tractaturus

Latine

API: /trak.taːˈtuːrus/

Syllabificatio phonetica: trac·tā·tū·rus — morphologica: tractat-ur-us

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Casu	Verbum
tractātūrus	—	futurum	activa	participium	nominativo	tractō (tractāre)

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class. (55 a.C.n. / 699 a.u.)

Verum ut aliquando ad causas deducamus illum, quem constituimus, et eas quidem, in quibus plusculum negoti est, iudiciorum atque litium - riserit aliquis fortasse hoc praeceptum; est enim non tam acutum quam necessarium magisque monitoris non fatui quam eruditi magistri - hoc ei primum praecipiemus, quascumque causas erit tractaturus, ut eas diligenter penitusque cognoscat. —De oratore Ciceronis ^[1]^[2]

saec. I. (ca. 90–96 p.C.n.)

Altercationis praecepta poterant videri tunc inchoanda cum omnia quae ad continuam orationem pertinent peregissem: nam est usus eius ordine ultimus; sed cum sit posita in sola inventione neque habere dispositionem possit nec elocutionis ornamenta magnopere desideret aut circa memoriam et pronuntiationem laboret, prius quam secundam quinque partium hanc quae tota ex prima pendet tractaturus non alieno loco videor. Quam scriptores alii fortasse ideo reliquerunt quia satis ceteris praeceptis in hanc quoque videbatur esse prospectum. —Institutio oratoria Quintiliani ^[3]^[2]

Fontes

↑ ^1.0 ^1.1 Marcus Tullius Cicero - De oratore. (The Latin Library): Liber secundus. XXIV. [99] — tractaturus
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: tractaturus.
↑ ^3.0 ^3.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber sextus, IV. De altercatione. [1] — tractaturus