terminatur

Discretiva

terminatur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
terminātur	tertia singularis	praesens	passiva	indicativus	terminō (termināre)

API: /termiˈnaːtur/

Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·tur — morphologica: termin-atur

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. IV.

Quapropter nulla causa est, cur idem semipedum numerus in hoc genere membris negetur; cum sine ullo conversionis vitio parilitas ista possit teneri, finis etiam insignioris lege servata, cum versus non pleno pede terminatur, quod constantissime servandum est. —De musica Augustini ^[1]^[2]

saec. XVI.

Corruptio fit, cum secundum partes corrumpuntur, quae separantur ab invicem, dominante ipso quod terminat et continet, super eo quod terminatur et continetur. —Libri physicorum Aristotelis explanati Iordani Bruni ^[3]^[2]

Fontes

↑ ^1.0 ^1.1 Aurelius Augustinus Hipponensis, De musica. (Universitas Turicensis): Liber quintus. Caput VI, p. [12] — terminatur
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: terminatur.
↑ ^3.0 ^3.1 Iordanus Brunus Nolanus (Italice: Giordano Bruno) - Libri physicorum Aristotelis explanati. (Universitas Turicensis): AD QUARTUM METEOROLOGICORUM. Cap. II. — terminatur