exiere
|
exiere dictio est in variis linguis: |
Formae affines
[+/-]Proprietates grammaticales
[+/-]| Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
|---|---|---|---|---|---|
| exiēre | tertia pluralis | perfectum | activa | indicativus | exeō (exīre) |
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]API: /eksiˈeːre/ (classice) - Syllabificatio phonetica: ex·i·ē·re — morphologica: ex-i-ere
Formae aliae
[+/-]Loci
[+/-]| C. Plinius Secundus 23-79 | ||||||||||||||||||||||
| antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana
[+/-]
- optimae sunt quae in collatione aurum albicare quadam argenti facie cogunt. hae funda includuntur perspicuae, ceteris subicitur aurichalcum, tametsi exiere iam de gemmarum usu. —Naturalis historia Plinii [1][2]
- ↑ Vicicitatio: exiere.
- ↑ Vicifons: Naturalis Historia Plinii, liber XXXVII, [42].