monebatur
monebatur dictio est in variis linguis: |
Formae affines
+/-Proprietates grammaticales
+/-Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
---|---|---|---|---|---|
monēbātur | tertia singularis | imperfectum | passiva | indicativus | moneō (monēre) |
Appellatio pronuntiatusque
+/-API: /moneːˈbaːtur/ (classice) - Syllabificatio phonetica: mo·nē·bā·tur — morphologica: mon-ebatur
Loci
+/-M. Tullius Cicero -106…-43 |
C. Suetonius Tranquillus ca. 70-150 |
Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430 |
||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana
Latinitas postclassica
- ↑ Marcus Tullius Cicero - In C. Verrem actio secunda. (Universitas Turicensis): Liber secundus. 40 — monebatur
- ↑ 2.0 2.1 Gaius Suetonius Tranquillus - De vita Caesarum libri VIII. (Bibliotheca Augustana): Liber tertius. Tiberius. XIV. [3] — monebatur
- ↑ 3.0 3.1 3.2 Vicicitatio: monebatur.
- ↑ 4.0 4.1 Aurelius Augustinus Hipponensis, De nuptiis et concupiscentia. (Universitas Turicensis): Liber secundus. Caput 59 — monebatur
- ↑ Marcus Tullius Cicero - De fato. (The Latin Library): 3 [5] — monebatur