-im

-im

1. Paşgira kesîn bo kesê yekem yê yekjimar ger rayê lêkerê bi dengdarekê bi dawî bêt.

   Ez dikim, ez birim

2. (bi taybetî bi soranî) ya / yê min

   canim, dilim

3. Ji bo rêzgirtina mirovên pilebilind û malmezin û desthilatdar awayê gotina ê/a min.

   Mîrim, Şêxim, Xanim, Begim...

• Dinalim şubhetê re'dê
  'Ecîb im lê ji vê ce'dê — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

• -m

• -in
• -în

Ji proto-hindûewropî *h₁ésmi (ji *h₁es-), proto-îranî *-em, hevreha im û -m yên kurmancî, farisî -em, soranî -(i)m, pehlewî -êm, partî -am, ermenî եմ (em), slaviya kevn єсмь, latînî sum, yûnaniya kevn εἰμί (êmî), îngilîzî am, lîtwanî esmu... Herwiha -î, -e û -in jî ji heman rehê *h₁es- yê proto-hindûewropî ne.

-im

1. -îzm (îdeolojî, bawerî)
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Ev peyv ji wergerên -îzm hatiye çêkirin. Dibe ku tê de xeletiya wergerê hebe.^{[rûpelên din]} 

-im

1. -îzm (îdeolojî, bawerî)
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Ev peyv ji wergerên -îzm hatiye çêkirin. Dibe ku tê de xeletiya wergerê hebe.^{[rûpelên din]}