amatore

Discretiva

amatore dictio est in variis linguis:

Formae affines

Forma	Modus flexurae	originis
amātōre	casus ablativus singularis	substantivi amātor

API: /amaːˈtoːre/

Syllabificatio phonetica: a·mā·tō·re — morphologica: amator-e

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

Mulier haud dubie, id quod erat, Aebutium indicem arcani rata esse, ad pedes Sulpiciae procidit, et eam primo orare coepit, ne mulieris libertinae cum amatore sermonem in rem non seriam modo sed capitalem etiam verti vellet: se terrendi eius causa, non quod sciret quicquam, ea locutam esse. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1]^[2]

saec. I.

nascitur autem in Melo insula, solumque paene hoc marmor ab amatore nomen accepit. inter hos primum, ut arbitror, marmoreos parietes habuit scaena M. Scauri, non facile dixerim secto an solidis glaebis polito, sicuti est hodie Iovis Tonantis aedis in Capitolio. nondum enim secti marmoris vestigia invenio in Italia. —Naturalis historia Plinii ^[3]^[2]

saec. II.

Verba sunt haec Scipionis: Nam qui cotidie unguentatus adversum speculum ornetur, cuius supercilia radantur, qui barba vulsa feminibusque subvulsis ambulet, qui in conviviis adulescentulus cum amatore, cum chiridota tunica interior accubuerit, qui non modo vinosus, sed virosus quoque sit, eumne quisquam dubitet, quin idem fecerit quod cinaedi facere solent? —Noctes Atticae A. Gellii ^[4]^[2]

Fontes

↑ ^1.0 ^1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (Universitas Turicensis): Liber XXXIX, caput 13, [1] — amatore
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 ^2.3 Vicicitatio: amatore.
↑ ^3.0 ^3.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Universitas Turicensis, Liber 36, cap. 8, [50] — amatore
↑ ^4.0 ^4.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber sextus. Capitulum XII, [5] — amatore