im

im

2. Forma dema niho ji lêkera bûn bo kesê yekem yê yekjimar dema peyva berî wê bi konsonantekê bi dawî bêt.

   Ez kurd im.

   Ez ne tirk im.

• (biştî bêdengekê) me, mim (devokî)

(formên lêkera bûn):

• (piştî dengdarekê): im, î, e, in, în (devok)
• (biştî bêdengekê): me, yî, ye, ne

• -im, -m

Ji proto-hindûewropî *h₁ésmi (ji *h₁es-), proto-îranî *-em.

Hevreha -im û -m yên kurmancî, farisî -em, soranî -(i)m, ermenî եմ (em), slaviya kevn єсмь (esmĭ), latînî sum, yûnaniya kevn εἰμί (êmî), îngilîzî am, lîtwanî esmu... Herwiha î, e û in jî ji heman rehê *h₁es- yê proto-hindûewropî ne.

im

1. belê, erê, e, rast e, dirist e, wa ye

im

1. (ez û yên li gel min) Binere: em

im

1. av

Ev peyv ji wergerên av/Werger hatiye çêkirin. Dibe ku tê de xeletiya wergerê hebe.^{[rûpelên din]} 

• Deng (Keyaniya Yekbûyî (Îrland))^ⓘ

im nêr

1. nîvişk

Ev peyv ji wergerên nîvişk hatiye çêkirin. Dibe ku tê de xeletiya wergerê hebe.^{[rûpelên din]} 

im

1. hêma, nîşan
2. şan, elamet