
14. ↑ Vincent Adoumié, Christian Daudel, Didier Doix, Jean-Michel Escarras et Catherine Jean: Géographie de la France. Paris, Hachette, 2007, S. 41-42.
15. ↑ {{{titel}}}. Afropen an’n 11. Juni 2024. 
16. ↑ ^{a b c} Pol Guennoc, Pierre Nehlig et Walter Roest, « Diversité géodynamique de l'outre-mer français » Géosciences, 2011, S. 18-21.
17. ↑ questions sur le climat - ocean. 25. März 2010, afropen an’n 10. Juni 2024. 
18. ↑ Bulletin du Centre d’études et de recherche scientifiques, volume 11, aperçu en ligne.
19. ↑ Daniel Noin: L'espace français, In: Armand Colin (Ruutgever): Cursus, Paris, 1995, ISBN 978-2-200-21638-2.
20. ↑ Insee - -. 9. November 2013, afropen an’n 8. Juni 2024. 
21. ↑ [https://web.archive.org/web/20110408123439/https://histoire-geographie.ac-dijon.fr/SIG/Carto/carte/Pedago/France/France4.htm Les dynamiques de l'espace fran�ais (4).] 8. April 2011, afropen an’n 10. Juni 2024. 
22. ↑ Insee, Populations légales 2017 des communes France hors Mayotte (consulté le 28 février 2020).
23. ↑ Institut français de l'environnement, L'environnement en France, Paris, La Découverte, 1998 (ISBN 978-2-7071-2894-2 et 2-7071-2894-5, LCCN 99172330), p. 110.
24. ↑ La forêt en France métropolitaine Archiv », sur Institut national de l'information géographique et forestière (consulté le 14 juin 2020).
25. ↑ Morgane Thimel, « En France, plus des deux tiers des zones humides ont disparu », Basta Mag
26. ↑ « Le français, enjeu du xxie siècle »(Archive.org • Wikiwix • Archive.is • Google • Que faire ?) [PDF], sur Organisation internationale de la francophonie, 20 mars 2009.
27. ↑ La communication institutionnelle en langue française | Académie française. Afropen an’n 7. Juni 2024. 
28. ↑ Pourquoi s’inquiéter du franglais ? 16. Februar 2022, afropen an’n 7. Juni 2024 (franzöösch). 
29. ↑ L'Académie française dénonce la dérive anglophone des collectivités. 3. September 2022, afropen an’n 7. Juni 2024 (franzöösch). 
30. ↑ [https://www.axl.cefan.ulaval.ca/europe/france-2politik_francais.htm France: 2) politique linguistique du fran�ais.] Afropen an’n 7. Juni 2024. 
31. ↑ Langue française et langues France. 22. Mai 2024, afropen an’n 7. Juni 2024 (fr-FR). 
32. ↑ ^{a b} Jean Carpentier, François Lebrun, Alain Tranoy, Élisabeth Carpentier et Jean-Marie Mayeur: Histoire de France , Paris, Points Seuil, 2000, S. 17.
33. ↑ https://www.lascaux.culture.fr/index.php?Bild=04_06.xml
34. ↑ Jean Carpentier, François Lebrun, Alain Tranoy, Élisabeth Carpentier et Jean-Marie Mayeur: Histoire de France , Paris, Points Seuil, 2000, S. 18.
35. ↑ Jean Carpentier, François Lebrun, Alain Tranoy, Élisabeth Carpentier et Jean-Marie Mayeur: Histoire de France , Paris, Points Seuil, 2000, S. 20-24.
36. ↑ Jean Carpentier, François Lebrun, Alain Tranoy, Élisabeth Carpentier et Jean-Marie Mayeur: Histoire de France , Paris, Points Seuil, 2000, S. 25.
37. ↑ Jean Carpentier, François Lebrun, Alain Tranoy, Élisabeth Carpentier et Jean-Marie Mayeur: Histoire de France , Paris, Points Seuil, 2000, S. 29.
38. ↑ Jean Carpentier, François Lebrun, Alain Tranoy, Élisabeth Carpentier et Jean-Marie Mayeur: Histoire de France , Paris, Points Seuil, 2000, S. 28.
39. ↑ Vörlaag:Lien web.
40. ↑ Jean Carpentier, François Lebrun, Alain Tranoy, Élisabeth Carpentier et Jean-Marie Mayeur: Histoire de France , Paris, Points Seuil, 2000, S. 41-42.
41. ↑ ^{a b} Jean Carpentier, François Lebrun, Alain Tranoy, Élisabeth Carpentier et Jean-Marie Mayeur: Histoire de France , Paris, Points Seuil, 2000, S. 53-55.
42. ↑ Jean Carpentier, François Lebrun, Alain Tranoy, Élisabeth Carpentier et Jean-Marie Mayeur: Histoire de France , Paris, Points Seuil, 2000, S. 66-67.
43. ↑ Jean Carpentier, François Lebrun, Alain Tranoy, Élisabeth Carpentier et Jean-Marie Mayeur: Histoire de France , Paris, Points Seuil, 2000, S. 79-82.
44. ↑ ^{a b} Jean Carpentier, François Lebrun, Alain Tranoy, Élisabeth Carpentier et Jean-Marie Mayeur: Histoire de France , Paris, Points Seuil, 2000, S. 84-88.
45. ↑ https://www.arche-musee-et-archives.net/fr/22-la-prehistoire.html
46. ↑ Siegel et al, Analyse préliminaire de prélèvements sédimentaires en provenance de Marie-Galante. Bilan scientifique 2006-2008. Service régional de l’archéologie Guadeloupe- Saint-Martin – Saint-Barthélemy 2009.
47. ↑ Jean Carpentier, François Lebrun, Alain Tranoy, Élisabeth Carpentier et Jean-Marie Mayeur: Histoire de France , Paris, Points Seuil, 2000, S. 89-90.
48. ↑ ^{a b} Jean Carpentier, François Lebrun, Alain Tranoy, Élisabeth Carpentier et Jean-Marie Mayeur: Histoire de France , Paris, Points Seuil, 2000, S. 92-94.
49. ↑ Jean Carpentier, François Lebrun, Alain Tranoy, Élisabeth Carpentier et Jean-Marie Mayeur: Histoire de France , Paris, Points Seuil, 2000, S. 98.

 

Staten in de NATO

Albanien  Albanien | Belgien  Belgien | Bulgarien  Bulgarien | Danemark  Däänmark | Düütschland  Düütschland | Eestland  Eestland | Finnland  Finnland | Frankriek  Frankriek | Grekenland  Grekenland | Iesland  Iesland | Italien  Italien | Kanada  Kanada | Kroatien  Kroatien | Lettland  Lettland | Litauen  Litauen | Luxemborg  Luxemborg | Montenegro  Montenegro | Nedderlannen (Europa)  Nedderlannen | Noordmakedonien  Noordmakedonien | Norwegen  Norwegen | Polen  Polen | Portugal  Portugal | Rumänien  Rumänien | Slowakei  Slowakei | Slowenien  Slowenien | Spanien  Spanien | Sweden  Sweden | Tschechien  Tschechien | Törkie  Törkie | Ungarn  Ungarn | Vereenigt Königriek  Vereenigt Königriek | Vereenigte Staaten  Vereenigte Staaten