Lingua Sinica antiqua
Lingua Sinica antiqua (simpl. 上古汉语; trad.: 上古漢語; pinyin: shànggǔ hànyǔ), est linguae Sinicae genus de principio c. 1200 a.C.n. usum ad s. tertium a.C.n. Priscissima huius linguae exemplaria augurationes sunt oracularibus in ossibus inventa tempore domus Shang; Sinicaque ahenea epigrammata auxerunt tempore domus Zhou. Effuderunt hoc tempore classici scriptores varii, ut Confucius, Mencius, et qui scripserunt Zuo Zhuan. Hi autem libri exempla fuerunt ad Lingua Sinica litteraria scribendum, qua mansit lingua usitata usque ad s. vicesimum servans et vocabularium linguae Sinicae antiquae et grammaticam.
| Lingua Sinica antiqua | ||
|---|---|---|
| Taxinomia: | e familia Sinotibetana et grege Sinico | |
| Status: | — | |
| Sigla: | 1 nullum, 2 nullum, 3 och | |
| Usus | ||
| Aevum: | Saec. 10 a.C.n. – 3 a.C.n. | |
| Situs: | Sinae antiquae | |
| Litterae: | ||
| Scriptura: | Character Sinicus | |
 | ||
Lingua Sinica antiqua prisco litterarum Sinicarum genere scribebatur, singula unum verbum depingente. Quamquam autem haec scriptura alphabetum non est, pluri characteres usando sonitus similis characteres creati sunt.