tu

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /tuː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: tu — morphologica: tu

Notatio

← Protindeuropaee *tu-

Pronomen

tū, tŭī (sing.; plur. vos)

√ Pronomen secundae personae.

Declinatio

c.	sing.	plur.
nom.	tū	vōs	I
gen.	tuī	vestrī vestrum	II
dat.	tibi	vōbīs	III
acc.	tē	vōs	IV
abl.	tē	vōbīs	VI
voc.	tū	vōs	V

Translationes

Pronomen	dilatare ▼

Pronomen	collabi ▲

Bengale: তুমি (bn) ‎(tumi)

Bohemice: ty (cs)

Catalane: tu (ca)

Croate: ti (hr)

Cuchane: twe, tuwe

Extrematurane: tú (ext)

Germanice: du (de)

Francogallice: tu (fr)

Germanica Antiqua: þu (goh)

Germanica Media: du (gmh)

Graeca Antiqua: σύ (grc) ‎(sý)

Neograece: εσύ (el) ‎(esý)

Gallaice: ti (gl)

Italice: tu (it)

Lusitane: tu (pt), você (pt)

Hetthaee: zik (hit)

Hispanice: tú (es)

Hungarice: te (hu)

Iudaeohispanice: tu (lad)

Luxemburgice: du (lb)

Nordica Antiqua: þú (non)

Polonice: ty (pl)

Punice: 𐤀𐤕‎‎ (phn)

Ruthenice: ты (ru) ‎(ty)

Salamaece: tú

Scotice: ye (sco)

Turcice: sen (tr)

Sinice: 你 (zh)

Slavica Antiqua: тъі (cu) ‎(tŭi)

Sumerian: za (sux)

Turfanice: tu

Umbre: tu

Loci

Latinitas Romana

saec. VI. a.C.n.

Inscriptio “Duenos”:
𐌍𐌄𐌉𐌕𐌄𐌃𐌄𐌍𐌃𐌏 𐌂𐌏𐌔𐌌𐌉𐌔 𐌖𐌉𐌓𐌂𐌏 𐌔𐌉𐌄𐌃

nei ted endo cosmis virco sied

Discretiva

tu dictio est in variis linguis:

Formae affines

Germanice

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
tu	prima singularis	praesens	activa	indicativus	tun
tu	secunda singularis	praesens	activa	imperativus	tun

Appellatio pronuntiatusque

tu

API: [tuː]