Фронтиспис на книгата „Географска распространетост на животните“ од Алфред Расел Волес
Биогеографијата — научна дисциплина која ги изучува закономерностите на географското распространување на растенијата, животните и микробите, а исто така и за карактерот на флората и фауната на определени територии. Според ова, биогеографијата се дели на фитогеографија, зоогеографија и географија на микробиоценозите.Организмите и биолошките заедници честопати се разликуваат во редовна форма заедно со географските градиенти на географската ширина, височината, изолацијата и областа на живеалиштата.[1] Фитогеографијата е гранка на биогеографијата која ја проучува дистрибуцијата на растенијата. Зоогеографијата е гранка која ја проучува дистрибуцијата на животни. Микогеографијата е гранка која ја проучува дистрибуцијата на габи, како што се печурките.
Познавањето на просторната варијација во бројот и видовите организми е исто толку важно за нас денес, колку што беше важно за нашите рани човечки предци, бидејќи се прилагодуваме на хетерогени, но географски предвидливи средини. Биогеографијата е интегративно поле на истражување кое обединува концепти и информации од екологијата, еволутивната биологија, таксономијата, геологијата, физичката географија, палеонтологијата и климатологијата.[2][3] Неколку истражувачи сметаат дека биогеографијата може да се сфати само како севкупност на фито- и зоогеографијата, додека други − дека таа ги изучува општите географски закономерности на живиот свет на Земјата.
