Seriphos

 

Seriphos est insula Cycladum occidentalium, a Siphno 14 km in boreo-occidentem, a Cythno 13 km in meridiem et fere 40 km a Melo in septentriones versus sita. Plures insulae parvae saxosae (Seriphopula, Piperium, Bus et aliae) Seriphum circumdant.

Longitudo insulae maxima a promunturio austro-occidentali Cyclopis (Ακροτιριο Κύκλωπας) usque ad boreo-orientem est 13 km, latituto maxima a boreo-occidente usque ad austro-orientem circiter 10 km. Litus numerosis sinibus parvis et - a meridie - tribus sinibus magnis nominibus Calon Ampelium ("Vinea pulchra", Καλό Αμπέλι), Cutalas (Κουταλάς) et Libadium ("Pratum", Λιβάδι) formatur. Ab austro-occidente usque ad boreo-orientem insulae montes patent, qui media in insula usque ad 585 m surgunt (mons Trulos, Τρούλος).

Secundum mythologiam Graecam arca, qua Danaë cum Perseo a patre Acrisio inclusa erat, hanc ad insulam Dictyis retibus piscata advecta est. Posrea cum Polydectes, qui tum insulam regebat, Danaen vi ducere uxorem voluit, a Perseo, qui caput Medusae invenerat, in lapidem cum ceteris incolis versus est^[1]. Poetae enim comicae insulas in quibus nihil nisi lapides saxaque inveniebantur ita a Gorgonis capite mutatas esse iocose dicebant^[2].

 

Prima hominum vestigia iam ab Aetate Aenea (a sic dicta Cultura Cycladum) repetunt. Saeculo septimo Aeoles e Thessalia et Iones Athenis oriundi sedes collocaverunt. Bellis Persicis (saeculo quinto Seriphos inter paucas civitates erat, quae Xerxi regi Persiae se opposuerunt^[3], bellis confectis Seriphos foedus Delium ingressa est. Postea Macedonibus et domui Ptolemaicae subiecta, denique pars Imperii Romani facta est (146 a.C.n.).

Post quartam expeditionem sacram Seriphos anno 1207 a Marco Sanudo in Ducatum Archipelagum inserta est. Venetiani metallorum cupidi multa milia servorum in fodinis laboribus se frangere coegerunt.

Anno 1537 Chair ad-Din Barbarossa Seriphum occupavit. Metallorum opera finita sunt, insula cum Ducatu Archipelagi Ioseph Nasi, Iudeo converso Lusitanico, pro meritis a sultano Selimo II delata est. Annis 1770–1774 seditionis Orlovianae causa Russica, anno 1821 denuo Ottomanica, anno 1829 demum una cum aliis insulis Cycladum Graeca facta est.

Ab anno 1861 in insula austro-occidentali prope Magnum Libadium et Cutalas metalla obtineri coepta sunt, numerus incolarum cito accrevit. Ultimae foderae anno 1965 clausae sunt. Ascensus metallis imponendis et casae eorum, qui opera fecerunt, monumentum culturale declarata sunt.

Monasterium monachorum nomine Taxiarches ("Archangeli", Μονή των Ταξιαρχών) anno 1572 prope vicum Galanium conditum est. Cum monasterium fundo ac divitiis notum piratis obnoxium fuisset, moeniis quattuor metris instructum est, quibus sunt fenestrae ad tormenta mittenda et unicus aditus castro simile. Anno 1617 schola monasterii condita est. Usque ad saeculum undevicesimum exeuntem monasterium insulae locus medius rerum religiosarum, paedagogarum et oeconomicarum fuit. Monasterium archangelis (Graece Ταξιάρχες) Michaeli et Gabrieli dedicatum est, quorum icones e Cypro esse putantur quique insulae patroni sunt. Tectorium ecclesiae pugnam archangeli Michaelis contra draconem demonstrans partim statu originali conservatum est. Anno 1909 in monasterio bibliotheca condita est.

• Strabo, libro decimo Geographicorum quinto capite 10

• J. Theodore Bent, The Cyclades, or Life Among the Insular Greeks (Londinii: Longmans Green, 1885) pp. 1-20 (Anglice)