Lou

D'Lou ass d'Schuel vu jonken Eechebeem (fr: taillis de chêne; de: Eichenniederwald). E Bësch vu jonken Eechebeem gëtt als "Louheck" bezeechent. Fréier ass d'Lou als Gierfstoff bei der Fabrikatioun vu Lieder benotzt ginn.

Zu Lëtzebuerg, besonnesch am Éislek, huet e groussen Deel vun de Lafbëscher aus Louhecke bestanen: meeschtens louche s'an den Häng. Ëm 1900 hunn d'Louhecken nach hei eng Fläch vun 25.725 ha bedeckt.

D'Lou ass geschlass ginn. Dorënner huet ee verstan, datt d'Schuel vun de Beem mat engem besonneschen Handwierksgeschier, dem Louschlëssel, am Doloun lassgeléist ginn ass. Dës Operatioun ass als schläisse bezeechent ginn. Et war eng haart Aarbecht. De Proprietär krut d'Lou an d'Doléiner d'Holz.

D'Lou ass net nëmmen an de Lëtzebuerger Gierwereie benotzt ginn (66 Gierwereien ass et am Joer 1811 ginn), mä se gouf och exportéiert, op Eisebunnswagonen, haaptsächlech vun Ettelbréck aus.

D'Lou huet vum Ufank vum 20. Joerhonnert un d'Konkurrenz vun der Schuel vun de Quebrachobeem (Schinopsis lorentzii) aus Südamerika ze spiere kritt. An duerno sinn ëmmer méi cheemesch Salzer bei der Liederfabrikatioun benotzt ginn. 1947 goufen nach 7.810 Tonne Lou produzéiert, 1969 waren et der nach just 484. 1991 war mat 65 Tonnen en éischten Déifstand, bis 2003 ass d'Produktioun dann erëm bis ongeféier 200 Tonnen eropgaangen.^[1]