animadvertendas

Discretiva

animadvertendas dictio est in variis linguis:

Formae affines

Forma	Modus flexurae	originis
animadvertendās	casus accusativus pluralis · genus femininum	gerundivi animadvertendus

API: /a.ni.mad.werˈten.daːs/

Syllabificatio phonetica: a·ni·mad·ver·ten·dās — morphologica: anim-ad-vert-end-as

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class. (ca. 47-45 a.C.n.)

Quod ad nominatuom similitudines animadvertendas arbitratus sum satis esse tangere, haec sunt. Relinquitur de articulis, in quibus quaedam eadem, quaedam alia. De quinque enim generibus duo prima habent eadem, quod sunt et virilia et muliebria et neutra, et quod alia sunt ut significent unum, alia ut plura, et de casibus quod habent quinos: nam vocandi voce notatus non est. Proprium illud habent, quod partim sunt finita, et hic haec, partim infinita, ut quis et quae, quorum quod adumbrata et tenuis analogia, in hoc libro plura dicere non necesse est. —De lingua Latina Varronis ^[1]

saec. IV.

Hanc quoque, ut alia, temetipsum nosse cognosces, cum me interrogante vera responderis. Nam primo abs te quaero, quoniam de numerosis motibus agimus, utrum ipsos debeamus consulere numeros, ut quas nobis leges certas fixasque monstraverint, eas in illis motibus animadvertendas observandasque iudicemus. —De musica Augustini ^[2]^[3]

Fontes

↑ Marcus Terentius Varro - De lingua Latina. Liber decimus, II. p. 30 — animadvertendas
↑ ^2.0 ^2.1 Aurelius Augustinus Hipponensis, De musica. (Universitas Turicensis): Liber sextus. Caput XI, p. 19. — animadvertendas
↑ ^3.0 ^3.1 Vicicitatio: animadvertendas.