Daytona 500 jest wyjątkowa także ze względu na specjalne reguły i przepisy, które obowiązują wyłącznie w trakcie wyścigu na Florydzie. Różnice zaczynają się już w kwalifikacjach. Przez lata niektóre jego elementy uległy zmianie, ale struktura samych kwalifikacji pozostała niezmieniona.
Kwalifikacje:
Wszystko zaczyna się w niedzielę, tydzień przed zawodami. Pierwszy rząd (dwa miejsca) są do zdobycia w trakcie sesji kwalifikacyjnej Coors Light Pole. Do 2014 roku każdy zawodnik miał dwa pełne okrążenia, aby uzyskać jak najwyższą średnią prędkość. Od 2015 roku zawodnicy zostali podzieleni na dwie grupy (według losowanych parzystych i nieparzystych numerów). Zawodnicy z obu grup mają po 5 minut na uzyskanie swojego rezultatu w dowolnym momencie sesji. Po 10 minutowej przerwie na tor wyjadą już tylko 24 najszybsze auta z obu grup. Do kolejnej 5-minutowej sesji awansuje już tylko najszybszych 12 zawodników, których ponownie mają 5 minut na uzyskanie swojego rezultatu. W ten sposób dwa pierwsze miejsca zostają zajęte przez dwóch najszybszych zawodników.
fot. NASCAR
W czwartek przed wyścigiem zaczynają się tzw. Duels (obecnie Budweiser Duels), które są w rzeczywistości dwoma osobnymi wyścigami o długości 150 mil każdy. Wyniki obu z nich decydują o ustawieniu na starcie reszty zawodników. Jest jednak jeszcze jedna reguła obowiązująca w Duels. O kolejności i udziale w jednym albo drugim wyścigu decyduje prędkość jaką uzyskało się w trakcie niedzielnej sesji kwalifikacyjnej. Dodatkowo zawodnicy są grupowani pomiędzy Duels w zależności czy pozycja, którą uzyskali w kwalifikacjach miała numer nieparzysty lub parzysty. Zawodnicy z pierwszej grupy (pozycje nieparzyste - wyścig I) walczą o ustawienie na linii wewnętrznej, zaś z drugiej grupy (pozycje parzyste - wyścig II) na linii zewnętrznej. Najlepszych piętnastu kierowców z każdego wyścigu Duels tworzy listę startową od pozycji 3 do 32.
Prędkość w Duels jednak nadal ma znacznie. Cztery kolejne pozycje startowe do Daytona 500 (33-36) przeznaczone są dla najszybszych kierowców, którzy nie zmieścili się w czołowych piętnastkach. Ta opcja stanowi szansę dla tych kierowców, którzy byli szybcy podczas wyścigu, ale ich samochody uległy awarii lub zniszczeniu.
fot. NASCAR
Ostatnie 6 miejsc przeznaczone jest dla zawodników, którzy nie dostali się do wyścigu w poprzednich trybach. Kwalifikują się oni na podstawie zdobytych w zeszłym sezonie punktów w klasyfikacji generalnej NASCAR Sprint Cup Series. Właśnie według wartości punktowej (od najwyższej do najniższej) zostaną oni ustawieni na linii startu wyścigu Daytona 500. Reguła ta nie obowiązuje w przypadku zawodników, którzy zmienili w trakcie zimowej przerwy swój zespół.
Mimo tego, że jest aż tyle możliwości wejścia do wyścigu, liczba zawodników chętnych do udziału powoduje, że nie wszyscy mogą stanąć w niedzielne lutowe popołudnie na starcie Daytona 500.
Wyścig:
Wyścig rozgrywany jest na odcinku 500 mil, które w Daytonie oznaczają 200 okrążeń. Szczególny jest fakt, że sam wyścig odbywa się zawsze w lutym. Od 1971 roku była to niedziela poprzedzająca trzeci poniedziałek tygodnia. Od 2012 roku zwyczajową datę przesunięto o jeden tydzień do przodu, ze względu na lepsze warunki pogodowe panujące w tym okresie na Florydzie. Chociaż i to nie obroniło organizatorów przed opóźnieniami. W tym roku wyścig został przerwany na 6 godzin z powodu deszczu i dwóch ostrzeżeń o tornadach.
W trakcie zmagań, kierowcy mogą korzystać z pit-stopów, gdzie możliwa jest zmiana opon i dotankowanie samochodów. Najczęściej ma to miejsce, gdy na torze pojawia się safety car, ale zjazdy możliwe są tylko w momencie informacji o otwarciu alei serwisowej. W trakcie wyścigu najważniejsze są cztery flagi. Żółta ostrzega przed niebezpieczeństwem na torze, zielona zapowiada restart wyścigu od linii startu-mety, biała, że zawodnicy wjechali na ostatnie okrążenie i oczywiście czarno-biała szachownica, która kończy wyścig.
